Συνέντευξη | Η Νατάσσα Μποφίλιου μιλά για όλα στο Chill Out!

Της Φωτεινής Τάτση

PHOTOGRAPHER: ΝΙΚΟΛΑΣ ΛΙΑΚΟΣ
STYLING: NIKH ΜΗΤΡΟΦΑΝΑΚΗ
HAIR STYLING: ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΟΥΡΛΗΣ
MAKE UP: EFI RAMONE

Γυρίσαμε το χρόνο πίσω… σε άλλες εποχές… και αφήσαμε τη Νατάσσα να ξεδιπλώσει το ταλέντο της σαν μια πραγματική σταρ.

Σε μια ατμόσφαιρα με vintage ρούχα και αντικείμενα, πόζαρε με μπρίο και παιχνιδιάρικη διάθεση στα κλικ της μηχανής.

Και έμοιαζε τόσο εύθραυστη, αλλά δεν ήταν. Γιατί η Νατάσσα είναι μια δυναμική προσωπικότητα, μια ταλαντούχα παρουσία, που πατά γερά στη μουσική σκηνή και την γεμίζει με φώς και ψυχή.

Μιλήσαμε για μουσική, για έμπνευση, για πίστη, για αγάπη, για όνειρα, για ανθρώπους, για λάθη… Μας μοίρασε απλόχερα τις σκέψεις της.

Νιώσαμε πολύ όμορφα μαζί της και η τελευταία της αγκαλιά ήταν τόσο ζεστή, που τα έλεγε όλα.

Ήρθε στον κόσμο στις: 18 Απριλίου 1983
Κατάγεται από: Σικελία και το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης
Σπούδασε: στο Πολιτικό της Νομικής
Πίνει: πολύ
Δεν αποχωρίζεται ποτέ: το κόκκινο κραγιόν της
Θυμώνει με: την αδικία και την υποκρισία
Σιχαίνεται: τα ψέματα
Δεν θα έλεγε όχι: σε ό,τι της ζητήσει ένας άνθρωπος που αγαπά, ακόμη και αν δεν συμφωνεί
Αγαπημένο κόμικ: Τζέσικα Ράμπιτ
Ένας ήρωας που δεν ξεχνά: Τσε Γκεβάρα
Ένας τόπος όπου θα ήθελε να μείνει: Γαλλία
Θα ήθελε να τραγουδήσει στο: Olympia και στο Royal Albert Hall

Ας ξεκινήσουμε με το σήμερα, με το νέο άλμπουμ «Οι μέρες του φωτός»… Σίγουρα χρειαζόμαστε φως στη ζωή μας… Τελικά έρχονται μέρες του φωτός;

Όλη η ιδέα που βγάζει αυτή η φράση ήταν κάτι αυθόρμητο και τελείως φυσικό. Ήταν κάτι που έβγαινε και από τους τρείς (Καραμουρατίδης, Ευαγγελάτος). Τελικά νομίζω ήταν μια ευχή τόσο ανοιχτά δηλωμένη, η οποία παραμένει ευχή.

Τον τελευταίο καιρό είμαι σε μια αναζήτηση, θέλω να σταματήσω να ελπίζω και να αρχίσω να πιστεύω. Θα σου πω ότι αυτή η ευχή έγινε πίστη και ναι, πιστεύω ότι θα έρθουν καλύτερες ημέρες. Άλλωστε, θεωρώ ότι οι άνθρωποι οφείλουν να κοιτάνε προς το φως, αν θέλουν να πάνε μπροστά. Η πρόοδος απαιτεί να υπάρχει κάπου ένα φωτεινό σημείο, το οποίο να κοιτάς και να αγωνίζεσαι για να το φτάσεις.

Η ευχή διαφέρει από το «πιστεύω»;

Ναι, γιατί πολλές φορές εύχεσαι και ελπίζεις να γίνει κάτι, αλλά μέσα σου δεν το πιστεύεις και αυτό αποδυναμώνει την ευχή. Όταν όμως η ευχή γίνεται πίστη, γίνεσαι πιο δυνατός αγωνιστής και τελικά τα καταφέρνεις. Το όνειρο δεν πρέπει να μένει όνειρο, πρέπει να γίνεται αφοσίωση, να γίνεται ιδέα, να γίνεται δρόμος.

Πώς από την ευχή οδηγείσαι στην πίστη;

Είναι μία ψυχική διαδικασία, που πρέπει να κάνεις με τον εαυτό σου. Να γεμίσεις τον εαυτό σου με θάρρος και να κουβαλήσεις αυτό που εύχεσαι, ονειρεύεσαι και ελπίζεις, γιατί, όταν θέλουμε πραγματικά οι ευχές να γίνουν αληθινές, έχει «κουβάλημα» με πολύ μεγάλο προσωπικό κόστος και αγώνα.

Με το Θέμη Καραμουρατίδη και το Γεράσιμο Ευαγγελάτο δέσατε και ως συνεργάτες και ως φίλοι και ως παρέα. Τελικά οι παρέες γράφουν ιστορία;

Δεν ξέρω αν γράφουν ιστορία, αλλά νομίζω γράφουν τραγούδια.

Τώρα, ύστερα από 8 χρόνια, ο καλλιτεχνικός χώρος είναι έτσι όπως τον φανταζόσουν, όταν ξεκίνησες;

Δεν φανταζόμουν τίποτα. Είχα μόνο ένα φωτεινό φάρο χωρίς να ξέρω πού ακριβώς είναι, πού ακριβώς πηγαίνω, αφοσιώθηκα και δούλεψα πολύ σκληρά. Έζησα υπέροχες στιγμές όπως και πάρα πολύ δύσκολες, αλλά μέσα σε όλη αυτή την προσπάθεια και αυτό τον αγώνα δεν κατάλαβα ποτέ πώς περνούσε ο χρόνος, δεν έβαλα στόχους. Μέσα από μια βαθιά εσωτερική πίστη ότι η μουσική και η τέχνη μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους, καλύτερους και πιο ολοκληρωμένους ανθρώπους, να μας λυτρώσει, καταφέραμε τελικά, χωρίς να το καταλάβουμε και να το έχουμε σχεδιάσει, να γίνει το επάγγελμα και ο δρόμος της ζωής μας.

Έχουμε «αστέρι»;

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο αστέρι. Έχει να κάνει με την πίστη. Αν αφοσιώνεσαι σε μια ιδέα, η οποία είναι παραπάνω από εσένα, όπως η τέχνη, αυτό είναι από μόνο του τόσο μαγικό, τόσο λυτρωτικό και τόσο δυνατό που σε οδηγεί σε υπέρβαση. Και η υπέρβαση από μόνη της είναι κάτι φαντασμαγορικό!

Υπάρχει διαφορά μεταξύ του «τραγουδώ» και του «ερμηνεύω»;

Ναι βέβαια! Θα σου μιλήσω καθαρά ως επαγγελματίας τραγουδίστρια. Το τραγούδι είναι κάτι πιο τεχνικό, η ερμηνεία είναι η κατάθεση του προσωπικού σου συναισθήματος και αυτό είναι που οδηγεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα, το οποίο για μένα είναι η συγκίνηση. Ο καλός τραγουδιστής είναι ο καλός ερμηνευτής.

Πόσο συμμετέχει η ψυχή στη δουλειά ενός ερμηνευτή;

Δεν συμμετέχει απλώς, είναι! Γιατί δεν θεωρώ ότι έχω καλή φωνή, θεωρώ ότι έχω καλή ψυχή. Με την έννοια ότι μπορώ μέσα από τη φωνή και την τεχνική δυνατότητα να εκφράζω την ψυχή μου, αυτό να ταιριάζει και με τις ψυχές άλλων ανθρώπων και να οδηγεί στη συγκίνηση την οποία οφείλει να προκαλεί η τέχνη.

Γιατί έχουν ανάγκη οι άνθρωποι την τέχνη;

Τους προσφέρει την υπέρβαση! Αν σου μιλήσω για μένα, χωρίς να σημαίνει ότι είναι θέσφατο η δική μου άποψη, η τέχνη έχει σώσει την ψυχή και το μυαλό μου. Σε φέρνει πιο κοντά στο ανώτερο, σε κάνει πιο ευτυχισμένο και πιο ολοκληρωμένο άνθρωπο. Η τέχνη και ο έρωτας είναι αθανασία με ένα τρόπο.

Πιστεύεις στην έμπνευση;

Βέβαια. Αν η ζωή μου δεν με εμπνέει, αν ένα μαγαζί όπου θα πάω να πιω καφέ, αν ένας φίλος, αν μια θεατρική παράσταση, αν μια Κυριακή μες στο αυτοκίνητο δεν μπορούν να με εμπνεύσουν, νιώθω ότι δεν ζω. Η έμπνευση είναι το στοιχείο και το σημάδι που με κάνει να αισθάνομαι ζωντανή.

Οι αθλητές μετά από κάθε αγώνα βλέπουν σε βίντεο τον αγώνα τους, για να διορθώσουν τα λάθη τους. Βλέπεις σε βίντεο τις εμφανίσεις σου;

Όχι, μόνο περιστασιακά. Μπορεί να μπω στο ίντερνετ μετά από μια συναυλία για να δω πώς ήταν τα φώτα, αλλά όχι για να δω εμένα. Δεν θέλω, γιατί έτσι νιώθω ότι στυλιζάρεται όλο αυτό που είμαι και που κάνω στη σκηνή. Πιστεύω πάρα πολύ στον αυθορμητισμό και στα λάθη. Καλύτερη τραγουδίστρια και καλλιτέχνιδα με έχουν κάνει τα λάθη, όχι τα σωστά, δεν θέλω να στέκομαι στα τεχνικά. Φυσικά, δουλεύω πάρα πολύ για να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Δεν πάω ποτέ απροετοίμαστη, πάντα το στήνω μέσα στο κεφάλι μου πώς πρέπει να είναι όλα, αλλά δεν βάζω τον εαυτό μου σε κανόνες. Θέλω η στιγμή να είναι η στιγμή.

Αν από τα λάθη μαθαίνουμε τότε γιατί οι λάθος επιλογές είναι κακές;

Φυσικά και κάνουμε κακές επιλογές και λάθη, αλλά μας χρειάζονται για να ξέρουμε ποιο είναι το σωστό. Αν δεν κάνεις λάθος, δεν θα εκτιμήσεις και τη σωστή σου επιλογή. Κρίμα, αλλά οι άνθρωποι είμαστε τόσο μικροί και τόσο ταλαίπωροι. Μακάρι να ξέραμε να εκτιμάμε τις αξίες, αλλά είμαστε πολύ ταπεινοί και φουκαράδες κι άρα τα λάθη μας είναι χρήσιμα. Αν τα κάναμε όλα τέλεια, θα ήμασταν θεοί. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαστε.

Αν δεν ήσουν τραγουδίστρια, τι άλλο δυνητικά θα μπορούσες να είσαι σήμερα;

Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που μου αρέσουν, με γεμίζουν και θα μπορούσα κάνω. Βέβαια τώρα θα σου πω ότι, αν δεν τραγουδάω, θα πεθάνω και το εννοώ. Το τραγούδι για μένα είναι η ζωή μου και τυγχάνει να είναι και το επάγγελμά μου. Μπορεί να σταματήσει να είναι το επάγγελμά μου, θα συνεχίσει να είναι η ζωή μου.

Ως παιδί πώς ήσουν;

Ε, όχι και το καλύτερο.

Ατίθασο;

Φριχτά!

Με σκανταλιές;

Ου! Άσε τώρα… Ειδικά στο σχολείο ήμουν ένα «τέρας», δεν ήμουν κακό παιδάκι, ήμουν πολύ ζωηρή και ατίθαση. Είχα άποψη για όλα και θεωρούσα ότι αυτή ήταν και η σωστή.

Ως φοιτήτρια πώς ήσουν;

Τα δύο τρία πρώτα χρόνια ήμουν πολύ καλή φοιτήτρια, μετά μπορείς να πεις ότι ήμουν πολύ κακή. Έκανα τρισεκατομμύρια σκονάκια. Σε μια εξεταστική ήταν μπροστά μου ένας που δεν ήθελε να μου δείξει το γραπτό του με τίποτα και με νευρίασε τόσο πολύ, που κάποια στιγμή το είχε αφήσει και του το άρπαξα με τα χέρια μου και του λέω: «Πρέπει να μάθεις να μοιράζεσαι στη ζωή σου. Τι άνθρωπος θα γίνεις εσύ, τι άνθρωπος θα βγεις στην κοινωνία αν δεν βοηθάς τους συνανθρώπους σου; Εγώ για το καλό σου το κάνω». Αλλά ήταν καταδότης, το είπε στον καθηγητή και αποβλήθηκα από το μάθημα. Χέστηκα όμως. Δεν υπήρχε περίπτωση να το περάσω ούτως ή άλλως. Με τσάντισε, γιατί του λέω μπορείς να μου πεις έστω κάτι, να μην ξεφτιλιστώ τελείως και μου λέει: «Όχι, να διάβαζες, δεν υπάρχει περίπτωση να σε βοηθήσω».

Οι γονείς είναι συμπαραστάτες στις επιλογές σου;

Πάντα, πάντα, πάντα. Αν δεν ήμουν αυτό που είμαι, θα ήθελα να είμαι η μάμα μου ή η αδερφή μου.

Η κριτική των αγαπημένων σου προσώπων σε φοβίζει;

Την θέλω αλλά μερικές φορές στενοχωριέμαι, μπορεί να μου πεις «κάνεις λάθος» και στην αρχή να μου φανεί κάπως, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην το σκεφτώ χιλιάδες φορές. Δίνω τεράστια σημασία στο τι μου λένε οι άνθρωποι που εμπιστεύομαι.

Φαντασία και πραγματικότητα είναι δύο συγκρουόμενοι κόσμοι;

Θα σου πω μια αγαπημένη μου φράση από το «Λεωφορείο ο πόθος», που λέει η Μπλανς Ντιμπουά στον Μιτς, «Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία». Προτιμώ να είμαι ρεαλίστρια κάνοντας πράγματα μαγικά ή τα μαγικά πράγματα να οδηγούν σε ένα ωραίο μαγικό ρεαλισμό.

Αγαπάμε ενστικτωδώς ή μαθαίνουμε ν’ αγαπάμε;

Επειδή η αγάπη σαν όρος και σαν έννοια είναι τελείως ανιδιοτελής, όταν φτάσεις να αγαπάς πραγματικά έναν άνθρωπο, δεν έχεις σκοπούς, δεν υπάρχει ιδιοτέλεια ή συμφέρον. Κι αυτό μάλλον την καθιστά πιο ενστικτώδη. Δεν αγαπάς, γιατί το σκέφτεσαι, αλλά γιατί σου βγαίνει. Βέβαια το να μπορείς να αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο, έτσι ώστε να μπορείς να αγαπήσεις είναι κάτι που το μαθαίνεις και το βλέπεις από την οικογένειά σου. Αν μπορώ εγώ να αγαπήσω έναν άνθρωπο, έχει να κάνει με το ότι μεγάλωσα σε ένα σπίτι, όπου υπήρχε πάρα πολλή αγάπη και οι άνθρωποι αγαπούσαν πολύ ο ένας τον άλλον, το είχα εικόνα και άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να αγαπήσει. Το πώς αγάπησε και ποιους όμως νομίζω ότι είναι ενστικτώδες.

Έχασες ποτέ τον έλεγχο των συναισθημάτων σου;

Ουυυυ, τώρα πριν δέκα λεπτά. Συνέχεια, όλη την ώρα είμαι εκτός ελέγχου με τα συναισθήματά μου. Βέβαια είναι εξαντλητικό και δεν είναι θετικό. Είναι ένα μεγάλο ελάττωμα που έχω και το οποίο είναι κουραστικό για τους ανθρώπους γύρω μου. Λυπάμαι, πιστεύω ότι μια μέρα θα γίνω καλύτερη.

Όταν επιθυμείς κάτι πάρα πολύ και δεν το καταφέρνεις, τι γίνεται;

Δύο πράγματα, το ένα είναι να προσπαθώ πάρα πολύ και να ψάχνω να βρω χιλιάδες τρόπους, έτσι ώστε να καταφέρω να το πετύχω. Το δεύτερο, όταν πια έχω εξαντλήσει κάθε περιθώριο αγώνα, είναι να το βάζω τόσο ψηλά στο κεφάλι μου, ότι είναι τόσο σπουδαίο και το έχω σαν οδηγό. Τα τελευταία χρόνια μου έχει προσφέρει ένα πολύ ωραίο παιδικό και αγνό συναίσθημα, όταν δηλαδή κάτι δεν το έχω καταφέρει το έχω τόσο πολύ μυθοποιήσει και το έχω ανεβάσει τόσο ψηλά, που κατεβαίνω εγώ πολύ και αυτό μου αρέσει. Είναι σαν να ξαναγίνομαι παιδί, που δεν φτάνει στο ράφι να πάρει αυτό που η μάνα του δεν θέλει να του δώσει. Όλο αυτό μου αρέσει και με ξεκουράζει.

Συνήθως όμως πετυχαίνω αυτά που θέλω!

