5 ιστορικές φωτογραφίες που καθόρισαν το πως σκεφτόμαστε σήμερα!

Δεδομένου του αστρονομικού αριθμού φωτογραφιών που τραβιούνται κάθε μέρα, είναι αρκετά πιθανό να χαθούμε μέσα στον κόσμο των στιγμιοτύπων. Ωστόσο, έχουν υπάρξει ορισμένες φωτογραφίες, τόσο μοναδικές και πρωτότυπες, που άφησαν ιστορία!

 

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το περιοδικό TIME αποφάσισε να φτιάξει μια λίστα με τις 100 πιο μοναδικές φωτογραφίες που έχουν τραβηχτεί ποτέ.

“Δεν υπάρχουν οδηγίες για το τι κάνει μια φωτογραφία να έχει τόση επιρροή,” αναφέρουν οι συντάκτες της λίστας. “Κάποιες από τις εικόνες είναι στην λίστα μας γιατί είναι οι πρώτες του είδους τους, άλλες γιατί καθόρισαν σημαντικά τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Και κάποιες τα κατάφεραν επειδή άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο ζούμε. Αυτό που έχουν κοινό και οι 100 φωτογραφίες είναι πως αποτελούν σημεία καμπής στην ανθρώπινη εμπειρία.”

Το αποτέλεσμα που καταφέρανε δεν είναι απλά μια συλλογή από απίθανες εικόνες, αλλά και από απίστευτες ανθρώπινες εμπειρίες.

Εμείς, διαλέξαμε ορισμένες από αυτές τις φωτογραφίες και φέρνουμε την ιστορία τους στην οθόνη σου!

1. “Πίσω από κλειστές πόρτες, Ντόνα Φεράτο, 1982 

Δεν υπήρχε τίποτα ιδιαίτερο για τον Γκάρθ και την Λίζα, ή για την βια που έλαβε τόπο στο μπάνιο του σπιτιού τους στα προάστια του Νιου Τζέρσι εκείνο το βράδυ του 1982.

Εξοργισμένος από μια μικρή υποψία, ο Γκάρθ χτύπησε την γυναίκα του ενώ ήταν στριμωγμένη σε μια γωνία. Τέτοιες πράξεις βίας μεταξύ ζευγαριών είναι συχνές, και συνήθως συμβαίνουν πίσω από κλειστές πόρτες.

Αυτή την φορά βρισκόταν στο δωμάτιο ένα τρίτο άτομο, η φωτογράφος Ντόνα Φεράτο. Η Φεράτο, που είχε γνωρίσει το ζευγάρι μέσα από ένα πρότζεκτ, ήξερε πως το να υπάρχει απλά ένας μάρτυρας δεν ήταν αρκετό.

Έτσι τράβηξε αρκετές φωτογραφίες και προσέγγισε συντάκτες περιοδικών για να δημοσιεύσουν τις φωτογραφίες, αλλά όλοι τους αρνήθηκαν. Έτσι, τις δημοσίευσε η ίδια η φωτογράφος στο βιβλίο της “Living With The Enemy”. Το βιβλίο-ορόσημο εξιστορούσε τα επεισόδια ενδοοικογενειακής βίας και το τι συνέβη μετά, συμπεριλαμβανομένης της ιστορίας του Γκάρθ και της Λίζα. Τα ονόματα αυτά ήταν, ωστόσο, ψευδώνυμα.

Η ταυτότητα τους αποκαλύπτηκε αργότερα. Τα πραγματικά τους ονόματα ήταν Ελίζαμπεθ και Μπένγκτ.

Η Φεράτο κατέγραψε τα γεγονότα και τα θύματα ενώ ζούσε μέσα σε καταφύγια για γυναίκες. Η δουλειά της βοήθησε στο να δοθεί τέλος στην βια εναντίον των γυναικών και ανάγκασε τους θεσμοθέτες θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.

