Συνέντευξη: Η αγαπημένη Ελένη Ράντου αποκλειστικά στο Neolaia.gr!

Το neolaia.gr σε app: Κατεβάστε το σε Android και iOS

Το neolaia.gr βρέθηκε στις πρόβες της παράστασης “Ο Κατάδικος μου” στο Θέατρο Διάνα για μια αποκλειστική συνέντευξη με την αγαπημένη στο κοινό, Ελένη Ράντου.

Όπως πάντα χαμογελαστή και πολύ cool, μας έκανε να αισθανθούμε άνετα μαζί της και να έχουμε μια πολύ όμορφη συνέντευξη, στις μπροστινές θέσεις του ανανεωμένου θέατρου “Διάνα”.

Η Ελένη Ράντου στο neolaia.gr!

– Καλησπέρα, είμαστε από το neolaia.gr και στην παρέα μας σήμερα έχουμε την γνωστή και (πολύ) αγαπημένη μας, Ελένη Ράντου. Καλησπέρα. Που βρισκόμαστε; Τι θα δούμε στις 20 του μήνα;

Βρισκόμαστε στο θέατρο “Διάνα”. Θα δούμε για δεύτερη χρονιά έναν κατάδικο που κυκλοφορεί ελεύθερος εδώ μέσα, που κάποια στιγμή πρέπει να συλληφθεί και αυτός. Τον “Κατάδικο μου”.

– Ποια θεωρείς την κορυφαία στιγμή της καριέρας σου έως τώρα;

Δεν τις κοιτάς έτσι τις στιγμές της δουλείας, ούτε σαν καριέρα την κοιτάς, την πορεία σου, ούτε σαν κορυφαία στιγμή, γιατί καμιά φορά η κορυφαία στιγμή μπορεί να σε πάει σε αδιέξοδο ενώ μια στιγμή που δεν την υποπτεύεσαι μπορεί να σε οδηγήσει κάπου. Ας το πούμε μια από τις πιο ευτυχείς στιγμές να σου μνημονεύσω την πρόσφατη που γράφαμε το έργο, οι οχτώ μήνες αυτοί, που η εμπειρία συγγραφής ενός έργου ήταν υπέροχη στιγμή πολύ δύσκολη, πολύ ζόρικη αλλά υπέροχη, πολύ δημιουργική πολύ γόνιμη, πολύ ανθρώπινη, πολύ ψυχαναλυτική αλλά είναι από τις ωραίες στιγμές αυτής της δουλείας.

– Πως αισθάνεσαι που παίζουν το Κωνσταντίνου και Ελένης κάθε μέρα στην μεσημεριανή ζώνη;

Νοιώθω ότι υπάρχει μια υπερβολή στην τόση επανάληψη είναι δώδεκα χρόνια που επαναλαμβάνεται ασταμάτητα, κάθε μέρα, νοιώθω ότι υπάρχει μια έλλειψη μέτρου.

-Θα σου πω για μένα πως όταν το πετυχαίνω είναι σίγουρο ότι θα κάτσω να το δω από την αρχή μέχρι το τέλος και θα ξέρω ακριβώς τα σημεία και τις φράσεις που θα πεις.

Να σου πω την αλήθεια, είχα πολλά χρόνια να πέσω πάνω του, έπεσα πρόσφατα και έπαθα και εγώ το ίδιο, κάτι έχει, κάτι συμβαίνει με αυτή τη σειρά σε φυλακίζει, κάτι κάνει αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι υπάρχει μια υπερβολή σε αυτή την επανάληψη.

– Πόσο δύσκολο είναι για έναν νέο ηθοποιό να κάνει καριέρα και να καταξιωθεί στην Ελλάδα;

Κοίτα, αυτή τη στιγμή είναι πολύ δύσκολο για κάθε νέο άνθρωπο να μπει στον χώρο που αγαπάει, στην υποκριτική συμβαίνει και το ίδιο γιατί σε στιγμές κρίσης και σε στιγμές ζόρικες δεν καταφεύγει κανείς στο νέο, καταφεύγει στο σίγουρο σε αυτό που νοιώθει εμπιστοσύνη και αυτό δεν ευνοεί αυτή τη στιγμή τους νέους όλης της Ελλάδας και όλων των χώρων. Κανείς δεν τους εμπιστεύεται γιατί όταν περνάει η χώρα μια κρίση υπάρχει μια κρίση εμπιστοσύνης κατ αρχήν με αποτέλεσμα η τύχη των νέων αυτή τη στιγμή να είναι πιο στριμωγμένη από όλες τις κοινωνικές ομάδες.

– Με 5 λέξεις πως θα περιέγραφες τον εαυτό σου.

Καμιά φορά η αίσθηση που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας είναι αυτό που θα θέλαμε να είμαστε. Θα ήθελα να μην είμαι συμβατική, να παραμείνω παιδί θα ήθελα να μην χάσω την αίσθηση ότι το αδύνατο μπορεί να συμβεί, θα ήθελα να μην χάσω την αισιοδοξία μου και θα ήθελα τα πράγματα να ήταν καλύτερα.

-Αν θα μπορούσες να αλλάξεις 3 πράγματα από την Ελλάδα του 2012 ποια θα ήταν;

Θα ήθελα να αλλάξω την φτώχεια, να μην σημαίνει εμφύλιος, θα ήθελα να τα βάζουμε λιγότερο ο ένας με τον άλλον και να κοιτάξουμε όλοι τον εχθρό που είναι απέναντι και όχι να ψάχνουμε τον εχθρό ο ένας στον άλλο, θα ήθελα να υπάρχει λιγότερη βαρβαρότητα και βαρβαρότητα εννοώ το αυτονόητο, όταν παλεύεις για το αυτονόητο αυτό είναι βαρβαρότητα και θα ήθελα να μην με φοβίζει τόσο η σιωπή των πολλών.

-Πώς έχει αλλάξει το επάγγελμα του ηθοποιού με την οικονομική κρίση;

Δεν είναι μόνο του ηθοποιού έχει αλλάξει τα πάντα, στον τομέα τον δικό μου έχει συρρικνώσει τα πάντα, έχει κάνει ακόμα και το λειτούργημα του ηθοποιού να μοιάζει πολυτέλεια, να μοιάζει πως λειτουργεί παρασιτικά μιας κοινωνίας. Δεν είναι ευχάριστο αυτό γιατί ο πολιτισμός απομακρυνθεί παραμένουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι γκαρίζουν, αν μας μείνουν αυτοί είμαστε όλοι φτωχοί.

– Η οικονομική κρίση έχει αγγίξει σίγουρα και το επάγγελμα του ηθοποιού, τι λύσεις θα πρότεινες για να ξαναζωντάψει ο κλάδος;

Αυτός ο κλάδος και γενικά ο κλάδος της τέχνης θα εμπνευστεί από αυτή τη δυσκολία, γιατί η τέχνη στα δύσκολα φουντώνει και εκεί θρέφεται, καμιά φορά διαβρώνεται από την ευκολία και από την ησυχία των πραγμάτων και το πολύ βόλεμα. Το ξεβόλεμα που έχει συμβεί αυτή τη στιγμή σε όλους μας την τέχνη είναι ίσως η μόνη κατηγορία που μπορεί να την ευνοήσει το οποίο δεν θα το δούμε αυτή τη στιγμή αλλά αργότερα μπορεί να γεννηθούν σπουδαία έργα, σπουδαίοι καλλιτέχνες, γιατί θα έχουν ζυμωθεί μέσα από δυσκολία και αυτό είναι μια αισιόδοξη μεριά, ότι αυτή η δυσκολία θα βγάλει κάτι βαθιά ουσιαστικό και όχι τόσο σελοφάν και περιτύλιγμα. Γιατί αυτή τη στιγμή ξέρει κάθε καλλιτέχνης πως δεν έχει να διαχειριστεί κανένα περιτύλιγμα, τελειώσανε, απογυμνωθήκαμε όλοι μας, από περιοδικά, από μέσα ενημέρωσης, από “lifestyle” και όποιος έχει μια ουσία αυτός θα παραμείνει, όποιος υπήρχε γιατί υπήρχαν ας το πούμε οι περιρρέουσες δημόσιες σχέσεις και το περιτύλιγμα, αυτός κατέρρευσε.

– Απευθύνεσαι στο κοινό του neolaia.gr, τη νεολαία γενικά, τι θα ήθελες να πεις στον κάθε φοιτητή, στον κάθε νέο και στον κάθε μαθητή;

Επειδή απέχω από την γενιά αυτή και θέλω να είμαι ειλικρινής θέλω να πω σε αυτή τη γενιά, στον κάθε μαθητή, στον κάθε φοιτητή πως αυτή την στιγμή αποτελεί για μένα την μόνη ελπίδα, είναι χρεοκοπημένος ο υπόλοιπος κόσμος και σαν να μοιάζει ότι όλη η Ελλάδα θέλει ένα “delete” και καθ’ οδών ένα “restart” αυτό μόνο οι νέοι μπορούν να το κάνουν. Αυτοί που δεν έχουν μπει και δεν έχουν διαβρωθεί από ένα ολόκληρο σύστημα αξιών, αν αυτοί κάνουν ένα καλό “restart” τότε μπορεί η χώρα να ξαναπάρει μπροστά και να συμβεί κάτι ελπιδοφόρο, αν πλακωθούν από όλο το υπόλοιπο σύστημα είμαστε χρεοκοπημένοι όλοι μας. Οι νέοι είναι για μένα η μόνη ελπίδα, οποιοσδήποτε είναι άγραφο χαρτί και δεν κουβαλάει κατεστραμμένες ιστορίες.

– Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για τον χρόνο σου και την συνέντευξη αυτή, να είσαι καλά!

Εγώ σας ευχαριστώ, να παλεύουμε να μην το βάζουμε κάτω. Υπάρχει μια αίσθηση ότι το κακό έχει κυριαρχήσει γιατί απλά το καλό και το ελπιδοφόρο με έναν τρόπο δεν θέλει κανείς να το δείξει, δεν πουλάει. Ότι είναι ιδιαίτερο, χυδαίο, βρώμικο, σιχαμένο είναι πάντα πρώτο σε απήχηση, αν κανείς κλείσει τα αυτιά του και αυτές τις σειρήνες δεν τις ακούσει μπορεί το καλό να βγει μπροστά κάποια στιγμή. Με έχει κουράσει ο κακός μας εαυτός να είναι αυτός που προβάλλεται πρέπει κάποια στιγμή να επιβραβεύσουμε και το καλό.