Με ποιον τρόπο;

Με οποιονδήποτε, θεμιτό, αθέμιτο, μηχανορραφίες, τσαμπουκάδες, φωνές, κλάματα, ό,τι μπορείς να φανταστείς, όμως χωρίς να προκαλώ κακό στο συνάνθρωπο.

«Κι ας μην είναι σωστό, πάντα ό,τι σκεφτώ θα το λέω…» Ωραίος στίχος… Σε εκφράζει;

Ο αγαπημένος μου στίχος! Όλη μου την περιοδεία την έχω βασίσει πάνω σε αυτόν. Θα σου πω αυτό που λέω και στις συναυλίες μου: «Θεωρώ ότι κάποια στιγμή έρχεται στη ζωή ενός ανθρώπου η ώρα να πάρει μια απόφαση και να κάνει μία επιλογή, η οποία μπορεί να είναι η επιλογή της ζωής του. Θα διαλέξει ένα δρόμο αληθινό, μέσα στον οποίο θα βαδίζει αληθινός και ατόφιος, ή θα διαλέξει ένα δρόμο, όπου θα ακολουθεί τις επιθυμίες των άλλων, το τι είναι κοινωνικά αποδεκτό, όλα αυτά που μας βαραίνουν τη ζωή και τελικά μας κάνουν συντηρητικούς». Για μένα, η στιγμή αυτή ήρθε πολύ νωρίς. Διάλεξα ότι θα είμαι ένας άνθρωπος που θα σκέφτομαι και θα προσπαθώ να σκέφτομαι καλά, θα μορφώνομαι και θα καλλιεργούμαι για να μπορώ να σκέφτομαι καλά, αλλά όταν θα σκέφτομαι και θα μπορώ να αποφασίσω κάτι για μένα και το δρόμο της ζωής μου, θα το λέω και θα το εκφράζω με κάθε κόστος. Και είχα την τεράστια τύχη, μου έχει συμβεί και άλλες φορές δεν είναι πρώτη φορά, να έρθει ένα τραγούδι στα χέρια μου, που να λέει ακριβώς αυτό το πράγμα, οπότε αμαρτία δηλωμένη, παύει να είναι αμαρτία.

Τύχη ή σκληρή δουλειά;

Πολύ σκληρή δουλειά για μια τύχη καλή.

Αν θα έρθει ή έρχεται;

Δεν έρχεται πάντα. Γιατί την τύχη και τις ευκαιρίες δεν μπορείς να τις αξιοποιήσεις πάντα και δεν έχουμε πάντα όλοι μας τη διάθεση να την αξιοποιήσουμε σωστά. Δεν θα σου πω ότι ήμουν τυχερή, αλλά ότι δούλεψα σαν σκυλί για την τύχη που μου ήρθε μετά. Υπήρξαμε τυχεροί, γιατί δουλέψαμε πάρα πολύ και αναγνωρίσαμε την τύχη και την αρπάξαμε από τα μαλλιά.

Πώς αισθάνεσαι, όταν βγαίνει ένας καινούργιος δίσκος;

Ανακουφίζομαι και χαίρομαι πάρα πολύ. Καταρχάς υποφέρω στο στούντιο, περνάω δραματικές στιγμές και, όταν πια βγει, χαίρομαι τόσο πολύ, που επιτέλους τελείωσε. Δεν το έχω καθόλου με το στούντιο, μου φαίνεται λίγο ψυχρό. Είμαι live τραγουδίστρια. Είμαι τρομερά πειθαρχημένη στη δουλειά μου, αλλά με τρομάζει η σκέψη ότι αυτό που κάνεις τώρα θα μείνει για πάντα και επειδή εγώ θέλω να βγαίνει παθιασμένα και να έχει μέσα στιγμές. Στο στούντιο δεν μπορείς να το κάνεις αυτό.

Μετράς τους ανθρώπους της ζωής σου; Ή το μέτρημα ανοίγει πληγές;

Τους μετράω πολύ συχνά και τους βρίσκω πάντα ίδιους, πολλούς και πολύ σημαντικούς. Δεν έχω χάσει ανθρώπους –ευτυχώς- στη ζωή μου.

Ευχή για το περιοδικό

Να δώσει την ευκαιρία σε φοιτητές που θέλουν να ασχοληθούν με τη δημοσιογραφία και θέλουν να κάνουν αυτή τη δουλειά να κάνουν το πρώτο τους σταθερό βήμα, να πάει τόσο καλά το περιοδικό και αυτό να είναι κάτι το οποίο στη ζωή τους θα τους ανοίξει μία πόρτα.