Η παράδοση ταιριάζει σε όλους!

Σημείωση: Αφιερωμένο στον φίλο Γκριτζάλα που έχει κάνει την χορευτική έκπληξη. Πολλές φορές.

Πάλι με την παράδοση θα ασχοληθώ, ελπίζω να μην με βαρεθείτε! Αλλά μας δίνει τόσα πολλά μαθήματα που πραγματικά το θεωρώ δύσκολο να εξαντλήσω τα θέματα στα οποία μπορώ να την…κολλήσω.

Τώρα χρόνια που χορεύουμε και έχουμε περάσει από πολλά χορευτικά έχουμε δει πολλούς ανθρώπους να είναι δίπλα μας, να είναι πιασμένοι από το χέρι μας. Ανθρώπους μεγάλους, μικρούς, φοιτητές, ανέργους, επιχειρηματίες, τρέντι και ροκ, αθλητικούς τύπους και κυριλάτους, πλούσιους και φτωχούς. Με παιδιά, με οικογένειες, μόνους. Με σπουδές ή και όχι. Χαρούμενους, λυπημένους, ενθουσιασμένους. Ό,τι χαρακτηριστικό φαντάζεστε, το έχουμε δει. Ό,τι συναίσθημα, το ίδιο. Και όμως, μέσα στην διαφορετικότητά μας, έχουμε έναν κοινό συνδετικό κρίκο. Την παράδοση.

Πώς μου ήρθε; Σάββατο βράδυ, ήμουν στο χορευτικό και δοκιμάζαμε φορεσιές. Μία από αυτές τη δοκίμασε και ο φίλος μου ο Γιώργος. Ο Γιώργος ο οποίος είναι…μοντέρνος. Πολύ. Και όμως την δοκίμασε. Και του άρεσε. Δεν ένοιωσε περίεργα και ούτε είπε όχι. Όπως δεν έχει πει όχι τόσα χρόνια που από τα κλαμπ και τα hot spots της πόλης, έρχεται σε παραδοσιακά γλέντια και δεν βγαίνει για να κάνει πρόβες. Κάποιος εξωτερικός παρατηρητής θα έλεγε ότι δεν θα φανταζόταν ποτέ τον Γιώργο να χορεύει παραδοσιακά. Θα έκανε λάθος. Όχι απλά χορεύει αλλά του αρέσουν κιόλας και είναι και πολύ πολύ καλύτερος από ότι θα φανταζόσουν.

Η παράδοση δεν ξεχωρίζει. Δεν διαλέγει ανθρώπους με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά για να συμμετέχουν. Δεν έχει συγκεκριμένα standards για το IQ ή για τη θέση εργασίας την οποία κατέχεις. Δεν έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις να ντύνεσαι κάπως ή να μην ντύνεσαι αλλιώς. Η παράδοση δεν χωρίζει σε ομάδες, αντίθετα ενώνει ομάδες. Ομάδες που εξωτερικά μπορεί να μην έχουν κανένα κοινό χαρακτηριστικό αλλά που εσωτερικά μπορεί να αγαπάνε το ίδιο πράγμα.

Όσοι έχουν περάσει από χορευτικά συγκροτήματα και το…νοιώθουν το άθλημα, δεν γίνεται να μην έχουν παρατηρήσει ότι συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο με άτομα που εκτός δεν θα άλλαζαν ούτε μια κουβέντα. Μέσα όμως στον χορό, όλες οι διαφορές εξαφανίζονται, ακόμα και οι έχθρες. Δεν χωράνε τέτοια πράγματα μέσα σε έναν κύκλο, όλοι είμαστε ίσιοι και κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Για χάρη της αρμονίας και της διασκέδασης και του καλού αποτελέσματος, καταπίνεις το γεγονός ότι δίπλα σου μπορεί να είναι πιασμένος ο…χειρότερος εχθρός ή εφιάλτης σου. Μετά μπορεί να το θυμάσαι και πάλι, αλλά αυτά τα 5-10 λεπτά είστε και πάλι φίλοι.

Ίσως νομίζετε ότι την έχω εξιδανικεύσει την παράδοση. Έχω πει τόσα πολλά γι αυτήν και τα περισσότερα-αν όχι όλα-είναι καλά. Είναι όμορφα. Σίγουρα έχει και τις αρνητικές της πλευρές. Πολλοί μπορούν να πουν ότι η…υπερβολική παράδοση μπορεί να οδηγήσει στον τοπικισμό, εθνικισμό κλπ κλπ. Και όλοι ξέρουμε τι ακολουθεί μετά από εκεί. Δεν έχετε άδικο. Υπάρχουν και άσχημα. Αλλά αν κάποιος έχει λίγο μυαλό στο κεφάλι του μπορεί να δει τα όριά του και να μην αφήσει την παράδοση να τον διαχωρίσει από τους άλλους. Αντίθετα, να επιδιώξει να έρθει πιο κοντά με άλλους ανθρώπους που έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα.

Όλο αυτό πάντα μου θύμιζε τον στίχο του Ρίτσου: Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ’ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
 για να σμίξουμε τον κόσμο. Έτσι και η παράδοση. Ταιριάζει σε όλους, δεν διαχωρίζει, μόνο ενώνει.