Συνταγές Μαγειρικής | Γίνε… κολοκυθόπιτα!

Σάββατο μεσημεράκι, μόνη στο σπίτι, και ακόμη χουζουρεύω στο κρεβάτι μου, ακούγοντας ραδιόφωνο και προσπαθώντας να πείσω το άδειο μου στομάχι να σταματήσει να διαμαρτύρεται. Ένα όμως, χτύπημα του κουδουνιού της εξώπορτας, με αναγκάζει να διακόψω το διαλογισμό μου, και να τρέξω με τις πυτζάμες να δω ποιός με ζητά. Ανοίγω λοιπόν, την πόρτα και στέκομαι άφωνη μπροστά στη θέα μιας γυναίκας γύρω στα 50, που κρατάει στο κάθε χέρι της από μία τεράστια πορτοκαλί κολοκύθα. Με τα πολλά, μου εξηγεί ότι είναι μια μακρινή θεία (όντως κάτι μου θύμιζε το πρόσωπό της), και πως ψάχνει τους γονείς μου. Καθώς της εξηγώ κι εγώ με τη σειρά μου, πως οι δικοί μου έχουν κατέβει στο χωριό για να ασκήσουν τα εκλογικά τους δικαιώματα, και πως προφανώς εγώ απέχω από αυτή τη διαδικασία, μια γκριμάτσα απογοήτευσης και δυσαρέσκειας εμφανίζεται στο πρόσωπό της. Τελικά, η θεία κατέβαινε υποψήφια δημοτική σύμβουλος και προφανώς ήθελε να εξασφαλίσει την ψήφο μας, επικαλούμενη τη συγγένεια μας. Αφού λοιπόν, απογοητεύτηκε από το γεγονός πως η οικογενειακή μας μερίδα είναι ακόμη στο χωριό, δηλώνει «Μα καλά, πως είναι δυνατόν να έχετε ακόμη τη μερίδα σας εκεί; Πες στον πατέρα σου να μου τηλεφωνήσει όταν γυρίσει..», μου παραδίδει τις κολοκύθες και εξαφανίζεται εν ριπή οφθαλμού. Και έχω μείνει τώρα εγώ με τις κολοκύθες στα χέρια, να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς συνέβη.

Αφού πέρασα λίγη ώρα γκρινιάζοντας για την πορεία αυτού του τόπου και την κατάντια μερικών πολιτικών εκπροσώπων προκειμένου να αποσπάσουν περισσότερους σταυρούς, άκουσα ξανά το στομαχάκι μου που διαμαρτυρόταν. Καιρός, λοιπόν, να βγω κι εγώ επωφελημένη από τις φετινές δημοτικές εκλογές, σκέφτηκα, και κατευθύνθηκα με τις κολοκύθες αγκαλιά προς την κουζίνα. Ανοίγω το ψυγείο και αρχίζω να βγάζω έξω ότι θεωρούσα πως ταιριάζει με τις κολοκύθες μου. Η αρχική μου ιδέα, μια εύκολη και γρήγορη κολοκυθόπιτα! Και όταν, λέω εύκολη και γρήγορη, εννοώ χωρίς φύλλο. Γιατί ποιος κάθεται να ανοίξει φύλο τέτοια ώρα? Εγώ πάντως όχι… Φοράω λοιπόν της ποδίτσα μου, τα γαντάκια μου, δυναμώνω τη μουσική και ξεκινάω:

1. Πλένω την μία κολοκύθα και την κόβω σε τέσσερα κομμάτια. Την ξεφλουδίζω χρησιμοποιώντας τον τρίφτη, ενώ παράλληλα χορεύω σε ρυθμούς Χατζηγιάννη.

2. Παίρνω το λατρεμένο μου πολυκόφτη, (ξέρετε αυτό το μικρό και θαυματουργό εργαλείο, που τεμαχίζει σχεδόν τα πάντα), και πολτοποιώ σιγά-σιγά την κολοκύθα μου, με σκοπό να γίνει κολοκυθόψυχα και όχι κολοκυθοπολτός..

3. Μαζεύω 4 νεροπότηρα ψίχα σε έναν τρίφτη και την αφήνω να βγάλει μερικά από τα υγρά της, ενώ παράλληλα ετοιμάζω τα υπόλοιπα υλικά που θα χρησιμοποιήσω.

4. Τρίβω 3 νεροπότηρα φέτα, πάλι με τη βοήθεια του πολυκόφτη μου, και τα αδειάζω σε μία βαθιά λεκάνη. Παράλληλα ανοίγω το φούρνο στους 180 βαθμούς, στις αντιστάσεις.

5. Προσθέτω στη λεκάνη, μισό ποτήρι λάδι, μισό ποτήρι γάλα (ίσως και λιγότερο, ίσως και καθόλου, αυτό είναι θέμα γούστου), 4 αυγά, ψιλοκομμένο μαϊντανό, που είναι γνωστός για τις αντιοξειδωτικές του ιδιότητες, μπόλικο πιπέρι και ανακατεύω.

6. Τέλος, προσθέτω την κολοκύθα μου και 3 νεροπότηρα αλεύρι. Ανάλογα με τα υγρά που έχουν πέσει στην πίτα, προσαρμόζεται και το αλεύρι. Σκοπός είναι να γίνει ένας σφιχτός χυλός.

7. Αδειάζω το χυλό σε ένα σχετικά μεγάλο ταψί, ούτως ώστε να μην είναι πολύ παχιά η πίτα, το οποίο πρώτα το έχω στρώσει με λαδόκολλα, γιατί δεν έχω χειρότερο από το πλύσιμο των ταψιών. Ψήνω στους 180 για 1 ½ ώρα περίπου, μέχρι να ροδοκοκκινίσει η πίτα μου.

Στο μεταξύ είχαν πέσει μερικά τηλεφωνήματα για μεσημεριανό καφέ, τα οποία όμως μετατράπηκαν σε γεύμα κολοκυθόπιτας στο σπίτι μου, βλέποντας το τελευταίο επεισόδιο «How I Met Your Mother» και πίνοντας στην υγειά των ελληνικών εκλογών, που όσες κυβερνήσεις και αν αλλάξουν, μερικά πράγματα παραμένουν αναλλοίωτα στο χρόνο για να «θυμίζουν κάτι από Ελλάδα»…

Συντάκτρια | Κωνσταντίνα Γαλάνη