Απόψεις | Η Λιβύη, ο αραβικός κόσμος και η Δυτική παρέμβαση Vol: II

Τι παρατηρούμε όμως και τι συμπεράσματα εξάγουμε από τα στοιχεία του πρώτου μέρους;

Θα ‘λεγε κανείς πως με μία πρώτη ανάγνωση αυτού του σύντομου και πιθανώς ελλιπούς προφίλ των αραβικών χωρών καθίσταται εύκολο να αναγνωρίσουμε τις δυσχερείς συνθήκες διαβίωσης , να κατανοήσουμε την απόγνωση και άρα να αξιολογήσουμε τα αιτήματα των πολιτών τους ως δίκαια και χρήζοντα άμεσης εφαρμογής. Κι όμως, την ίδια στιγμή που ανθρωπιστικώς κρίνοντας τις εξελίξεις δικαιολογούμε διαδηλώσεις και εξεγέρσεις σε χώρες με δυσθεώρητα ποσοστά ανεργίας και φτώχειας τα σενάρια περί υποκινούμενης επαναστατικότητας δίνουν και παίρνουν. Προσωπικά αντιπαθώ την συνομοσιολογία, συγχρόνως όμως δεν δύναμαι να παραβλέψω πληροφορίες που θέλουν δυτικούς αξιωματούχους να έχουν μυστικές συναντήσεις με αντιφρονούντες λίγες μόλις μέρες πριν την έναρξη των κινητοποιήσεων. Ούτε και μπορώ να προσπεράσω τους ισχυρισμούς της «παμπόνηρης» στην εξωτερική της πολιτική Τουρκίας ότι ο ίδιος ο υπουργός εξωτερικών της κ. Νταβούτογλου είχε επιχειρήσει να δώσει ειρηνική λύση στην εμφυλιακή κατάσταση της Λιβύης, έχοντας πείσει τον Συνταγματάρχη Καντάφι να διενεργήσει εκλογές στις οποίες θα συμμετείχε νομίμως και ο υιός του -κάτι που σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της γείτονος χώρας δεν επετεύχθη λόγω της εμμονής των Γάλλων να αρχίσουν σύντομα τους βομβαρδισμούς.

Όλα τα παραπάνω -πιθανώς και αναληθή- σενάρια δεν αναιρούν το ήδη υπαρκτό πρόβλημα που αφορά τις χώρες αυτές. Άλλωστε ποιος λαός ανά τον κόσμο μπορεί να υποκινηθεί σε συλλογικές- μαζικές διαδηλώσεις αξίωσης ανατροπής καθεστώτων αν ευημερεί ή τέλος πάντων αν τα δικαιώματά του τυγχάνουν σεβασμού και υποστήριξης από την εκάστοτε πολιτική εξουσία; Πρόκειται λοιπόν για την δικαίωση της εξελικτικής θεωρίας των κοινωνιών σύμφωνα με την οποία μοίρα όλων των κοινωνιών είναι να οδεύσουν προς το πρότυπο της σύγχρονης δυτικής κοινωνικής δομής; Και αν κάτι τέτοιο ισχύει, ποια πολιτισμική ιδιαιτερότητα των αραβικών κρατών θα αποτελέσει το όριο της εξελικτικής ανατροπής; Η θρησκεία; Η μοναρχία; Οι σχέσεις μεταξύ εγχώριων κοινωνικών φορέων και παραγόντων; Το σίγουρο είναι ένα: όπως κι αν μετεξελιχθούν οι χώρες αυτές η επόμενη των διαδηλώσεων μέρα -έτσι για να δικαιώσουμε και λίγο τον Μαρξ- δεν θα είναι η ίδια και κατά πάσα πιθανότητα θα είναι πολύ καλύτερη για όλους, αν μάλιστα λάβουμε υπ’ όψιν τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που αναγγέλθηκαν από τους εξουσιάζοντες.

Πολύ καλύτερη για όλους; Ειλικρινά, παρατηρώντας τις εξελίξεις του εμφύλιου διχασμού και των πολεμικών συρράξεων, δεν μπορώ να απαντήσω σ’ αυτό το ερώτημα με σιγουριά για τα όσα αφορούν τη Λιβύη. Μια χώρα που αντιμετώπιζε ανάλογα κοινωνικά προβλήματα με τα υπόλοιπα κράτη του Αραβικού κόσμου, αν και ο άτυπος τυφλωμένος από την εξουσία πρόεδρός της είχε κάποτε επαγγελθεί τον σοσιαλισμό. Το έργο δυστυχώς επαναλαμβάνεται.

Δεν νομίζω πως υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως ο Καντάφι έπρεπε να σταματήσει να κυβερνά. Άλλωστε αυτό καταμαρτυρά η συνολική αντιανθρωπιστική στάση τού ψυχοπαθούς αυτού δικτάτορα. Οι θάνατοι από τα κυβερνητικά πυρά ανέρχονταν πριν την «συμμαχική» παρέμβαση περίπου στους 9.000, και αν ο στρατηγός έμπαινε στο προπύργιο των αντικαθεστωτικών, την Βεγγάζη, τότε όλοι μπορούμε να φανταστούμε τι θα επακολουθούσε. Κι όμως, δύο εβδομάδες μετά την έναρξη των δυτικών βομβαρδισμών εναντίον κυβερνητικών βάσεων και περίπου μία εβδομάδα μετά την δήλωση των αμερικανών πως η αεράμυνα του Καντάφι καταστράφηκε ολοσχερώς, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί βασίμως πως μπορεί να αισιοδοξεί. Οι νεκροί άμαχοι που θα προστατεύονταν αυξάνονται και πληθύνονται από τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς και τις κυβερνητικές αεροπορικές επιδρομές, το ανθρωπιστικό δράμα εντείνεται από την παντελή έλλειψη τροφής και νερού σε πολλά σημεία της Λιβύης, ο Καντάφι ανακαταλαμβάνει πόλεις και χωριά από τους αντικαθεστωτικούς, ενώ την ίδια στιγμή φαίνεται να παγιώνεται μια περίεργη κατάσταση με τους δυτικούς να επιθυμούν διακαώς να αναλάβουν καθοριστικό ρόλο-κλειδί στην εξέλιξη και την πιθανή δημοκρατική μετάβαση που έπεται.

Αλήθεια όμως, γιατί τέτοιος διακαής ανθρωπιστικός πόθος; Γιατί τέτοιο ενδιαφέρον για μια Λιβύη ελεύθερη, δημοκρατική και ευημερούσα; Και αντίστροφα, γιατί τόση αδιαφορία για τα υπόλοιπα μοναρχικά και ανελεύθερα καθεστώτα των αραβικών χωρών, για τη χούντα στη Μυανμάρ που σφαγίασε χιλιάδες ανθρώπους πριν λίγα χρόνια, για τον εμφύλιο που βιώνει σήμερα η Ακτή του Ελεφαντοστού; Και προπάντων, γιατί τόση ανοχή στο Ισραήλ που έχοντας διαμορφώσει το χειρότερο στρατόπεδο συγκέντρωσης της ιστορίας στη Γάζα, βομβαρδίζει κάθε τόσο αμάχους με αφορμή την εκτόξευση μιας αυτοσχέδιας(!) ρουκέτας από τη Χαμάς; Γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες που σήμερα κόπτονται για τον εκδημοκρατισμό της Λιβύης απετέλεσαν την μοναδική χώρα που καταψήφισε προσφάτως -ασκώντας μάλιστα βέτο(!) στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ- την κατάπαυση του εποικισμού στην Ιερουσαλήμ από το Ισραήλ;

Τα παραπάνω ερωτήματα φαντάζουν ρητορικά. Η πρόσφατη ιστορία της εξωτερικής πολιτικής που άσκησαν οι ΗΠΑ και οι ισχυροί της Ευρώπης με τους πολέμους που οργάνωσαν σε Ιράκ, Αφγανιστάν και Κόσσοβο δίνουν την απάντηση. Αρκεί επίσης μια γρήγορη ματιά στις «βασικές υποσημειώσεις» των προφίλ των υπολοίπων αραβικών χωρών ώστε να αντιληφθούμε γιατί οι ισχυροί του κόσμου δεν πρόκειται ποτέ να εμπλακούν σε πόλεμο έναντι του απολυταρχικού καθεστώτος που σφαγιάζει εκατοντάδες πολίτες στην φτωχή Συρία ή έναντι του Μπαχρέιν που επέτρεψε μάλιστα την εισβολή Σαουδαραβικών στρατευμάτων ως βοήθεια για την καταστολή των εξεγέρσεων. Έγινε δηλαδή εισβολή ξένων στρατευμάτων, αλλά προς υπεράσπιση του μοναρχικού καθεστώτος!!Φυσικά κανείς Ευρωπαίος δεν έδειξε να ενοχλείται ιδιαίτερα..

