Kony 2012 | Ο ιντερνετικός ακτιβισμός και η ψευτοσυγκίνηση

Μεγάλη συζήτηση έχει προκαλέσει τις τελευταίες μέρες το βίντεο KONY 2012 που πιθανώς να είδατε να ανεβάζουν πολλοί από τους φίλους σας σε Facebook και Twitter. Ίσως και εσείς οι ίδιοι.

Το θέμα είναι, πώς ξέρουμε τι ισχύει και τι όχι σε ό,τι βλέπουμε;

Η ψευτοσυγκίνηση των social media

Τα social media (και ειδικά το Facebook) αποτελούν πρώτης τάξεως ευκαιρία για ψεύτικη συγκίνηση και το έχουμε προσέξει σε πολλές περιπτώσεις. Το κακό είναι ότι η συγκίνηση έρχεται χωρίς καν να ψάξουμε το λόγο. Θυμάστε τον κλαμένο στρατιώτη που ήταν παλιότερη φωτογραφία; Τους αστυνομικούς με τα ίδια παπούτσια με τους διαδηλωτές που ήταν τελικά από το εξωτερικό; Αμέτρητες οι περιπτώσεις που δυστυχώς αποδεικνύουν πως δεν είμαστε φαν της έρευνας. Το περιβόητο βίντεο Kony 2012 είναι από την καμπάνια Invisible Children και μέσα σε 5 μέρες έχει πλησιάσει τα 60 εκατομμύρια views.

Ποιος είναι ο Kony

Ο Joseph Kony είναι από την Ουγκάντα, και ευθύνεται για περισσότερες από 30.000 απαγωγές παιδιών που τα στρατολογεί ή τα καθιστά σεξουαλικούς σκλάβους, ενώ έχει διαπράξει πολλές δολοφονίες και ακρωτηριασμούς. Αποτελεί τον νούμερο 1 καταζητούμενο από το διεθνές δικαστήριο για Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, με τον ίδιο να θεωρεί ότι εκτελεί διαταγές του Θεού. Η ιστορία είναι γνωστή αρκετά χρόνια, αν και φυσικά δεν είχε βρεθεί στη δημοσιότητα όσο τώρα.

Ο Kony και τα Social Media

Πολλοί celebrities αλλά και χρήστες των κοινωνικών δικτύων έκαναν share το βίντεο, έφτιαξαν hashtag στο Twitter #StopKONY και απαιτούν να προβούν οι ισχυροί στις απαραίτητες κινήσεις για τη σύλληψή του.

Το βίντεο Kony 2012

Πρόκειται για ένα 30λεπτο βίντεο από τον Jason Russel, το οποίο είναι αρκετά καλογυρισμένο και φιλοξενεί μαρτυρίες από τα ίδια τα θύματα του Kony.

Τι γίνεται με την οργάνωση Invisible Children

Η φιλανθρωπική οργάνωση ζητά από τις ΗΠΑ και τους συμβούλους της να εκπαιδεύσουν τις τοπικές αρχές και να βοηθήσουν στη σύλληψη του Kony. Την ίδια ώρα έχει κατηγορηθεί από κάποιους για την ιδιωτική χρηματοδότησή της των εκατομμυρίων δολαρίων, η οποία δαπανάται σε ταξίδια, ενώ θα μπορούσε να αξιοποιηθεί καλύτερα. Ίσως το πιο επικίνδυνο μέρος της καμπάνιας είναι το γεγονός ότι οι συνέπειες μπορεί να είναι μεγαλύτερες από αυτές που φανταζόμαστε. Το να παρακινείσεις μεγάλο μέρος του πληθυσμού να στηρίξει αυτή τη δράση, μπορεί να δώσει το δικαίωμα στις ΗΠΑ για παράδειγμα να επέμβουν, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει στη συνέχεια.

Τι κάνουμε εμείς;

Δε νομίζω πως το να εκφράσουμε στο Facebook τη θλίψη και την οργή μας βοηθά κάτι. Ίσως μας κάνει να νιώσουμε πως επιτελούμε κοινωνικό έργο, αλλά δεν είναι έτσι. Αν όμως κάτι βοηθά το συγκεκριμένο βίντεο, είναι να γνωρίσει περισσότερος κόσμος πώς έχει η κατάσταση σε κάποια σημεία του πλανήτη τον 21ο αιώνα. Δυστυχώς χρειάζεται η μόδα του ιντερνετικού ακτιβισμού για να μάθουμε κάτι παραπάνω και έστω και λίγο να νιώσουμε ένα κόμπο στο στομάχι. Να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε και ταυτόχρονα να αναρωτηθούμε γιατί διαιωνίζονται τέτοιες καταστάσεις.

Συμπέρασμα

Δεν κατακρίνουμε λοιπόν το βίντεο γιατί κατάφερε να κάνει 60 εκατομμύρια ανθρώπους να περάσουν 30 λεπτά από την καθημερινότητά τους, βλέποντας κάτι διαφορετικό από αυτά που πιθανώς να έχουν συνηθίσει. Στην εποχή της αδυναμίας εύρεσης συγκέντρωσης δεν είναι και λίγο. Πόσο μάλλον για άτομα που δεν είχαν ιδέα τι συμβαίνει σε χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου. Από εκεί και πέρα, δεν είναι κακή και η καχυποψία, ειδικά σε μια εποχή που δεν ξέρεις τι να πιστέψεις. Το Internet και το Marketing μπορούν να οδηγήσουν σε περίεργα μονοπάτια. Απλά κρατήστε αυτό στο πίσω μέρος του εγκεφάλου σας για οτιδήποτε βλέπετε. Για το επόμενο share που θα κάνετε. Γενικότερη ήταν η παρατήρηση λοιπόν. Περισσότερο σαν αφορμή.

Περιμένω τις απόψεις σας!

* Με την ευκαιρία, όσοι δεν έχετε δει την ταινία “In a better world” (2010), ψάξτε την.