Αφιέρωμα: Ο δυσεπίλυτος γρίφος του οικολογικού χώρου

Διασπάσεις, ανασυνθέσεις και εκτιμήσεις για την επόμενη μέρα

Η «συμμαχία της ευρωλίστας» των ΟΠ απενεργοποίησε όλες τις όψεις της πολιτικής οικολογίας σημειώνουν για την αποχώρηση Χρυσόγελου οι Ξενικός-Χαραλαμπάκης, «την αληθινή Διαγενεακή Δικαιοσύνη εκφράζουν μόνο οι ΟΠ» γράφει ο Πάνος Ζέρβας.

Με τον χώρο της πολιτικής οικολογίας να βρίσκεται εν μέσω αναβρασμού, διασπάσεων και δημιουργίας νέων κομμάτων στελέχη και φίλοι του οικολογικού χώρου νιώθουν την ανάγκη να εκφραστούν για τα τεκταινόμενα στον πολιτικό τους χώρο ενόψει ευρωεκλογών. Στα πλαίσια αυτά το «Ν» παρουσιάζει σήμερα δύο διαφορετικές απόψεις που σχολιάζουν τις εξελίξεις στον πράσινο χώρο, μετά την αποχώρηση του Ευρωβουλευτή Νίκου Χρυσόγελου από τους Οικολόγους Πράσινους και τη δημιουργία του νέου πολιτικού του φορέα ΠΡΑΣΙΝΟΙ Αλληλεγγύη Δημιουργία Οικολογία. Εξέλιξη που φέρνει δύο πράσινα ψηφοδέλτια ενώπιων των εκλογέων, ενώ και η τάση «Think Π» που έχει εξελιχθεί στο κόμμα «Ευρώπη – Οικολογία» θα κατέλθει σε κοινό ευρωψηφοδέλτιο με τη Δράση του Θόδωρου Σκυλακάκη, υπό την ονομασία «Ομάδα της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη».

Πρόκειται για τα κείμενα «Η παιδική ασθένεια του τρεμογελισμού» του ασχολούμενου με ζητήματα οικολογικής πολιτικής μπλόγκερ Πάνου Ζέρβα (Καλύβα ψηλά στο βουνό), δημοσιευμένο χθες από την «Ελευθεροτυπία», και «Η αποχώρηση του ευρωβουλευτή», των στελεχών της τάσης «Πράσινης Πολιτικής» εντός Ο.Π., Αντώνη Ξενικού και Γιάννη Χαραλαμπάκη, που διακινήθηκε μεταξύ των μελών του οικολογικού χώρου μεσοβδόμαδα και δημοσιεύεται σήμερα από το «Ν».

«Η παιδική ασθένεια του τρεμογελισμού», του Πάνου Ζέρβα

«Ο καιροσκοπισμός και οι προσωπικές στρατηγικές των πράσινων κοτζαμπάσηδων, κόντρα στην κουλτούρα των συνεργασιών, την αναζήτηση συνθέσεων και την ευρωπαϊκή αντίληψη των πραγμάτων

Μιχάλης Τρεμόπουλος και Νίκος Χρυσόγελος, με την εκπρόσωπο Τύπου των Οικολόγων Πράσινων Βάσω Νάκου, στη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν τον περασμένο Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ

Μιχάλης Τρεμόπουλος και Νίκος Χρυσόγελος, με την εκπρόσωπο Τύπου των Οικολόγων Πράσινων Βάσω Νάκου, στη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν τον περασμένο Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ

Οι Οικολόγοι Πράσινοι είχαν στα 2011 την πιο καθαρή και αξιόλογη πολιτική θέση: όχι στο μνημόνιο, όχι επιστροφή στην άθλια κατάσταση πριν το μνημόνιο. Αειφορική ανάπτυξη, σε μια Ευρώπη των πολιτών της. Για λόγους άσχετους με την πολιτική αξία των θέσεών τους (= ο υποκειμενικός παράγοντας εντός του κόμματος είχε ανέκαθεν τα χάλια του) οι Ο.Π. ατύχησαν εκλογικά για κάτι δέκατα στις πρώτες και συνετρίβησαν στις δεύτερες εκλογές του 2012.

Κι αυτό, ωστόσο, δεν ήταν το τέλος του κόσμου: αν υπήρχε ειλικρίνεια, ενωτική διάθεση και πραγματική πολιτική διαθεσιμότητα αντί για τον καιροσκοπισμό και τις προσωπικές στρατηγικές που ανέπτυξαν χωρίς αναστολές οι πράσινοι κοτζαμπάσηδες, η κατάσταση θα μπορούσε να αναστραφεί και η παρτίδα να σωθεί για τον φορέα της πολιτικής οικολογίας. Οχι για τον ίδιον, αλλά για την πολύτιμη συνεισφορά που θα μπορούσε να διαθέσει στην ελληνική κοινωνία, καθώς στο γενετικό του κώδικα υπάρχουν η κουλτούρα των συνεργασιών, η αναζήτηση συνθέσεων και η (εντελώς αυτονόητη) ευρωπαϊκή αντίληψη των πραγμάτων.

Ωστόσο, όλα πήγαν στραβά. Το δίδυμο Τρεμόπουλος -Χρυσόγελος που αποκαλείται «Τρεμόγελος» επιχείρησε την ανάκτηση του κόμματος, με τη σύμπραξη του «think-p» (είναι αυτοί που συχνά έχουν προσδιοριστεί ως ευρωλιγούρηδες οικολόγοι, παρ’ όλο που οι περισσότεροι είναι θαυμάσια παιδιά. Πρόσφατα έκαναν δικό τους κόμμα, το «Ευρώπη – Οικολογία»), υπό το πρόσχημα της «επανεκκίνησης».

Αμέσως μετά, το «think-p» συνειδητοποίησε με ποιους είχε συμπράξει και αποχώρησε από τους Ο.Π., καθώς ένιωθε τη μοναξιά του αριστοκράτη οικολόγου που ξαφνικά βρέθηκε εξόριστος στο Κάτω Παρτάλι. Το δίδυμο «Τρεμόγελος» βρήκε διαθέσιμους 184 «πασπίτες» και τους έμπασε εντελώς παράτυπα στους Ο.Π., για να ελέγξει επιτέλους την πλειοψηφία των συνεδρίων και των οργάνων. Με την έννοια αυτή, η «επανεκκίνηση» έδειχνε να πετυχαίνει το στόχο της!

Φευ… Σε ελάχιστο χρόνο οι «πασπίτες» τα έσπασαν με το δίδυμο που αποκαλείται «Τρεμόγελος» γιατί αυτοί τους ήθελαν απλώς για το μπούγιο, ενώ οι άλλοι (μη έχοντας και άλλη διέξοδο, εδώ που τα λέμε) τους πρότειναν θέσεις στο Πανελλαδικό Συμβούλιο και στην 6μελή Γραμματεία! (Οποιος απορεί πώς είναι δυνατόν οι «πασπίτες» να τα έσπασαν τόσο γρήγορα με το δίδυμο «Τρεμόγελος», απλά δεν έτυχε να γνωρίσει αυτό το δίδυμο από κοντά…).

Αποτέλεσμα, πάλι μειοψηφία ο Τρεμογελισμός -κάτι που επιβεβαιώθηκε με την ανάδειξη του ακτιβιστή Βαγγέλη Πισσία στην πρώτη θέση για τη λίστα της Ευρωβουλής, ενώ ο Χρυσόγελος ήρθε δεύτερος και ο Τρεμόπουλος βρέθηκε ακόμα παραπίσω. Την γκαντεμιά μου μέσα κατάσταση, δηλαδή…

Αρχισαν αμέσως τις προσπάθειες να ακυρώσουν την πρωτιά του Πισσία, κι αφού είδαν κι αποείδαν, παραιτήθηκαν από τη λίστα της Ευρωβουλής (το ίδιο έκανε και η κ. Ιωαννίδου, η οποία εκ των υστέρων προέκυψε ως υποψηφία δήμαρχος Θεσσαλονίκης) σε μια επίδειξη υψηλού πολιτικού κυνισμού και ανευθυνότητας απέναντι στο κόμμα τους: αφού δεν έχουμε εμείς το κόμμα στα χέρια μας, στάχτη και μπούρμπερη!

Και τότε ήρθαν οι μέλισσες, με την απόφαση του Σαμαρά να καταργήσει τη λίστα και να βγαίνουν οι ευρωβουλευτές με σταυρό! Τόσος κόπος, τόση ίντριγκα, τόση καταναλωμένη ενέργεια στην εσωστρέφεια να πάνε όλα χαμένα! Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι «πασπίτες» της πολιτικής κίνησης Πατησίων (εκεί τους είχαν… τοποθετήσει, μαζεμένους) διαγράφουν τον Χρυσόγελο, που τους έφερε στους Ο.Π.!

