Απόψεις | Εγώ και εσύ φταίμε...

Αυτό που ξέραμε από την αρχή της εβδομάδας ήρθε να επαληθευτεί και τελικά το ντέρμπυ δεν τελείωσε ποτέ.

Ευτυχώς που έγιναν και τα επεισόδια, γιατί αλλιώς θα πρέπει να μιλάγαμε για αυτό το “πράγμα” που είδαμε στο γήπεδο (αστειεύομαι, αλλά μετά από δύο βδομάδες Europa και Champions League, πόνεσαν τα μάτια μας).

Θα είμαι απλός, σύντομος και περιεκτικός.

Εκτός φυσικά από τους προφανείς υπαίτιους επεισοδίων σαν των σημερινών (και μην ακούσω πουθενά ότι “φταίει η κρίση”), δηλαδή τους προέδρους (βλ. Μαρινάκη και Γιανακόπουλους), τους δημοσιοκάφρους (βλ Γαύρος και Πράσινη), τους μπαχαλάκηδες – υπαλλήλους, τη συνεχή ατιμωρησία από τις αρχές, την αστυνομία των δακρυγόνων, φταίμε και εμείς.

Στο εμείς, βάζω τους φιλάθλους που πάμε γήπεδο 4 φορές το χρόνο, στις συζητήσεις μεταξύ μας χλευάζουμε τις “ατμόσφαιρες στο εξωτερικό”, αποκαλώντας τες, “φλώρικες” και “θέατρα”, υπογραμμίζοντας πως “σιγά μωρέ, ενά – δύο καπνογόνα, δύο – τρία ντρόγκια, δικαιολογούνται στο γήπεδο αυτά”.

Βέβαια δηλώνουμε σοκαρισμένοι όταν οι αντίπαλοι πράττουν βιαιότητες και όταν έρχεται η σειρά μας, αναφωνούμε “Ναι, αλλά εσείς τότε είχατε…”.

Κομμένα λοιπόν τα ψέμματα και οι δικαιολογίες. Πρέπει να αποφασίσουμε, τί είδους διασκέδαση είναι το γήπεδο.

Πάμε, βλέπουμε την μπαλίτσα μας, στην ονομαστική θέση μας, με τις κάμερες να παρακολουθούν τις κινήσεις μας και με σεκιουριτάδες αντί για ΜΑΤ, όπως στα εμπορικά κέντρα ή πάμε χύμα, μπαίνουμε τζάπα αν είναι στο ημίχρονο, πουλάμε μαγκιά για το πόσο “σκληροί τύποι είμαστε” και αν στραβώσει η φάση και ξεφύγουν τα επεισόδια, “Δε βαριέσαι, σε έξι αγωνιστικές πάλι εδώ θα είμαστε”.

Επόμενο ραντεβού στο ΣΕΦ στους τελικούς του μπάσκετ….

ΥΓ: Προφανώς, μέχρι να έχουμε νεκρούς “αμάχους”,  δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα…