Συνέντευξη | Ο Γ. Πανούσης αποκλειστικά στο neolaia!

Επαγγελματικό ασυμβίβαστο καθηγητών και υποχρεωτικές παρακολουθήσεις μαθημάτων από τους φοιτητές για να σταθεί στα πόδια του το Πανεπιστήμιο.

Η καρικατούρα της Άγριας Δύσης και η συμψηφιστική βία καταλήγουν στην κατάργηση του κοινωνικού συμβολαίου και τη διάβρωση της δημοκρατικής νομιμοποίησης

«Επαγγελματικό ασυμβίβαστο καθηγητών και υποχρεωτικές παρακολουθήσεις μαθημάτων από τους φοιτητές για να σταθεί στα πόδια του το Πανεπιστήμιο», ζήτησε ο Βουλευτής Ά Αθήνας της ΔΗΜΑΡ και πανεπιστημιακός Γιάννης Πανούσης, καθώς «ένα Ίδρυμα-εξεταστικό κέντρο δεν ενδιαφέρει κανέναν πλέον», όπως χαρακτηριστικά τόνισε στο neolaia.gr. Ο Βουλευτής και καθηγητής Εγκληματολογίας στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε. του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην Πρύτανης του Πανεπιστημίου Θράκης, σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξής του στη νεανική ιστοσελίδα, αναφέρθηκε στην πολιτική κατάσταση της χώρας και την επόμενη ημέρα της ΔΗΜΑΡ, της οποίας εκτός από Βουλευτής είναι και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής (3ος στη σειρά κατάταξης), στα ζητήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και της ανεργίας που ταλανίζουν την ελληνική, αλλά και στην επίδραση του σε ανοδική φάση ευρισκόμενου φασιστικού φαινομένου στην ελληνική κοινωνία.

Διαβάστε τι απάντησε αναλυτικά στην ιστοσελίδα μας:

– Ποια θεωρείται ότι διαγράφεται ως επόμενη ημέρα για τη ΔΗΜΑΡ μετά το συνέδριό της και τι χρειάζεται για να διασφαλίσει την επιβίωσή της, αλλά και να διαδραματίσει ενεργητικό θετικό ρόλο στις εξελίξεις της χώρας και μέσω ποιων δυνητικών συνεργασιών μπορεί να επιτύχει τους στόχους της;

Είναι φανερό ότι το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε κατάσταση γενικευμένης ρευστότητας.

Όλα τα κόμματα ψάχνουν εσωτερική ισορροπία και δυνατότητες πολιτικών συμμαχιών. Τηρούμενων των αναλογιών η ΔΗΜΑΡ είναι περισσότερο συμπαγής.

Σε κάθε περίπτωση, επειδή το μέλλον της χώρας μετεκλογικά δεν είναι προβλέψιμο, η ΔΗΜΑΡ θα συνεχίσει να επιδιώκει τη συσπείρωση δυνάμεων γύρω από τον άξονα του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Τα υπόλοιπα θα μας τα “αφηγηθεί” το 2014.

– Αντέχει η χώρα να συρθεί στο σημερινό ρυθμό (δυσ)λειτουργίας της μέχρι τις ευρωεκλογές ή θα απαιτηθούν νωρίτερα εθνικές εκλογές για άρση του προδιαγραφόμενου πολιτικού αδιεξόδου της (συγ)κυβερνητικής αστάθειας;

Η χώρα δεν αντέχει από καιρό. Ούτε και ο λαός μπορεί να ζεί χωρίς αισιοδοξία. Δεν είμαι όμως βέβαιος ότι την ελπίδα θα την δώσουν οι εκλογές (οψέποτε αυτές γίνουν), διότι το κομματικό σύστημα είναι παγιδευμένο και πολωμένο. Άρα πρώτα οι συμμαχίες και το κοινό πρόγραμμα και μετά το αίτημα για πρόωρες εκλογές.

– Ως πανεπιστημιακός, παρακολουθώντας τα όσα έγιναν στη διαμάχη διοικητικών – ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας, ποιες θεωρείτε ότι είναι οι ευθύνες των κ.κ. Αρβανιτόπουλου, Πελεγρίνη και το εξάμηνο άρχισε 16 Δεκεμβρίου στο ΕΚΠΑ; Και ποια η γνώμη σας για την απώλεια του εξαμήνου όπου αποφασιστεί οριστικά έτσι, αλλά και για τη σύνδεση της επικρατούσας νοσηρής κατάστασης με ανάγκη ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων όπως ζητούν ορισμένοι;

Οι ευθύνες είναι μοιρασμένες αλλά διαφορετικής ποιότητας. Ο Υπουργός Παιδείας κινήθηκε με νοοτροπία διάσωσης των “δικών του παιδιών” και ο Πρύτανης με όχι καθαρά ακαδημαϊκά κριτήρια. Παγίδευσαν έτσι τους γονείς, τους φοιτητές, τους διοικητικούς, όλη τη κοινωνία και έδωσαν το χείριστο παράδειγμα ευθύνης δημοσίων λειτουργών.

Από την άλλη το Πανεπιστήμιο δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του και ν’ αντιμετωπίσει το google και τις νέες online τεχνολογίες αν δεν συντρέχουν, αρχικά τουλάχιστον, δύο απαραίτητες προϋποθέσεις: Επαγγελματικό ασυμβίβαστο καθηγητών και υποχρεωτικές παρακολουθήσεις μαθημάτων από τους φοιτητές. Ένα Ίδρυμα-εξεταστικό κέντρο δεν ενδιαφέρει κανέναν πλέον.

Το πρόβλημα φυσιογνωμίας, ρόλων και τελικά ήθους της γνώσης του δημοσίου Πανεπιστημίου δεν θα το λύσουν τα “ιδιωτικά” ΑΕΙ, ιδίως σε μια χώρα που δεν τηρούνται κανόνες διαφάνειας και αξιοκρατίας.

– Η πολυδιάστατη κρίση συνεχίζεται αδιάκοπα, η ύφεση βαθαίνει και η πολιτική βία ανθεί. Βάσει της πολιτικής και κυρίως της επιστημονικής προσέγγισης σας, η σχέση των παραπάνω φαινομένων είναι ευθεία και γραμμική ή παίζουν σημαντικό ρόλο κι άλλοι παράγοντες για την ένταση των φαινομένων κοινωνικής και πολιτικής βίας; Ποιος είναι ο πλέον πρόσφορος τρόπος αντιμετώπισης της ανάδυσης και θορυβώδους επανάκαμψης του φασιστικού φαινομένου στην ιδιαίτερα ταλαιπωρημένη από το ίδιο αυτό φαινόμενο χώρα μας;

Οι μύθοι (εξηγήσεις; δικαιολογήσεις;) της βίας διατρέχουν όλη την ελληνική κοινωνία. Βία της κοινωνικής αντίστασης, της προσωπικής οργής, της καλής “τυρρανοκτόνου” πρόθεσης.

Όλες αυτές (και άλλες πολλές) έχουν βρει μια άκρη αυτονομιμοποίησης της παραβατικότητας ή και δοξολόγησης του εγκλήματος.

Αυτός ο κύκλος της (νόμιμης;!) βίας του καθενός και πάντων εναντίον όλων, αυτή η καρικατούρα της Άγριας Δύσης δεν οδηγεί- όπως νομίζουν μερικοί- σε νεοφιλελεύθερες λύσεις αλλά σε ακραίες –ένθεν/ κακείθειν- τυφλές εκρήξεις χωρίς αρχή, αρχές και τέλος.

Η συμψηφιστική βία (μεταξύ αστυνομικών/ένοπλων ομάδων, ρατσιστών/αντιρατσιστών, δεξιών/αριστερών κουκουλοφόρων) καταλήγει στην κατάργηση του κοινωνικού συμβολαίου και στο μόνιμο κίνδυνο διάβρωσης της δημοκρατικής νομιμότητας/νομιμοποίησης.

Τέλος πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο δεν αποδεχόμαστε τη Δημοκρατία των ορίων και δεν απεμπλέκουμε την ευθύνη των μεν από την αυθαιρεσία των δε (συμψηφίζοντας τα πάντα), η μαύρη τρύπα “Ανομία-Παρανομία-Διαφθορά-Ανασφάλεια” θα μας ρουφήξει όλους.

– Το ότι η ανεργία στις τάξεις της ελληνικής νεολαίας «καλπάζει» αποτελεί απλώς μια φράση κλισέ. Συμβαίνει μια πολύ τραγικότερη αγριότητα όταν περί τους 6/10 νέους επισήμως αδυνατούν να βρουν δουλειά, παραμένοντας στη διαλυτική για τις ζωές και την ανάπτυξη της προσωπικότητά τους αντιπαραγωγική από κάθε άποψη για τους ίδιους και την κοινωνία ανεργία. Γιατί οι Έλληνες νέοι να τείνουν ευήκοον ους στη ΔΗΜΑΡ μετά το αμφιλεγόμενο πείραμα συμμετοχής της στην κυβέρνηση τρικομματικής συνεργασίας με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, τη στάση «Πόντιου Πιλάτου» στην πρόσφατη πρόταση μομφής της αξιωματικής αντιπολίτευσης προς τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και ποιο, τελικά, το όραμά σας για το μέλλον της ελληνικής νεολαία;

Τα προβλήματα που θέτετε είναι διαφορετικής φύσης.

Η συγκυβέρνηση ήταν αναγκαία (θυμίζω ότι είχαν διεξαχθεί ήδη δύο εκλογικές αναμετρήσεις, άρα τί θα έδινε μια τρίτη ή τέταρτη;) για να σωθεί η χώρα από το Grexit. Η αποχώρηση κατέστη επίσης αναγκαία γιατί η κουλτούρα συνεργασιών ήταν άγνωστη, ιδίως στη ΝΔ, και κατά συνέπεια διολίσθηνε η κατάσταση σε μία μονοκομματική διαχείριση.

Το θέμα της πρότασης μομφής-δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν επικοινωνιακό διότι ούτε συνεννοήθηκε με κανένα άλλο κόμμα για το timing και τη στρατηγική ούτε πίστευε πραγματικά στην αναγκαιότητα της πτώσης της κυβέρνησης και της προκήρυξης εκλογών ένα μήνα πριν την ανάληψη της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη χώρα μας.

Αυτό που εσείς ονομάζετε “στάση Πόντιου Πιλάτου” εγώ θα το χαρακτήριζα θέση ευθύνης. Γιατί πρέπει σώνει και καλά να μπεί ένα κόμμα στη λογική μιας δικομματικής μονομαχίας χωρίς ουσία και χωρίς διέξοδο;

Όσον αφορά στους νέους, θα έλεγα ότι στα χέρια τους είναι να γίνουν όσο ριζοσπάστες, ανεξάρτητοι και δημιουργικοί θέλουν.

Ποτέ οι συνθήκες δεν θα’ ναι πρόσφορες αν οι ίδιοι δεν τις διαμορφώσουν (συχνά κόντρα στους καιρούς και στους παλιούς).

Το όραμα ενός κόσμου ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ισότητας, ενός βιώσιμου πλανήτη και μιας κοινωνίας αξιών και συνεχών ευκαιριών δεν θα τους προσφερθεί. Θα το πετύχουν οι ίδιοι, όχι στη βάση της βίας και της ανομίας, αλλά της ειρηνικής συνύπαρξης και διαδοχής γενεών.