Noteblog #56: Η μέρα που γνώρισα την ανιψιά μου.

6 Δεκεμβρίου 2015. Αγίου Νικολάου και μαθαίνω πως θα γίνω θείος. Εκρήξεις χαράς, ανυπομονησίας και άγχους ξεχείνονται μέσα μου προσπαθώντας να το κρύψω, γιατί ακόμα είναι αρχή και δεν υπάρχει λόγος να πούμε μεγάλα λόγια.

15 Αυγούστου 2016. Το αεροπλάνο προσγειώνεται στο αεροδρόμιο του Λονδίνου. Σε λίγες ώρες θα δω την αδερφή μου. Και το μωρό. Αλλά κυρίως την αδερφή μου. Ή κυρίως το μωρό. Σε λίγες ώρες θα δω την αδερφή μου και το μωρό.

Αυτό που ξέχασα να σου πω είναι πως γέννησε κοριτσάκι. Αλλά το θεώρησα αυτονόητο. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι εξάλλου εκτός από μία πανέξυπνη κουκλάρα;

Μπαίνω σπίτι. Βλέπω την αδερφή μου. Κουρασμένη και πιο γλυκιά από ποτέ.

Την αγκαλιάζω. Θέλω να της πω τόσα, αλλά ξαφνικά δεν τα πάω καλά με τις λέξεις.

Βλέπω το μωρό. Και.. Και ΟΚ. Απλά αυτό. Οκ. Για κάποιο λόγο δεν νιώθω σχεδόν τίποτα. Είναι μια μάζα που τρώει και τρώει και τρώει και κοιμάται και κλαίει και λίγο και ξανατρώει και ξανακοιμάται.

Δεν την ακουμπάω. Πλησιάζω λίγο. Παίζει με τα χέρια της και δεν εστιάζει ιδιαίτερα με τα μάτια. ΟΥΤΕ EYE CONTACT ούτε τίποτα. Μοιάζει τόσο εύθραυστη.

Ξαναεστιάζω στην αδερφή μου. Όταν ήμασταν μικρότεροι κοιμόμασταν στο ίδιο δωμάτιο, τσακωνόμασταν, χρησιμοποιούσαμε μαξιλάρια για τα διαχωριστικά στα κρεβάτια, γελούσαμε με τα δικά μας αστεία, κοιταζόμασταν στα μάτια και γελούσαμε όταν οι γονείς λέγαν κάτι παράλογο ή δεν καταλάβαιναν τι λέμε (ντάξει, αυτό το τελευταίο το κάνουμε ακόμα).

Και τώρα έχει το δικό της παιδί.

Ξαφνικά σκέφτομαι την παιδική μου ηλικία και το πως αντιμετώπιζα εγώ τους θείους και τις θείες μου.

Ξανακοιτάζω τη “μάζα”.

Ο άντρας της αδερφής μου με ρωτάει αν θέλω να την κρατήσω. Είμαι φουλ διστακτικός. Την παίρνω αγκαλιά. Χασμουριέται. Νιώθω να ανασαίνει πάνω μου.

Αυτό το πραγματάκι που είναι όσο το μισό μου χέρι είναι άνθρωπος.

Αναπνέει. Κάνει γρήγορες κινήσεις με το χέρι και ψάχνει να πιαστεί από κάπου. Αναπνέει.

Και μερικές φορές εκφράζει και… άποψη. Πριν λίγες μέρες κολυμπούσε σε μία κοιλιά και τώρα ξαφνικά την ενοχλούν πράγματα.

Ακόμα δεν βρίσκω τις λέξεις να σου πω πώς νιώθω.

Είναι ένα συναίσθημα ολοκληρωτικό και ανεξήγητο.

Είναι κάτι που γεννιέται μέσα σου και σε κάνει να θες να φωνάξεις με όλη σου τη δύναμη. Σαν να ουρλιάζεις γκολ και να αγκαλιάζεσαι με αγνώστους για μία αγάπη που δεν σου δίνει τίποτα.

Είναι μία αίσθηση ευθύνης πως πλέον οι πράξεις σου μπορούν να σχηματίσουν και να επηρεάσουν έναν άλλον άνθρωπο.

Είναι μία βεβαιότητα πως τα πράγματα αλλάζουν, πως μεγαλώνεις. Πως τα χρόνια περνούν.

Είναι μία ανυπομονησία να του πεις για “ξωτικά, μάγισσες και θρύλους για μαύρους ήλιους, κόκκινα αστέρια, τρανούς ιππότες που φοβούνται μύλους, γάτους και σκύλους παπουτσωμένους, αιώνιους φίλους προδομένους,για πειρατές θαλασσοδαρμένους, βασιλιάδες ψεύτες και ξοφλημένους”.

Και όταν τη βλέπεις να κοιμάται είναι ένα συναίσθημα ελαφρότητας. Ένα συναίσθημα “όλα θα πάνε καλά. Εγώ είμαι εδώ”.

Ένα συναίσθημα “στηρίξου πάνω μου”.

ΥΓ: Η πρώτη μας χειραψία: