Το καλοκαίρι που άλλαξε την Ελλάδα...

Είμαστε στη μέση του καλοκαιριού χοντρικά και ήδη αισθάνομαι ότι αυτό το καλοκαίρι έχει κρατήσει 10 μήνες. Το νοιώθω να τραβάει τόσο πολύ και όμως αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι τι άλλο θα γίνει, γιατί πάντα υπάρχει και χειρότερο.

Αυτό το καλοκαίρι έχει κάτι διαφορετικό και μπορούμε να το δούμε από την αρχή του κιόλας.

Τα καλοκαίρια στην Ελλάδα είναι σχεδόν πάντα μαγικά γιατί κάθε νησί, κάθε παραλία έχει την ικανότητα να δημιουργεί έναν μικρόκοσμο που δεν τον αγγίζει τίποτα και αυτό είναι το όνειρο όλων όσων έρχονται. Θέλουν να βιώσουν αυτόν ακριβώς τον μικρόκοσμο, τον παράδεισο και να κλειδώσουν όλα τα υπόλοιπα έξω.

Φέτος το καλοκαίρι όμως οι επιμέρους μικρόκοσμοι δεν ήταν γεμάτοι διακοπές και χαμόγελα για τους Έλληνες και εύκολα μπορούσε κάποιος να το καταλάβει. Από τις αρχές ήμασταν όλοι σαν να μην έχουμε κέφι, σαν να προετοιμαζόμασταν για ένα χτύπημα μεγάλο και θέλαμε να αμπαρωθούμε πίσω από τις άμυνές μας. Προφανώς κάτι ξέραμε. Δεν ήταν τόσο τα χρήματα ή καλύτερα η έλλειψή τους. Ποτέ δεν χρειαζόμασταν τόσα πολλά χρήματα για να περάσουμε καλά, αυτό είναι από τα θετικά που έχουμε σαν λαός. Περισσότερο η ψυχολογία μας ήταν (και είναι) πεσμένη.

Όποιοι έχουν έστω και λίγο μυαλό στο κεφάλι τους και μπορούν να συνειδητοποιήσουν 10 πράγματα χωρίς να είναι ακαδημαϊκοί για να το κάνουν, δεν θα είναι ίδιοι μετά από αυτό το καλοκαίρι. Γιατί διαπιστώνουν ότι όλα έχουν αλλάξει (και ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει).

Νομίζω ότι ό,τι δεν κατάφερε να κάνει η οικονομική κρίση μέσα σε αυτά τα 5-6 χρόνια που είναι στην Ελλάδα (φανερά τουλάχιστον), το έκαναν δύο μήνες. Και εύχομαι πραγματικά να σταματήσουν εδώ τα μαθήματα γιατί ομολογώ ότι δεν έχουμε αντοχές για άλλα. Η οικονομική κρίση, έχω πει και αλλού, πέρασε και δεν ακούμπησε την κουλτούρα μας. Είχε επιπτώσεις στην καθημερινότητά μας και στο βιωτικό μας επιπέδο αλλά σαν συμπεριφορά και τρόπο σκέψης δεν μας άλλαξε καθόλου. Εξακολουθούμε να θέλουμε τα περισσότερα με τη λιγότερη προσπάθεια, εξακολουθούμε να θέλουμε να περνάει το δικό μας ακόμα και όταν έχουμε άδικο, εξακολουθούμε να θέλουμε να βολευτούμε σε θέσεις που δεν είναι για εμάς και δεν αξίζουμε κ.ο.κ.

Αυτό το καλοκαίρι όμως μας ταρακούνησε και μας θύμισε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και σταθερό και ότι όλα χρειάζονται προσπάθεια όχι μόνο για να αποκτηθούν αλλά και για να διατηρηθούν. Πρώτα ήρθε η πολιτική-οικονομική αναταραχή. Το άγχος για το μέλλον όπου υπήρχε ο κίνδυνος όλα αυτά που είχαμε προσπαθήσει να αποκτήσουμε να τα χάναμε δια παντώς. Ακόμα και αυτά που κερδίσαμε με την αξία μας. Το άγχος για εμάς, για τους δικούς μας, για τα παιδιά μας. Να μην ξέρεις τι σου ξημερώνει και πώς. Μόλις κάπως ισορροπεί αυτό, έρχονται οι φωτιές των προηγούμενων ημερών. Η φύση δείχνει τα δόντια της και σου θυμίζει πόσο ανίκανος και μικρός είσαι μπροστά της. Εκεί, μπροστά στις φλόγες, σκέφτεσαι πόσο ηλίθιος ήσουν που ανησυχούσες για τις πολιτικές εξελίξεις όταν υπάρχουν πολύ σοβαρότερα θέματα. Πυρκαγιές υπάρχουν κάθε χρόνο δυστυχώς στην Ελλάδα αλλά οι φετινές, μετά από πολύ καιρό, μας ταρακούνησαν.

Θα το θυμόμαστε αυτό το καλοκαίρι ακόμα και αν δεν συμβεί τίποτα άλλο. Θα μείνει για πάντα ως το καλοκαίρι που θα το περιγράφουμε στα παιδιά μας ως παράδειγμα προς αποφυγή.