Τελευταία (;) προσπάθεια του ένδοξου Τρεμογελισμού να πάρει ξανά το πάνω χέρι, το συνέδριο που έγινε στη Θεσσαλονίκη το Σαββατοκύριακο 15/16 του Μάρτη. Ηταν πολύ καλά προετοιμασμένο, μακριά από την Αθήνα όπου αφθονούν οι εσωτερικοί εχθροί, στην έδρα του Τρεμόπουλου -κάτι σαν την Τούμπα όταν υποδέχεται τον Ολυμπιακό ένα πράγμα.

Κι όμως, ο «Τρεμόγελος» έχασε και πάλι -μέσα σε συνθήκες απείρου κάλλους που επικράτησαν στη στενάχωρη αίθουσα της ΔΕΘ. Μετά, αφού δεν πέρασε η πρότασή του να γίνει λίστα «Ο.Π. plus» (sic!) για την Ευρωβουλή, ο Χρυσόγελος αποχώρησε και εξήγγειλε δική του λίστα, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα τους Ο.Π. στο Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα (ΕΠΚ) και ζητώντας τη διαγραφή τους από αυτό.

(Ωραίον σύστημα κι αυτό: κάνω μια πρόταση στο κόμμα μου. Αν περάσει, ΟΚ, όλοι μαζί κι αγαπημένοι. Αν δεν περάσει, φεύγω -κι αφήνω πίσω μου μιαν αύρα απόλυτου καιροσκοπισμού! Πραγματικό πολιτικό σχολείο αυτός ο χώρος…).

Αλλά, οι αληθινοί σαμουράι δεν παραδίνονται ποτέ, ακόμα κι αν τους έχουν πάρει φαλάγγι και παραμάζωμα! Ο πόλεμος λάσπης από τους εναπομείναντες «Πειρατές», μαίνεται αυτή τη στιγμή στο φέισμπουκ, όχι για λόγους αρχής αλλά για λόγους αντεκδίκησης του χαμένου, με στόχο τη Μάγκυ Δούση, εκπρόσωπο Τύπου του κόμματος, προερχομένη από τους «πασπίτες». Είπαμε, στάχτη και μπούρμπερη η Πολιτική Οικολογία. Ολη; Οχι όλη…

Υπάρχουν ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ με την παρέα τους μέσα στους Οικολόγους Πράσινους, που μεταλαμπάδευσαν στους «πασπίτες» τις αρχές της Πολιτικής Οικολογίας κι έχοντάς τους πλάι τους, αντιστέκονται σθεναρά στους πειρατές του χώρου. Ετοιμάζουν ήδη Ευρωψηφοδέλτιο – Ανοιχτή Κοινωνική Λίστα με το οποίο θα διεκδηκήσουν την παραμονή του κόμματος στην Ευρωβουλή και την πολιτική επιβίωσή του. Ενός κόμματος, που εκφράζει ό,τι πιο απαραίτητο και χρήσιμο για τη νέα πολιτική που οφείλουμε κυρίως στη νέα γενιά, να αναδυθεί από τις στάχτες της παλιάς.

Στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, οφείλουμε στα παιδιά μας να τα διδάξουμε και να παλέψουμε για καθαρότερο περιβάλλον, για βιώσιμη διαχείρηση των πόρων, για διαφάνεια και αξιοπρέπεια στη διοίκηση, για τη φαντασία στην εξουσία αν το θέλετε. Αυτό είναι αληθινή Διαγενεακή Δικαιοσύνη.

Κι αυτό σήμερα, μόνο οι Οικολόγοι Πράσινοι το εκφράζουν».

«Η αποχώρηση του ευρωβουλευτή», των Αντώνη Ξενικού – Γιάννη Χαραλαμπάκη

«Το τελευταίο συνέδριο των ΟΠ έληξε με δραματικό τρόπο για την υπόθεση της πολιτικής οικολογίας. Στην δεκαετή τους πορεία , οι ΟΠ απέκτησαν μοναδικό, σημαντικό, θεσμικό εκπρόσωπο, έναν ευρωβουλευτή , τον οποίον έχασαν λίγο πριν το τέλος της θητείας του.

Κανείς δεν μπορεί να πει ότι αυτή η εξέλιξη είναι θετική. Ιδιαίτερα δύο μήνες πριν τις επερχόμενες ευρωεκλογές, η εικόνα διάλυσης του κόμματος των ΟΠ εντείνεται.

Ο Νίκος Χρυσόγελος απείλησε και άλλες φορές στο παρελθόν, να αποχωρήσει, αν δεν περνούσε το «δικό του». Αυτό συνέβη και κατά την διάρκεια της ιστορίας των ΟΠ, αλλά και σε πιο αφανείς περιόδους της πολιτικής οικολογίας, όταν είχε αποχωρήσει και πάλι . .

Η πρόταση του στο τελευταίο συνέδριο ήταν ουσιαστικά η δημιουργία άλλου κόμματος υπό τον έλεγχο του. Το ίδιο είχε και κάνει και με το ίδρυμα Κωστή. Όλοι γνωρίζουμε ότι κατά την διάρκεια της θητείας του Νίκου Χρυσόγελου η πολιτική του συμπεριφορά κυμάνθηκε μεταξύ εγωκεντρισμού και ναρκισσισμού. Η αφοσίωση του στην πολιτική οικολογία εγγράφεται στα θετικά αλλά δεν αθωώνει καθόλου αυτήν την αρχηγική συμπεριφορά, που είναι αντιθετική με ένα κόμμα που προσπαθεί να παγιώσει την άμεση δημοκρατία. Οι «πλατείες» δεν έμαθαν τίποτε στον Νίκο.

Αλήθεια τι μπορεί να πράξει με την δημιουργία μιας άλλης ευρωλίστας; Είτε με αυτόνομη κάθοδο και τελικά με ένα πολύ μικρό αποτέλεσμα, είτε συνεργαζόμενος εν τέλει με άλλον πολιτικό φορέα –αυτές είναι οι επικρατέστερες πιθανότητες- δεν θα αποδείξει παρά την προσωπική του αδυναμία να εκπροσωπήσει την πολιτική οικολογία. Το βέβαια θα αποδείξει και αν δεν κατέβει τελικά στις ευρωεκλογές. Με την ύπαρξη του σταυρού μάλιστα, ο ΝΧ χάνει και το επιχείρημα ότι ο επικεφαλής Πισίας , με τον οποίο διαφωνεί, θα έδινε το χρώμα του ψηφοδελτίου. Το πιθανότερο είναι να μην υπάρχει επικεφαλής. Άρα γιατί αποχωρεί; Γι α να μην χρεωθεί ενδεχόμενη αποτυχία του ευρωψηφοδελτίου των ΟΠ; Μα όπως φαίνεται θα χρεωθεί ολοκληρωτικά την δική του!

Το ίδιο συνέβη και όταν χρεώθηκε με το έτερο «ευρωβουλευτικό του ήμισυ», τον Μιχάλη Τρεμόπουλο, την είσοδο των 200 μελών της ΠΑΣΠ στους Οικολόγους Πράσινους. Μαζί με την νέα ηγετική ομάδα στους ΟΠ συμπρωταγωνιστούν όλοι, σε ένα απίστευτο τραγέλαφο. Ο ΝΧ και ο ΜΤ κατηγορούν για νοθεία στις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, αλλά όλως παραδόξως, δεν αναφέρονται σ την ηλεκτρονική ψηφοφορία για το καταστατικό, γιατί απλούστατα έτσι τους συμφέρει. Όμοια παλιοί θεματοφύλακες του καταστατικού, αρνούνται την νοθεία, αλλά ξεχνούν και αυτοί με την σειρά τους ότι οι σύμμαχοι τους πρωτοστάτησαν σε μια αλλαγή του καταστατικού προς το χειρότερο. Προφανώς δεν πρέπει να χαλάσει η συμμαχία. Ο ένας πολιτικός αμοραλισμός δίπλα στον άλλο.

Η απόφαση του Νίκου ήταν η μια από τις στρατηγικές ανοησίες ,που προέκυψαν στο τελευταίο συνέδριο της Θεσ/νικης.

Η άλλη στρατηγική ανοησία, ανήκει απόλυτα στην αντίθετη πλευρά και ειδικά σε αυτούς , που φημολογείται ότι χάρηκαν με την αποχώρηση του ΝΧ, γιατί τους ήταν εμπόδιο . Καταρχάς να θυμόμαστε ότι στα διάφορα όργανα του κόμματος , ο ΝΧ είχε ασήμαντη ισχύ, άρα δεν εμπόδιζε ιδιαίτερα σε ζητήματα πολιτικής φυσιογνωμίας.

