Διάλογος μάνας - γιου, που σπουδάζει σε ξένη πόλη!

 

Ακολουθεί τηλεφωνικός διάλογος µάνας µε γιο που σπουδάζει σε πανεπιστήµιο της περιφέρειας… Ε τώρα μη μου πείτε οτι όλοι δε ζήσαμε κάτι παρόμοιο…. Εντάξει ομολογώ πως αυτός ο διάλογος είναι λιγάκι υπερβολικός…. Δημιουργός του η Έλενα Ακρίτα…

– Έλα, µαµά!
– Έλα, παιδί µου, πού χάθηκες;
– Πού χάθηκα, χτες ßράδυ µιλήσαµε…
– Από χτες ßράδυ µέχρι σήµερα ξέρεις πόσα µπορούν να συµßούν; Ένα λεπτό θέλει να γίνει το κακό!
– Να σε παίρνω δηλαδή κάθε ΕΝΑ λεπτό;
– Λέω, παιδί µου… Της Μαρίας ο γιος δεν πήγε για σοκοφρέτα απ’ το περίπτερο και του ‘σπασε το πόδι το αγροτικό;
-Δεν τρώω σοκοφρέτες!
– Σκούφο φοράς;
– Μες στο σπίτι, πας καλά;
– Γιατί φοράς έξω απ’ το σπίτι;
– Κανένα παιδί δεν φοράει σκούφο!
– Δεν µε νοιάζει τι κάνουν τα άλλα παιδιά, το δικό µου µε νοιάζει! Να φοράς σκούφο και να καλύπτεις και τα αυτιά, από τα αυτιά κρυώνει ο άνθρωπος!
– ∆εν κάνει κρύο!
– Μια ζωή «δεν κάνει κρύο» και µια ζωή έτρεχα για αντιπυρετικά! Μυαλό δεν θα ßάλεις ποτέ, κοτζάµ άντρας είσαι πια!
– Άσε µε, ξέρω τι κάνω!
– Την τύφλα σου ξέρεις, µικρό παιδί είσαι ακόµα!
– Τι είµαι τελικά, ρε µάνα, κοτζάµ άντρας ή µικρό παιδί;
– Τα γάντια τα µάλλινα τα φοράς; Από τα χέρια κρυώνει ο άνθρωπος!
– Τα φοράω!
– Δεν τα φοράς, ψέµατα µου λες για να µε ξεφορτωθείς! Πες µου τώρα ότι περπατάς και ξυπόλυτος στα µωσαϊκά, από τα πόδια κρυώνει ο άνθρωπος!
– Μάνα δεν είµαι στην Αλάσκα, στα Γιάννενα είµαι!
– Ο Θοδωρής Κολυδάς είπε ότι έχει κρύο στα Γιάννενα!
– Κι εγώ ο Θανάσης Ηλιόπουλος σου λέω ότι ∆ΕΝ έχει κρύο στα Γιάννενα!
– Και γιατί να πιστέψω εσένα κι όχι τον επιστήµονα;
– Γιατί ο επιστήµονας δεν ζει στα Γιάννενα!
– Τουλάχιστον το φερµουάρ του µπουφάν σου µέχρι επάνω να το σηκώνεις! Όχι να αφήνουµε τα λαιµά έξω, από τα λαιµά κρυώνει ο άνθρωπος!
– Ναι, µάνα! Ναι, ναι, ναι! Έξω έχει 20 ßαθµούς κι ο τρελός του χωριού θα κυκλοφορεί στην πόλη µε γάντια, σκούφο, κασκόλ, µπουφάν κι ένα αερόθερµο αγκαλιά! Να γελάσουν λίγο κι οι πικραµένοι που τους κόßουν την επικουρική!
– Θα σου στείλω µε το ΚΤΕΛ γεµιστά που σ’ αρέσουν!
– ∆εν µου αρέσουν τα γεµιστά!
– Τι λες τώρα; Μικρός τα τρωγες σαν τρελός, φώναζες «τέλω γεµιτά, τέλω γεµιτά», σαν να σ’ ακούω, µανάρι µου µωρέ, πουλάκι µου εσύ, τι καλό παιδί που ήσουνα, µε τα ωραία σου τα µαλλάκια, µε τις µπουκλίτσες σου… λούστηκες;
– Τι λες τώρα; Από το λούσιµο κρυώνει ο άνθρωπος!
– Γεµιστά σου ‘ßαλα µπόλικα να τρατάρεις και τον καθηγητή σου, εξετάσεις έρχονται!
– Μάνα, σε χάνω!
– Γιατί παιδί µου, τι έχω και µου το κρύßετε;
– Όχι, σε χάνω, λέω, δεν έχω σήµα… Αντε γεια…
– Το κινητό είναι φορτωµένο;
-Και το κινητό είναι φορτωµένο κι εγώ επίσης!
– Φορτωµένο να το ’χεις για την κακιά στιγµή… Της Καλλιόπης η Μαρία…
– Μάνα, σε κλείνω…
– Να σου στείλω το εσωθερµικό το σώßρακο; Και να αλλάζεις κάθε µέρα… Του Προκόπη ο Αντωνάκης ξεράθηκε στο Μετρό κι ήταν µε τρύπιο µποξεράκι, ρεζίλι έγινε η µάνα του!
– Μάνα, έλεος, λυπήσου µε, δεν αντέχω άλλο!
– Άµα δεν σ’ τα πω εγώ, ποιος θα σ’ τα πει, ο ξένος;
– Κάθε µέρα, κάθε µέρα, κάθε µέρα ΓΙΑΤΙ το κάνεις αυτό; Και κυρίως ΠΩΣ το κάνεις αυτό;
– Αγόρι µου, µάνα είναι µόνο µία!
– Ευτυχώς, µάνα! Ευτυχώς! ∆εν θ’ άντεχα και δεύτερη!

Άρθρο που μας έστειλε ο Θάνος μέσω του info[at]neolaia.gr