Η ευθύνη μιας απόφασης

Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες όλες τις αντιδράσεις των Αμερικάνων (και ανά τον κόσμο) με την ορκωμοσία του Τραμπ. Και μου φαίνεται περίεργο. Πολύ περίεργο.

Γιατί; Γιατί δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί παραπονιούνται για κάτι που επέλεξαν. Δεν σκέφτεται κανείς ότι αυτόν τον άνθρωπο τον ψήφισαν οι μισοί Αμερικάνοι; Αν δεν τους νοιάζει αυτό, τότε μάλλον αλλού είναι το πρόβλημα και έχει να κάνει με τη δημοκρατία και την αποδοχή της από το λαό. Το ίδιο μπορεί να δει κανείς και εδώ στην Ελλάδα με τη Χρυσή Αυγή. Ή μήπως δεν συμφέρει Έλληνες, Αμερικάνους, Γάλλους κλπ. να λένε ότι κάποιοι συμπατριώτες τους ψηφίζουν έτσι και γιουβέτσι;

Αυτή η ευθύνη, που κρύβεται πίσω από μια απόφαση, είναι κάτι που με έχει απασχολήσει πολύ, σε πολλά άρθρα μου και παλιότερα. Είναι η λογική των περισσότερων να θέλουν να έχουν μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι κάθε κίνησή μας, κάθε απόφασή μας έχει μια ανάλογη επίδραση στην κοινωνία ή στους άλλους ανθρώπους.

Ακούγεται βαρύ αυτό; Μπορεί αλλά δυστυχώς ισχύει. Ακόμα και η πιο μικρή μαλακίτσα που θα επιλέξουμε να κάνουμε στην προσωπική μας ζωή μπορεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα στη ζωή ενός άλλου. Μην πάτε μακριά, η δουλειά που θα επιλέξουμε, οι συνεργάτες που θα προτιμήσουμε, το ραντεβού που θα κανονίσουμε. Όλα αυτά επηρεάζουν και κάποιους άλλους, είτε θετικά είτε αρνητικά. Οι άλλοι δεν είναι κάποια άγνωστα πρόσωπα που δεν συναντάμε ποτέ, είναι οι δικοί μας άνθρωποι που τυχαίνει να εξαρτώνται από εμάς.

Δεν είναι λύση φυσικά να σκεφτόμαστε κάθε μας κίνηση κανά χρόνο πριν πάρουμε απόφαση τι θα κάνουμε. Αλλά πρέπει να έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι μπορεί να υπάρχουν επιπτώσεις, ότι μπορεί να συναντήσουμε εμπόδια, ότι μπορεί να μην υπάρχει αποδοχή για ό,τι θέλουμε να κάνουμε.

Το καλύτερο όμως που μπορούμε (και πρέπει) να κάνουμε είναι να μην παραπονιόμαστε μετά. Ό,τι και αν γίνει, να θυμόμαστε ότι εμείς με την επιλογή μας το προκαλέσαμε. Να θυμόμαστε ότι ξέραμε τι θα συμβεί και παρ’όλα αυτά επιλέξαμε και το κάναμε, πήραμε δηλαδή την ευθύνη. Αν μετά αποφασίσαμε ότι τελικά αυτή η ευθύνη και το αποτέλεσμα δεν μας αρέσουν, είναι δικό μας το πρόβλημα, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, δεν μπορούμε να το φορτώσουμε αλλού.

Δεν έχω, προσωπικά, χειρότερο από τους ανθρώπους που προκαλούν καταστάσεις με τις συμπεριφορές τους και μετά κλαίγονται και παραπονιούνται, ρίχνοντας πάντα το φταίξιμο σε κάποιον άλλον. Είναι ό,τι πιο εκνευριστικό μπορεί να μου τύχει. Εκεί θέλω να τους πιάσω και να τους ταρακουνήσω το κεφάλι και να τους φωνάξω ότι όταν τα κάνανε τους άρεσε, τώρα που λούζονται τα αποτελέσματα τους χαλάει!

Αυτοί που παραδέχομαι είναι εκείνοι οι ελάχιστοι τύποι που κάνουν ό,τι κάνουν, καλό ή κακό, και μετά αποδέχονται τα αποτελέσματα με υπομονή. Λίγοι είναι, πραγματικά, και θα έπρεπε να τους έχουμε σαν παραδείγματα. Αλλά τι να το κάνεις…Αν δεν γκρινιάξεις, κανείς δεν σε προσέχει…