Σινεφίλ Ταινίες: Wings of Desire

Αυτός, άγγελος Ενός Κυρίου. Περιπλανιέται ανάμεσα στους θνητούς, ακούει τη σκέψη τους, παρακολουθεί τις ζωές τους.

Αυτή, μία κοινή θνητή. Σχεδόν. Σαγηνευτική εμφάνιση, ακροβάτρια σε τσίρκο (ακρογιόγκα before it became mainstream) και μόνη. Περνάει τα βράδια της σε βερολινέζικα μπαρ, όπουπαίζει ο Nick Cave (ο ίδιος) και οι Bad Seeds.

Αυτός τη βλέπει και σκέφτεται να “κάψει” την αιωνιότητα για χατίρι της.

Ένας σκηνοθέτης γεμάτος ζωή, ένας σοφός γέρος που μονολογεί, διάφορα περιστατικά ωμής, ρεαλιστικής καθημερινότητας στο πίσω πλάνο. Χωρίς ακραίους συμβολισμούς. Χωρίς μελοδράματα. Η μοναξιά της ανθρώπινης ύπαρξης στο επίκεντρο.

Η ζωή όπως είναι. Και ένας άγγελος που ζει από την πρώτη μέρα της δημιουργίας, ξέρει και έχει δει τα πάντα. Εκτός…

Εκτός από αυτά, που δεν ξέρει κανένας άγγελος.

Θα ρισκάρει; Δες την ταινία και μάθε.

Extra

Και για να σε προλάβω, αφού δεις την ταινία, θα ψάξεις για αυτό το ποίημα.

Το βρήκα μεταφρασμένο και το παραθέτω. Έτσι επειδή είναι Δευτέρα βράδυ:

Όταν το παιδί ήταν παιδί
περπατούσε κουνώντας τα χέρια του,
ήθελε το ρυάκι να είναι ποτάμι,
το ποτάμι να είναι χείμαρρος,
και αυτή η λακκούβα με νερό να είναι η θάλασσα.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν ήξερε ότι ήταν παιδί,
όλα ήταν ένα μέρος της ψυχής,
και όλες οι ψυχές ήταν μία.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν είχε άποψη για τίποτα,
δεν είχε συνήθειες,
καθόταν συχνά σταυροπόδι,
το έσκαγε τρέχοντας,
είχε ”κορυφή” στα μαλλιά,
και δεν έκανε καμία γκριμάτσα όταν φωτογραφιζόταν.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
Ήταν η ώρα για αυτά τα ερωτήματα:
Γιατί είμαι εγώ, και γιατί δεν είμαι εσύ;

Γιατί είμαι εδώ, και όχι εκεί;
Πότε ξεκίνησε ο χρόνος και πού τελειώνει το διάστημα;
Δεν είναι η ζωή κάτω από τον ήλιο απλώς ένα όνειρο;
Είναι μήπως αυτό που βλέπω και ακούω και μυρίζω
μόνο μια παραίσθηση ενός κόσμου πριν τον κόσμο;

Έχοντας υπόψη “τo κακό” και τους ανθρώπους
υπάρχει αυτό που λέμε “κακό” πραγματικά;
Πώς γίνεται να είμαι εγώ, έτσι όπως είμαι,
και να μην υπήρχα πριν γίνω αυτό που είμαι
και ότι κάποια μέρα, εγώ, όπως είμαι,
δεν θα είμαι πλέον αυτός που είμαι;

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν του άρεσε το σπανάκι, τα μπιζέλια, το ρυζόγαλο,
ούτε το κουνουπίδι στον ατμό,
αλλά τα τρώει όλα αυτά τώρα, και δεν είναι μόνο επειδή “πρέπει”

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
ξύπνησε μια φορά σε ένα ξένο κρεβάτι,
και τώρα κάνει το ίδιο ξανά και ξανά.
Πολλοί άνθρωποι, τότε, φαινόντουσαν όμορφοι,
τώρα όμως πολύ λίγοι, από καθαρή τύχη.

Είχε πλάσει στο μυαλό του μια σαφή εικόνα του παραδείσου,
ενώ τώρα το πολύ μπορεί να μαντέψει,
δεν μπορούσε τότε ούτε να διανοηθεί τη “μηδαμινότητα”
ανατριχιάζει, όμως, σήμερα στη σκέψη αυτή.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
έπαιζε με ενθουσιασμό,
και, τώρα, έχει τον ίδιο ενθουσιασμό όπως και τότε,
μόνο όταν πρόκειται για τη δουλειά του

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
Ήταν αρκετό να φάει ένα μήλο,…ψωμί,
Και έτσι είναι ακόμα και τώρα.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
τα χέρια του ήταν γεμάτα μούρα, όπως μόνο τα μούρα τα γέμιζαν
και ακόμη και τώρα έτσι κάνουν
φρέσκα καρύδια του ”έγδερναν” τη γλώσσα
και ακόμη έτσι είναι,
για κάθε βουνοκορφή,
είχε λαχτάρα για ένα ακόμη ψηλότερο βουνό,
και για κάθε πόλη,
είχε λαχτάρα για μια ακόμα μεγαλύτερη πόλη,
και εξακολουθεί να είναι έτσι,

Έφθανε για τα κεράσια στα ψηλότερα κλαδιά των δέντρων
με ένα ενθουσιασμό που έχει ακόμη και σήμερα,
νοιώθει συνεσταλμενος σε αγνώστους,
και το νοιώθει ακόμη και τώρα.

Περίμενε το πρώτο χιόνι,
και το περιμένει έτσι ακόμη και τώρα.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
έριξε ένα ραβδί σαν βέλος πάνω σ ένα δέντρο,
και πάλλεται εκεί ακόμη μέχρι σήμερα.