Τα παραδείγματα που καταδεικνύουν την ωμότητα και τον οπορτουνισμό του επονομαζόμενου πολιτισμένου κόσμου είναι αμέτρητα. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι τα συμφέροντα οδήγησαν στην επέμβαση στην Λιβύη, όπως άλλωστε και στις υπόλοιπες χώρες όπου έχει ασκηθεί ανάλογη παρεμβατική πολιτική. Παρ’ όλ’ αυτά, αυτό που πρέπει να παραδεχτούμε είναι πως τη στιγμή που αποφασίστηκε η επέμβαση τα χρονικά περιθώρια ήταν περιορισμένα και μια πιθανή κωλυσιεργία της Διεθνούς κοινότητας ίσως να γινόταν αφορμή για άλλα, επίσης αρνητικά, σχόλια. Έχω όμως την αίσθηση -και ευτυχώς δεν είμαι ο μόνος- πως τα διπλωματικά μέσα-πέρα από κάποιες προφορικές απειλές και προτροπές αποχώρησης προς τον Καντάφι- δεν εξαντλήθηκαν. Ο πόλεμος ήρθε έξυπνα ως η μοναδική λύση που είχε απομείνει στο τραπέζι σε ένα κομβικό σημείο των εμφύλιων συρράξεων στην Λιβύη. Η αλήθεια είναι πως αν ο Καντάφι ανακαταλάμβανε την Βεγγάζη όλα θα είχαν τελειώσει για τους προσδοκόντες ένα καλύτερο μέλλον της χώρας τους. Σήμερα απλά περιμένουμε τις εξελίξεις. Το κακό είναι πως κανείς δεν μπορεί να τις προβλέψει , καθώς οι στόχοι του Σαρκοζί, του Κάμερον και του Ομπάμα είναι μεν εμφανείς αλλά ο τρόπος επίτευξής τους παραμένει άγνωστος…

Την ίδια στιγμή η απροσεξία, η αίσθηση παντοδυναμίας που εξασφαλίζει η προκαλούσα τρόμο υπεροπλία αλλά και η παντελής απουσία σχεδίου στις επιχειρήσεις προκαλεί καθημερινά τον θάνατο δεκάδων αμάχων.Και αν αυτό δεν σας πείθει τότε η πληροφορία ότι οι πόλεμοι σε Ιράκ και Αφγανιστάν έχουν κοστίσει μέχρι σήμερα 1,3 τρισεκατομμύρια δολάρια(!!!) σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όταν τα 2/3 αυτού του κόσμου βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, νομίζω πως διαλύει κάθε ενδοιασμό που ευλόγως δημιουργείται για το αν έπρεπε να γίνει η επέμβαση. Σκεφτείτε πως αν τα ίδια χρήματα δίνονταν ως βοήθεια στις αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου για την αντιμετώπιση ασθενειών και ένδειας, τότε η συμβολή στην αντιμετώπιση του.. κακού θα ήταν πιο ουσιαστική και περισσότερο ευπρόσδεκτη απ’ όλους.

Η Αυγή της Οδύσσειας μόλις ξεκίνησε…

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ VIDEOS - ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΛΟΙ

JOBS

Χιλιάδες Θέσεις Εργασίας σε όλη την Ελλάδα

Μεταφορές

Πλήρης Απασχόληση

22-01-2024

Μαρούσι

800

Πωλήσεις

Πλήρης Απασχόληση

09-01-2024

Αθήνα

⚽🏀 LIVE SCORES
30 Μαρ. 2024
Παν
15:00
-
Αστ
30 Μαρ. 2024
Βόλ
17:30
-
Κηφ
29 Μαρ. 2024
ΦΕΝ
19:45
-
ΑΛΜΠ
29 Μαρ. 2024
ΒΙΡ
21:30
-
ΠΑΟ

ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ;