Απόψεις: Το Ισραήλ στο ντιβάνι...

Καθώς οι θηριωδίες των Ισραηλινών στη Γάζα συνεχίζονται για 3η εβδομάδα με αμείωτη ένταση (με συνέπεια τον θάνατο 1000 και πλέον Παλαιστινίων- στην μεγάλη τους πλειοψηφία αμάχων και παιδιών), οι σχετικές με το θέμα δηλώσεις των δυτικών αξιωματούχων εξακολουθούν να προκαλούν αμηχανία, απορία, προβληματισμό, αλλά πάνω απ’ όλα ντροπή, αγανάκτηση και ατελείωτα ερωτηματικά στους έστω και ελάχιστα στοιχειωδώς ευαισθητοποιημένους σε απλά ανθρωπιστικά θέματα πολίτες. Οι Obama και Kery υπενθυμίζουν καθημερινά το δικαίωμα αυτοάμυνας του Ισραήλ (παρά το γεγονός ότι ο δεύτερος σιχτίριζε off the record την επιθετικότητα του εβραϊκού κράτους). Ο Francois Hollande (που παρεμπιπτόντως ξαναπαντρεύεται και έχει και άλλα πράγματα να σκεφτεί) απαγόρευσε δια νόμου τις διαδηλώσεις για το Παλαιστινιακό , υπό τον φόβο της «επέκτασης της αραβοϊσραηλινής σύρραξης στην Γαλλία». Οι υπουργοί εξωτερικών της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας προέβησαν σε κοινό ανακοινωθέν που καταδικάζει την έξαρση του αντισημιτισμού στα πλαίσια των φιλοπαλαιστινιακών διαδηλώσεων που διεξάγονται στις χώρες τους. Ενώ, την ίδια στιγμή που στη Γάζα βομβαρδίζονται ασθενοφόρα και νοσοκομεία, οι Δυτικοί τηρούν σιγήν ιχθύος ακόμα και απέναντι σε θρασείες και εμετικές δηλώσεις που προκαλούν το κοινό ανθρωπιστικό (επαναλαμβάνω) αίσθημα όπως αυτή του πρεσβευτή του Ισραήλ στις ΗΠΑ που δήλωσε πως ο ισραηλινός στρατός πρέπει να τιμηθεί με Νόμπελ Ειρήνης για την αυτοσυγκράτηση που τηρεί όλα αυτά τα χρόνια… Γιατί όμως ο ανεπτυγμένος κόσμος (που είναι και ο μόνος που δεν έχει αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος σε αντίθεση με την πρακτική των υπολοίπων 120 περίπου κρατών) να εκτίθεται επιστρατεύοντας αυτόν τον πρωτόγνωρα προκλητικό στρουθοκαμηλισμό, την ώρα που υπερευαισθητοποιείται για άλλες παρεμφερείς πρακτικές «δικτατόρων – εγκληματιών πολέμου» που σφαγιάζουν αντιφρονούντες;

Πέραν των πρόδηλων κοινών οικονομικών, γεωστρατηγικών και στρατιωτικών συμφερόντων που μπορούν να δικαιολογήσουν την στήριξη που παρέχουν η Ευρώπη, οι ΗΠΑ και η Αυστραλία (περί αυτών πρόκειται βασικά…) στο Ισραήλ, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ο ανεπτυγμένος κόσμος διακατέχεται από δικαιολογημένες (ως έναν βαθμό) ενοχές για την στάση που τήρησε ανά τους αιώνες (και ιδιαίτερα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) έναντι των Εβραίων που, ως διεσπαρμένη ανά τον κόσμο πολυπληθής θρησκευτική μειονότητα, ευρέθη πολλές φορές υπό διωγμόν (όπως φυσικά συμβαίνει και με τον ρατσισμό και τις βιαιότητες που υφίστανται και άλλες – για να μην πούμε όλες οι μειονότητες)… Θα μπορούσε δηλαδή κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν είναι μόνο η καταλυτική επιρροή του πανίσχυρου ισραηλινού επιχειρηματικού lobby ή τα συμφέροντα των δυτικών που επιθυμούν ένα πολιτισμικά «οικείο», δυτικού τύπου – κοσμικό(;) κράτος, ως προπύργιο σταθερότητας και προάσπισης των συμφερόντων τους σε μια ιδιαιτέρως ευαίσθητη περιοχή, για την αιτιολόγηση (και ουχί δικαιολόγηση) της παράδοξα ευνοϊκής στάσης που τηρεί ο ανεπτυγμένος κόσμος απέναντι στις καταφανείς και αδιαμφισβήτητες βαρβαρότητες που διαπράττονται εδώ και χρόνια από το Ισραήλ ενάντια στους Παλαιστίνιους. Είναι επίσης κι ένα ζήτημα ηθικής τάξεως και φύσεως, ένα ανοιχτό κεφάλαιο από τα παλιά, ένα χρωστούμενο των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που σιώπησαν ή δεν συνέβαλαν όσο μπορούσαν στην αποφυγή του περίφημου Ολοκαυτώματος που διατελέστηκε από τους Ναζί. Αυτές τους τις τύψεις για τότε (ή μάλλον και αυτές ανάμεσα σε διαφόρων ειδών τρέχοντα συμφέροντα) προσπαθούν να αποσβέσουν σήμερα με τη στάση τους οι Ευρωπαίοι ηγέτες, σιωπώντας ξανά απέναντι σε πρόδηλα εγκλήματα πολέμου που διαπράττονται αυτή τη φορά από τα άλλοτε θύματα της ναζιστικής θηριωδίας, τα οποία αξιοποιώντας το πράγματι δύσκολο παρελθόν τους, εκβίασαν την αποδοχή και την υποστήριξη των νικητών του πολέμου , απώθησαν γρήγορα τα συλλογικά τους τραύματα και προσπάθησαν –με περισσή επιτυχία- να αποβάλλουν την στόφα του «διωκόμενου», συντασσόμενοι με τους οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά ισχυρούς, με αυτούς δηλαδή που συνήθως είναι, ως εκ του ρόλου τους, και θύτες.

Κάπως έτσι κατάφεραν οι «Εβραίοι πολίτες του κόσμου» να οικοδομήσουν το δικό τους κράτος, το Ισραήλ, ήδη από το 1948. Μόνο που σ’ εκείνα τα εδάφη που –ορθά- αποφασίστηκε να δημιουργηθεί το Ισραήλ, κατοικούσαν επί 2000 περίπου χρόνια κάποιοι Άραβες, και πιο συγκεκριμένα οι Παλαιστίνιοι. Και για να ακριβολογούμε, η απόφαση 181 του Ο.Η.Ε. (1947) δεν έκανε λόγο μόνο για την χάραξη των συνόρων του Ισραήλ, αλλά και για αυτών του ανεξάρτητου κράτους της Παλαιστίνης. Κι αν κατά τη διάρκεια εκείνων των μεταπολεμικών περιστάσεων οι Εβραίοι είχαν όλο το ηθικό πλεονέκτημα του νωπού ακόμα μαρτυρικού τους παρελθόντος για την προώθηση και δικαίωση όλων των λογικών και παράλογων διεκδικήσεών τους, οι Παλαιστίνιοι μοιραία εκτοπίστηκαν στην Γάζα και τη Δυτική Όχθη μένοντας να παρακολουθούν τις εκτάσεις τους να συρρικνώνονται. Θα μου πείτε: Απλώς παρακολουθούσαν;

Ίσως το πιο έξυπνο και μετριοπαθές επιχείρημα που δύναται κάπως να διασκεδάσει τις εντυπώσεις αιτιολογώντας (και ουχί –επαναλαμβάνω- δικαιολογώντας) την αμείωτη και διαχρονική ισραηλινή επιθετικότητα και απληστία, είναι αυτό που διατύπωσε πριν λίγες μέρες ο συνήθως φειδωλός ως προς τις δημόσιες τοποθετήσεις του σε πολιτικά θέματα Woody Allen. Ο εβραϊκής καταγωγής σκηνοθέτης ανέφερε με λίγα λόγια πως το πρόβλημα εκκινεί το 1948, όταν και όλες οι γειτονικές αραβικές χώρες προσπάθησαν να εισβάλουν στο νεοϊδρυθέν τότε Ισραήλ και να το κατακτήσουν (πρώτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος). Πράγματι λοιπόν, κανείς Άραβας εκείνη την περίοδο δεν επιθυμούσε την κατάληψη των εδαφών του από ένα θρησκευτικό κράτος, οι υπήκοοι του οποίου είχαν τόσες πολιτισμικές διαφορές μαζί τους. Αυτό αποδεικνύεται άλλωστε και από τους πολέμους που ακολούθησαν. Οι νικηφόροι για το κράτος του Ισραήλ πόλεμοι των 6 ημερών (1967) αφενός και Γιομ Κιππούρ (1973) αφετέρου ήταν πόλεμοι, η έναρξη των οποίων αποδίδεται –κακά τα ψέματα- στα γειτονικά αραβικά κράτη. Αυτό που πρέπει όμως να μελετήσουμε είναι το αν αυτή η εχθρική αντιμετώπιση του νεοσύστατου τότε Ισραήλ μπορεί να αποδοθεί μονάχα σε μια αντι-σιωνιστική προκατάληψη (όπως διατείνονται οι Ισραηλινοί και οι σύμμαχοί τους) ή και σε μια προβληματική από μέρους των ισραηλινών κυβερνήσεων (και όχι μόνο) υβριστικά βολονταριστική πρακτική. Η πλήρης περιφρόνηση της προαναφερθείσας απόφασης 181 του Ο.Η.Ε. που «επέτασσε» παράλληλη δημιουργία και Παλαιστινιακού Κράτους, όπως επίσης και οι ανεμπόδιστοι ασταμάτητοι και αμετροεπείς εποικισμοί των Ισραηλινών με απώτερο στόχο την ολοένα και ευρύτερη επέκταση των συνόρων προς πάσα κατεύθυνση, είναι θαρρώ επιχειρήματα που πείθουν περί της δικαιολογημένης αγανάκτησης των Αράβων και δη των Παλαιστινίων που είναι καταδικασμένοι (ιδιαίτερα οι διαβιούντες στην Γάζα) να ζουν υπό άθλιες συνθήκες (80% φτώχεια, ανεργία κ.τ.λ.)… Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως στην πολύπαθη Λωρίδα της Γάζας κυριαρχούσε μέχρι πρότινος η εξτρεμιστική (άραγε και τρομοκρατική;) Χαμάς, ενώ στην Δυτική Όχθη, όπου η κατάσταση χαρακτηρίζεται ομαλότερη, εκλεγόταν η πιο μετριοπαθής και θεσμική Παλαιστινιακή Αρχή. Ούτε φυσικά και είναι τόσο εντυπωσιακό που το αδιέξοδο της διπλωματικής οδού για την επίλυση του Παλαιστινιακού και η παράλληλη επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης για τους Παλαιστίνιους , οδήγησε τελικά στην συνένωση Χαμάς και Παλαιστινιακής Αρχής. (Οι τρεις τελευταίες προτάσεις αποτελούν ωδή στον μαρξισμό, αλλά τι να κάνω που σε κάτι τέτοιες περιστάσεις ο εβραίος φιλόσοφος δικαιώνεται πλήρως?!).

Όλα τα παραπάνω, και φυσικά η a priori στήριξη των απαιτήσεων του εβραϊκού κράτους από τους ισχυρούς της γης, συνέβαλαν στο να διαμορφωθεί το Ισραήλ σ’ ένα άτρωτο στρατιωτικό κράτος- φρούριο. Στο να κυριαρχήσει τελικά η επιφυλακτικότητα, το μίσος, η επιθετικότητα και ο κομπλεξισμός. Είναι αυτό το κράμα της τραυματικής συλλογικής μνήμης σε συνδυασμό με το καθήκον της αντιμετώπισης των σύγχρονων προκλήσεων (των ρουκετών της Χαμάς και της Χεζμπολάχ δηλαδή) που έχουν οδηγήσει το Ισραήλ σε μια νοσηρή απομόνωση και τους πολίτες του στην ανάπτυξη σαφών συμπτωμάτων παρανοειδούς συνδρόμου καταδιώξεως. Πολύ φοβούμαι δηλαδή πως αυτή η εξέλιξη της ιστορίας των Εβραίων, λειτουργεί ως ένας ατέρμονος φαύλος κύκλος συλλογικής δυστυχίας για τους ισραηλινούς πολίτες που διατηρούν κι αυτοί το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί για τις αποφάσεις που λαμβάνονται από την κυβέρνησή τους (όσο μερίδιο ακριβώς αναλογεί και στον μέσο Έλληνα για τις κυβερνήσεις που εκλέγει με τα γνωστά –ευτυχώς οικονομικά και ουχί δολοφονικά – αποτελέσματα). Δεν πιστεύω δηλαδή πως μπορεί να είναι ευτυχείς πολίτες που ζουν σε μια γυάλα υλικής ευημερίας, περιστοιχισμένοι από τείχη που –κακά τα ψέματα- τους απομονώνουν πλήρως από τον έξω –έστω και εχθρικό προς αυτούς- κόσμο. Ούτε θαρρώ πως μπορεί να είναι ισορροπημένος ένας λαός που δεν μπορεί να ανεχτεί την παραμικρή κριτική και αναλώνεται στην δημιουργία ομάδων πίεσης που διεκδικούν την φυλάκιση όσων εκφράζουν αμφιβολίες ή ακόμα και διατυπώνουν αντιρρήσεις για την ορθόδοξη καταγραφή της ιστορίας τους. Ούτε επίσης και είναι υγιές στοιχείο για έναν πληθυσμό να νιώθει όλη του τη ζωή ετοιμοπόλεμος, με την κυριολεκτική έννοια όμως του όρου ( υπενθυμίζω πως στο Ισραήλ η στρατιωτική θητεία είναι και καθολική και υποχρεωτική και αφορά σε 3 χρόνια για τους άντρες και 2 χρόνια για τις γυναίκες). Ούτε και είναι φυσιολογικό οι ισραηλινές φωνές εναντίον των όσων συμβαίνουν εδώ και χρόνια στη Γάζα να αφορούν σε μια ισχνή μειοψηφία ρομαντικών –αριστερών, ως επί το πλείστον- Ισραηλινών και όχι μιας φιλειρηνικής και ενσυναισθητικής πλειοψηφίας που να καταδικάζει το αυτονόητο, την δυσανάλογη χρήση βίας δηλαδή απέναντι στον καταδικασμένο στην ανέχεια και τον τρόμο λαό της Παλαιστίνης.

Λυπάμαι που όλες αυτές οι ευλόγως διαμορφωμένες και άμεσα πηγάζουσες από τα τεκταινόμενα σκέψεις αποτελούν σήμερα ταμπού. Λυπάμαι επίσης που για να γράψω αυτό το άρθρο έπρεπε να αυτολογοκριθώ πολλάκις (δηλαδή περισσότερο απ’ όσο συνήθως)- άραγε αλήθεια έτσι αντιλαμβάνονται την αστική δημοκρατία στο Ισραήλ? Λυπάμαι που δεν μπορούν να τεθούν ανοιχτά προς συζήτηση εθνικά ψυχολογικά χαρακτηριστικά, όπως τίθεται επί παραδείγματι ο ωχαδερφισμός των Ελλήνων, ο σοβινισμός των Γάλλων, ο ψυχαναγκασμός των Κινέζων, η ψυχρότητα των Σκανδιναβών, ο ατομικισμός των Αμερικανών. Θα μου πείτε, έτσι δεν αναλωνόμαστε σε επικίνδυνες γενικεύσεις; Πιθανώς. Δεν είδα όμως κανέναν άλλο λαό να ενοχλείται τόσο από κάποιο συλλογικό και αυθαίρετο –έστω- «παρατσούκλι» που του αποδίδεται. Κι αν δεν πίστευα πως εκεί έγκειται πραγματικά και η πηγή του προβλήματος της αχαλίνωτης επιθετικότητας του ισραηλινού στρατού (και της εκκωφαντικής ανοχής της πλειοψηφίας των πολιτών σε αυτήν) ειλικρινά δεν θα έκανα σχετικά λόγο. Απλά νομίζω ότι για να αντιμετωπιστεί η τόσο νοσηρή όσο και ναρκισσιστική εσωστρέφεια του Ισραήλ, πρέπει κι εκείνο, ως κράτος, να αισθανθεί όπως και όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Ίσως λίγο πιο μόνο και αβοήθητο απέναντι στους υπαρκτούς και αναπόφευκτους κινδύνους … Πρέπει, μετά από χρόνια να χαλαρώσει επιτέλους το προστατευτικό πέπλο που καλύπτει, αδειοδοτεί, νομιμοποιεί και στηρίζει εγκλήματα πολέμου του εβραϊκού κράτους. Το Ισραήλ πρέπει να μάθει πια να στέκεται μόνο του και να αντιμετωπίζει κινδύνους δίχως το βολικό δεκανίκι της έτοιμης να το υπερασπιστεί πολεμικής μηχανής των Η.Π.Α. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο θα συνειδητοποιηθεί σε συλλογικό επίπεδο η σχετικότητα των πραγμάτων. Μόνο αν η χώρα αισθανθεί επιτέλους μόνη της θα εκτιμηθεί και η αξία και το νόημα της ανεξαρτησίας της. Και για να μην παρεξηγηθώ: Η Διεθνής κοινότητα οφείλει πάντα να παρεμβαίνει για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπου όμως κι αν θίγονται αυτά. Θέλω να πω πως εννοείται ότι το Ισραήλ πρέπει και οφείλει να προστατευτεί από επιθέσεις, όπως και έχει κάθε δικαίωμα να προασπίσει τα συμφέροντά του και να πράξει το οτιδήποτε προς αποφυγήν της επανάληψης του τραυματικού του παρελθόντος! Αυτά για να εξηγούμαστε!

