Ουρουγουάη - Ολλανδία... Ο star της διοργάνωσης

Καλοκαίρι 2001, στα ψιλά των εφημερίδων μνημονεύεται ως τρίτη επιλογή του Ολυμπιακού για την επίθεση του ο Diego Forlan, αστέρι της Independiente που έβγαζε μάτια στη Λατινική Αμερική με 20 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις. Ο Ολυμπιακός αναζητούσε την απάντηση στη μεταγραφή του Μιχάλη Κωνσταντίνου και τελικά απέκτησε τον Zizi Roberts μετά από θερμή εισήγηση του Τάκη Λεμονή.

Ο Τάκης άθελα του έκανε μεγάλη χάρη στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και ο Forlan δεν ήρθε ποτέ στην Ελλάδα. Τον Ιανουάριο της ίδιας σεζόν μετακόμισε στην Manchester United. Δεν προσαρμόστηκε ποτέ και με εξαίρεση τα γκολ που πετύχαινε σταθερά απέναντι στη Liverpool έφυγε μετά από 4 χρόνια έχοντας 98 συμμετοχές και μόλις 17 γκολ. Πήγε στην Ισπανία όπου στην Villareal αρχικά και με την Atletico στη συνέχεια έχει αλαλιάσει τους γκολκίπερ της Primera.

Πλέον πιο ώριμος από ποτέ κατάφερε να γίνει ο ο αδιαμφισβήτητος super star του Mundial. Πήρε από το χέρι την Ουρουγουάη για να την φτάσει στον ημιτελικό της οργάνωσης. Οι Λατίνοι ξεπέρασαν κάθε προσδοκία και αποκλείστηκαν από μία καλύτερη ομάδα χάρη σε μία αμφισβητούμενη φάση που τους έκοψε τα πόδια και έδωσε την ευκαιρία στην καλύτερη Ολλανδία να προκριθεί στο τελικό μετά από 32 χρόνια.

Το ματς αυτό καθεαυτό στο πρώτο ημίχρονο δεν είχε κανένα ενδιαφέρον με την εξαίρεση των δύο εκπληκτικών τερμάτων που σημειώθηκαν με σουτ εκτός περιοχής. Οι δύο ομάδες δεν δημιούργησαν ουσιαστικά καμία φάση και σκόραραν χάρη στο θάρρος και την ικανότητα δύο παικτών. Αρχικά ήταν ο Giovanni Van Bronchorst που θυμήθηκε τα νιάτα του και πέτυχε το γκολ της διοργάνωσης με εκπληκτικό διαγώνιο σουτ που δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να αποσοβήσει ο Μουσλέρα. Ο Diego Forlan απάντησε με αντίστοιχο τρόπο με αριστερό φαλτσαριστό σουτ που τρέλανε την Jabulani και αυτή με τη σειρά της τον Στεκέλενμπουρκ και έκανε το 1-1.

Με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου η Ολλανδία πραγματοποίησε μία αλλαγή. O Van Der Vaart πέρασε στη θέση του Dejeus και η Ολλανδία άρχισε να κυκλοφορεί καλύτερα την μπάλα. Η Ουρουγουάη από την άλλη είχε να αντιμετωπίσει τις απουσίες των Lugano και Suarez που άρχισαν φαίνονται πιο έντονα όσο πέρναγε ο χρόνος και δυσκολευόταν να βγάλει την μπάλα από την περιοχή της και να επιτεθεί με αξιώσεις. Παρόλα αυτά η Ολλανδία δεν έβρισκε διαδρόμους αλλά είχε διαρκή κατοχή και πίεζε.

Τελικά σε μία φάση με αρκετή δόση τύχης ο Sneider βρήκε χώρο και σούταρε, η μπάλα πέρασε κάτω από τα πόδια του ευρισκόμενου σε θέση οφσάιντ Van Persi, μπέρδεψε τον Μουσλέρα και κατέληξε στα δίκτυα δίνοντας ουσιαστικά την πρόκριση στην Ολλανδία. Τρία λεπτά αργότερα ο Kuyt σέντραρε από τα πλάγια ο Roben πήρε την κεφαλιά εύκολα απέναντι στην σαστισμένη άμυνα της Ουρουγουάης και κλείδωσε την πρόκριση για τους Οράνιε.

Κάπου εκεί ο Oscar Tambares μάλλον έπαθε εγκεφαλικό και έβαλε στον αγώνα το καθαρόαιμο άτι Sebastian Abreu. Φυσικά δεν άλλαξε τίποτα παρά μόνο βρήκαν και άλλους χώρους οι Ολλανδοί στις κόντρα επιθέσεις όπου ο Roben έχασε ένα γκολ που δεν χανόταν. Ο Loco συνέχισε να κάνει αυτό που ξέρει καλά, να χαλάει τις επιθέσεις της ομάδας του και να τρομάζει τα πουλιά ως σκιάχτρο.

Αφού συνήλθε ο Tambares από το εγκεφαλικό αποφάσισε να δώσει στον Diego Forlan το standing ovation που δικαιούνταν. Όμως το ματς είχε ψωμί ακόμα. Η Ουρουγουάη με τον Pereira στο 2ο λεπτό των καθυστερήσεων σκόραρε εκ νέου και έβαλε φωτιά στα τελευταία δευτερόλεπτα του ματς. Τελικά δεν άλλαξε κάτι και με αυτά και με αυτά φτάσαμε στο τέλος και η Ολλανδία πήγε στο τελικό αγχωμένη μιας και ο Ουζμπέκος αποφάσισε να κάνει καψώνια του Ολλανδούς και να κρατήσει άλλα 2 λεπτά καθυστερήσεις.

Η Ολλανδία χωρίς να έχει την λαμπρή προσωπικότητα έχει ορισμένους εξαιρετικούς παίκτες. Καλό τερματοφύλακα αλλά και ασταθή άμυνα. Η ποιότητα της μπροστά ήταν αρκετή για να καλύπτει τα αμυντικά κενά και της έδωσε την ευκαιρία να φτάσει τρένο στο τελικό. Έπαιξε σε όλο το τουρνουά καλό ποδόσφαιρο, πέταξε έξω την pentacampeon Βραζιλία και γενικώς με τις εμφανίσεις της δείχνει πως αξίζει να διεκδικήσει το τρόπαιο. Εκεί περιμένει τον αντίπαλο της από το ζευγάρι Γερμανία – Ισπανία και ελπίζει να καταφέρει ότι δεν πέτυχε η παρέα του Kroif στους δύο συνεχόμενους τελικούς της δεκαετίας του 70.

Η Ουρουγουάη από την άλλη φεύγει με το κεφάλι ψηλά. Είναι η σταχτοπούτα της διοργάνωσης και μας παρουσίασε τον απόλυτο σταρ του τουρνουά. Όλοι οι λάτρεις του ποδοσφαίρου χειροκροτήσαμε όρθιοι την αποχώρηση του στο τέλος. Ο μοναδικός που έμεινε στο καναπέ του ήταν ο Averell που με την σπάνια σοφία του για το άθλημα, θεωρεί τον Diego Forlan λίγο και παλτό (όπως άλλωστε και τον Dani Alves)…

Πηγή: Daltons