Το 1994, το Κογκρέσο πέρασε τον νόμο για την βία ενάντια στις γυναίκες, αυξάνοντας τις ποινές για τους θήτες και βοηθώντας στην εκπαίδευση των αστυνομικών ώστε να το αντιμετωπίζουν σαν σοβαρό έγκλημα.

 

2. Ο φλεγόμενος μοναχός. Μάλκολμ Μπράουν, 1963

Τον Ιούνιο του 1963, οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν θα έβρισαν το Βιετνάμ στον χάρτη, ωστόσο, δεν υπάρχει περίπτωση να το ξεχάσει ποτέ κανείς αφού δει την φωτογραφία που τράβηξε ο Μάλκολμ Μπράουν, φωτογράφος του Associated Press.

Η φωτογραφία απεικονίζει τον Τιχ Κουάνγκ Ντουκ να αυτοπυρπολείται στην μέση ενός δρόμου στην Σαϊγκόν. Ο Μπράουν είχε ήδη ενημερωθεί πως θα υπήρξε κάποια πράξη διαμαρτυρίας από τους μοναχούς για την αντιμετώπιση που έχουν από το καθεστώς του προέδρου Νγκο Ντίνχ Ντιέμ.

Όταν έφτασε, είδε δυο μοναχούς να λούζουν τον ηλικιωμένο Τιχ Κουάνγκ Ντουκ με βενζίνη.  “Εκείνη την στιγμή κατάλαβα τι συνέβαινε και άρχισα να τραβάω φωτογραφίες την μια μετά την άλλη.” Η φωτογραφία που κέρδισε Πούλιτζερ απεικόνιζε τον -φαινομενικά- γαλήνιο μοναχό να κάθεται οκλαδόν την ώρα που τον τύλιγαν οι φλόγες  έγινε η πρώτη εικόνα που βγήκε από μια κατάσταση, η οποία σύντομα θα τραβούσε μέσα την Αμερική.

Η μαρτυρική πράξη του Κουάνγκ Ντουκ έγινε ένα σημάδι της αστάθειας στην οποία βρισκόταν το έθνος, την οποία σχολίασε και ο Πρόεδρος Kennedy αργότερα σχολίασε, “Δεν υπάρχει φωτογραφία στην ιστορία που να έχει προκαλέσει τόση συγκίνηση σε όλο τον κόσμο, όπως εκείνη.”

Η φωτογραφία του Μπράουν ώθησε τους Αμερικανούς στην αμφισβήτηση του ρόλου της χώρας τους  στο Βιετνάμ και οδήγησε στην απόφαση να μην επεμβεί η χώρα στο πραξικόπημα που οργανώθηκε τον Νοέμβριο του ίδιου έτους.

3. Ο άνδρας που πέφτει, Ρίτσαρντ Ντρου, 2001

Οι πιο διαδεδομένες εικόνες από την 11η Σεπτεμβρίου 2001 απεικονίζουν αεροπλάνα ή πύργους και όχι ανθρώπους. Ο άνθρωπος που πέφτει κάνει την διαφορά. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Ρίτσαρντ Ντρού, στιγμές μετά την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, απεικονίζει την προσπάθεια του άνδρα να ξεφύγει από το φλεγόμενο κτίριο και αποτελεί σύμβολο της ατομικότητας μπροστά στους απρόσωπους ουρανοξύστες.

Η φωτογραφία είναι μια από τις πιο γνωστές εικόνες ατόμων δευτερόλεπτα πριν τον θάνατο τους. Η ταυτότητα του άνδρα παραμένει άγνωστη μέχρι σήμερα, αλλά θεωρείται πως ήταν εργαζόμενος στο εστιατόριο “Windows Of The World”, που βρισκόταν στην κορυφή του βόρειου πύργου.
4. Εβραιόπουλο στην Βαρσοβία, 1943

Το κατατρομαγμένο αγοράκι στο κέντρο της συγκεκριμένης φωτογραφίας που κρατάει τα χέρια του σηκωμένα, είναι ένας από τους -κατά προσέγγιση- μισό εκατομμύριο Εβραίους που βρισκόντουσαν στο γκέτο της Βαρσοβίας. Το γκέτο ήταν μια γειτονιά που είχε περιφραχτεί από τους Ναζί και στο οποίο άφηναν τους Εβραίους να ζουν υπό άθλιες συνθήκες, συχνά πεθαίνοντας από την πείνα.

Ήδη τον Ιούλιο του 1942, οι Γερμανοί κατακτητές άρχισαν να στέλνουν περίπου 5.000 κρατούμενους του γκέτο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Με την κυκλοφορία της πλ

Με τα νέα των εξοντώσεων να διαρρέουν προς την Βαρσοβία , οι κάτοικοι του γκέτο σχημάτισαν μια αντιστασιακή ομάδα.

Όσο ο καιρός περνούσε, οι ελπίδες για διάσωση μειωνόντουσαν. Στις 19 Απριλίου, το 1943, την στιγμή που τα ναζιστικά στρατεύματα ήρθαν για να παραλάβουν το υπόλοιπο των Εβραίων.

Οι ελαφρώς οπλισμένοι αντάρτες αντιστάθηκαν αλλά τελικά υπερνικήθηκαν από τα γερμανικά τανκς και φλογοβόλα.

Η εξέγερση έληξε στις 16 Μαΐου και οι 56.000 επιζώντες εκτελέστηκαν επί τόπου ή εστάλησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως εργάτες.

5. Αιματηρό Σάββατο, Χ.Σ. Γουόνγκ, 1937

Οι ιμπεριαλιστικές τάσεις που άνθιζαν στην Ευρώπη της δεκαετίας του 1930 είχαν αρχίσει να μεταφέρονται και στην Ασία. Βέβαια, εκεί, πολλοί Αμερικάνοι δεν επιθυμούσαν να εμπλακούν σε μια σύγκρουση που λάμβανε τόπο σε ένα απομακρυσμένο, άγνωστο σε αυτούς μέρος.

Η γνώμη αυτή, ωστόσο, άλλακε όταν ο στρατός της Ιαπωνίας βάδισε εναντίον της Σανγκάης το καλοκαίρι του 1937.

Οι μάχες άρχισαν τον Αύγουστο και η ανελέητοι βομβαρδισμοί προκάλεσαν μαζικό πανικό και θάνατο στους δρόμους. Ωστόσο, ο υπόλοιπος κόσμος δεν συγκινήθηκε από τον πόλεμο, μέχρι που είδα μια φωτογραφία από έναν βομβαρδισμό των Ιαπώνων στις 28 Αυγούστου.

Όταν ο Χ.Σ. Γουόνγκ κατέφθασε στον Νότιο Σταθμό, ανέφερε αργότερα πως η σφαγή ήταν τόσο πρόσφατη που τα παπούτσια του ήταν γεμάτα αίμα. Μέσα στην ταραχή, ο Γουόνγκ είδε ένα μωρό που έκλαιγε, του οποίου η μαμά κείτονταν νεκρή λίγα μέτρα παραπέρα. Είπε πως τράβηξε γρήγορα φωτογραφίες και έτρεξε να μεταφέρει το μωρό σε ασφαλές μέρος. Ωστόσο, ο πατέρας του παιδιού τον πρόλαβε και τον πήρε.

Η εικόνα του τραυματισμένου μωρού που τράβηξε ο Γουόνγκ μεταφέρθηκε στην Αμερική, όπου την είδαν σε εφημερίδες και περιοδικά πάνω από 136 εκατομμύρια άνθρωποι, προκαλώντας την αντίδραση του κόσμου και κατ’ επέκταση την αντίδραση των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας απέναντι στην επίθεση.