Όμως το Ισραήλ σήμερα δεν αμύνεται. Επιτίθεται χυδαία, εκτοξεύοντας οβίδες απέναντι σε καταφύγια αμάχων του Ο.Η.Ε., βομβαρδίζει νοσοκομεία και σκοτώνει παιδιά που παίζουν «ανενόχλητα» σε παραλίες στην Γάζα. Το Ισραήλ σήμερα προκαλεί τον τρόμο και τον θάνατο. Γι αυτό ακριβώς ψέγεται. Το Ισραήλ δεν κατηγορείται λόγω αντισημιτισμού ή αντισιωνισμού, όπως δαιμόνια διατείνεται, αλλά επειδή σε μια δεδομένη χρονική στιγμή (σε πολλές δεδομένες χρονικές στιγμές για να ακριβολογούμε…) διεξάγει έναν άδικο απέναντι σε άοπλους πόλεμο, που κοστίζει χιλιάδες ζωές. Γι αυτό και μόνο κατηγορείται το κράτος του Ισραήλ!

Και για να τελειώνουμε. Το Ισραήλ σήμερα θυμίζει ένα κακομαθημένο μυγιάγγιχτο παιδάκι που απαιτεί και επιτίθεται, δικαιολογώντας τις αμετροεπείς αιτιάσεις του με την διαρκή και κουραστική αναφορά στο μαρτυρικό του παρελθόν. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, οι γονείς γνωρίζουν πως αν συνεχίσουν να το νταντεύουν ικανοποιώντας τις ναρκισσιστικές ορέξεις του εκείνο θα δυστυχήσει, θα απομονωθεί και θα προκαλεί την μήνιν των υπολοίπων. Γιατί κανείς δεν θα είναι διατεθειμένος να ψάχνει εφόρου ζωής τα αίτια της προβληματικής του συμπεριφοράς, ιδιαίτερα δε αν καταπιέζεται αφόρητα λόγω αυτών. Γι αυτό και στην προκειμένη περίπτωση η Διεθνής Κοινότητα, και πιο συγκεκριμένα οι Η.Π.Α. και η Ε.Ε., πρέπει επιτέλους να τρίξει τα δόντια απέναντι στον Νετανιάχου. Ή ακόμα καλύτερα να αδιαφορήσει πλήρως απέναντι στις παράλογες, διαστροφικές και πολεμοχαρείς επιθυμίες του. Να προωθήσουν την δημιουργία του Παλαιστινιακού Κράτους και να καταδικάσουν τις άμεσα τις άνανδρες ισραηλινές επιθέσεις. Είναι ο καλύτερος και πιο αποτελεσματικός τρόπος ψυχοθεραπείας για ένα κράτος που βασίζει την ύπαρξή του στα όπλα έχοντας αποχαλιναγωγηθεί επικίνδυνα! Όχι μόνο για το καλό το δικό του ηγέτη του , της χώρας του και του λαού του. Αλλά και για το συμφέρον αυτών των δύσμοιρων των Παλαιστίνιων που, όσο συνεχίζονται οι επιχειρήσεις της Αμυντικής Ισραηλινής Δύναμης ( πρόκειται για την σουρεαλιστική πια ονομασία του στρατού του Ισραήλ) μετρούν περίπου έναν νεκρό την ώρα.

Κρίμα δεν είναι;