Με την απειλή ενός κακού εκλογικού αποτελέσματος των ΟΠ στις ευρωεκλογές και αντίστοιχη αποτυχία των προσωπικών επιδιώξεων του ΝΧ , τότε στην ενδεχόμενη ανασυγκρότηση της πολιτικής οικολογίας, ποιος εμποδίζει να ξαναβρεθούν όλοι μαζί, αφού θα είναι όμοια χαμένοι και κανένα μέρος δεν θα έχει το πολιτικό πλεονέκτημα να ξεπεράσει τα εμπόδια που του θέτει ο άλλος; Ιδιαίτερα ο ΝΧ θα έχει και τον «αέρα» του πρώην ευρωβουλευτή των ΟΠ . Μπορεί να είναι «προδότης» γιατί αποχώρησε, αλλά και «προδομένος» γιατί τον διέγραψαν.

Αντίθετα πολιτικές νοοτροπίες, που αναπτύχθηκαν εσχάτως στους ΟΠ, όπως οι τελευταίοι χουλιγκανισμοί , πολύ δύσκολα θα περάσουν ακόμα και έξω από την πόρτα της μελλοντικής ανασυγκρότησης. Όχι γιατί από τις δύο πλευρές του συνεδρίου κάποια έχει την δύναμη στη μελλοντική ανασυγκρότηση να αποκλείσει την άλλη, αλλά γιατί πλέον η πολιτική οικολογία έχει περισσότερες από δύο πλευρές, που αποδοκιμάζουν τέτοιες συμπεριφορές.

Πέρα από την στρατηγική που αναφέραμε, σε διαφορετικό και σε σημαντικότερο επίπεδο, υπάρχει η αξιολόγηση της στρατηγικής που αφορά την έκφραση της πολιτικής των ΟΠ , ως λύση για τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Στις αντιθέσεις ,που προέκυψαν στο συνέδριο, δεν υπάρχει καμία απολύτως αντίθεση προτάσεων, που να αφορούν την ελληνική κοινωνία. Με άλλα λόγια ό,τι συνέβη στην Θεσσαλονίκη δεν αφορά την κοινωνία . Πολύ κρίμα για ένα κόμμα ,που υποτίθεται ότι θα έφερνε το «νέο» . Από την Θεσσαλονίκη για την ελληνική κοινωνία, δεν ήρθε τίποτα.

Ιδιαίτερα για την ηγετική ομάδα που πρωτοστατεί στους ΟΠ από την εποχή των εκλογών για την ευρωλίστα, η προσφορά της σε πολιτικές προτάσεις είναι μηδενική. Με τη αποχώρηση του ΝΧ , χάνεται ακόμα και το στίγμα του περιβαλλοντισμού, το οποίο εκπροσωπούσε. Είναι γεγονός ότι αυτή η πολιτική ,που βασίζεται στην προώθηση των πράσινων τεχνολογιών και των «καλών πρακτικών» εισαγόμενων από την Δ. Ευρώπη, χωρίς ίχνος ολιστικής σκέψης και αντιιεραρχικών εναλλακτικών δομών, δεν μας εξέφραζε ποτέ. Αποτελούσε όμως μέρος του πράσινου κινήματος και η αποχώρηση τους δεν αντικαταστά-θηκε παρά από ένα μεγάλο κενό και όχι από ριζοσπαστικές οικολογικές προτάσεις και πρακτικές.

Η «συμμαχία της ευρωλίστας», δεν έχει στήριγμα της, ούτε αποφάσεις συνεδρίων, ούτε αποφάσεις άλλων οργάνων των ΟΠ, που να χαρακτηρίζουν την κατεύθυνση του κόμματος.

Στην δεκαετή τους περίοδο ζωής οι ΟΠ ,σπάνια είχαν αποσαφηνισμένη κατεύθυνση. Ήταν βασικό ελάττωμα αυτού του κόμματος. Η «συμμαχία της ευρωλίστας» δυστυχώς δεν από-τέλεσε εξαίρεση, αλλά αντίθετα κατάφερε να απενεργοποιήσει όλες τις πλευρές και τις όψεις της πολιτικής οικολογίας».