Καλοκαιρινοί Προορισμοί | Διακοπές στο Ν. Χανίων (Κρήτη)

Το neolaia.gr σε app: Κατεβάστε το σε Android και iOS

Τα Χανιά είναι παραλιακή πόλη της βορειοδυτικής Κρήτης, ένας από τους σημαντικότερους λιμένες της Κρήτης και πρωτεύουσα του νομού Χανίων. Καταλαμβάνει έκταση περίπου 11 τετραγωνικών χιλιομέτρων και σύμφωνα με την απογραφή του 2001 έχει πληθυσμό 55.838 κατοίκων και αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του νησιού μετά το Ηράκλειο.

Δες ΕΔΩ τις καλύτερες και πιο οικονομικές προτάσεις καταλυμάτων!

Κατά μήκος της θάλασσας

Η καλύτερη ώρα για βόλτα στο λιμάνι είναι νωρίς το πρωί, μετά την ανατολή του ήλιου. Προσπερνώ τα αναρίθμητα πια -σε σχέση με το παρελθόν- cafe-bars του Κουμ Καπί, τα οποία βρίσκονται παραταγμένα το ένα μετά το άλλο ακριβώς μπροστά στη θάλασσα, όπου κυριαρχεί απόλυτη γαλήνη. Κι όμως, εδώ τη νύχτα χτυπά ο παλμός της διασκέδασης για το μεγαλύτερο τμήμα της νεολαίας.

Αφού στρίψω στη γωνία μετά το τζαμί, φτάνω στο σημείο όπου ξεκινά το ενετικό λιμάνι. Στο απέναντι ακριβώς άκρο διακρίνεται το πέτρινο φρούριο Φιρκά και τα ενετικά τείχη του προμαχώνα San Salvatore. Για να φτάσω ως εκεί, διασχίζω το λιμάνι που από μακριά θυμίζει… πέταλο. Εκεί, ταβέρνες, όπου σερβίρεται και πρωινό, rock bars, κρεπερί και cafes, αν και ανόμοια μεταξύ τους, συνθέτουν ένα ολοκληρωμένο σύνολο, το οποίο αποτελεί την καρδιά του λιμανιού. Ανάμεσά τους, «περνούν» στενά δρομάκια που οδηγούν στο «λαβύρινθο» της Παλιάς Πόλης. Στο δυτικό άκρο, μετά τη χρωματιστή «αλυσίδα» των καταστημάτων, οδηγούμαι σε ένα από τα πιο γραφικά καφενεία της τουριστικής Ακτής Κουντουριώτη, όπως ονομάζεται επίσημα ο δρόμος του λιμανιού.

Εντός των τοιχών

Περπατώ κατά μήκος των ενετικών τειχών, εγκαταλείποντας πίσω μου τη θέα της θάλασσας. Στον πλακόστρωτο δρόμο της Θεοτοκοπούλου, παράλληλα στο λιμάνι, βρίσκεται η βενετσιάνικη εκκλησία San Salvatore, όπου φιλοξενείται η βυζαντινή και μεταβυζαντινή συλλογή Χανίων, μερικά καταστήματα ένδυσης και τουριστικών ειδών και κάμποσα «rooms to let», που μοιάζουν να έχουν ξεμείνει εκεί από τη δεκαετία του ’60. Χάθηκα για λίγο σε ένα πλήθος από στενάκια, τα οποία, έχοντας ως αφετηρία τους τη δεξιά πλευρά του δρόμου, κάνουν τη Θεοτοκοπούλου να μοιάζει με λεωφόρο(!) Περιδιαβαίνοντάς τα σχεδόν υπνωτισμένη, συνάντησα υπέροχα αρχοντικά κτήρια βενετσιάνικου στυλ και γραφικά ξενοδοχεία, τα οποία εμφανίζονται εκεί που δεν τα περιμένεις, μέσα από τις πυκνές φυλλωσιές των αναρριχητικών φυτών που τα καλύπτουν…

Συνεχίζοντας όλο ευθεία τη Θεοτοκοπούλου και περνώντας από πολλά ανθισμένα μπαλκόνια και μαγαζιά με χειροποίητα κοσμήματα, «εισχωρώ» στα εδάφη της εβραϊκής συνοικίας που έχει ως κεντρικό άξονα της την οδό Ζαμπελίου.

Βρίσκομαι σχεδόν στην καρδιά της συνοικίας… Εδώ, οι δρόμοι είναι πολύ στενοί και τα κτήρια σκουρόχρωμα. Μη διστάσετε να εξερευνήσετε το πλήθος των στενών που διασταυρώνονται σ’ αυτό το σημείο (σίγουρα θα ανακαλύψετε κάτι που θα τραβήξει το ενδιαφέρον σας). Εγώ κατευθύνθηκα προς την εβραϊκή συναγωγή, στρίβοντας δεξιά στην οδό Κονδυλάκη. Διαβάζω το «Etz Hayiim Synagogue» πάνω στην ταμπέλα και μπαίνω στο εσωτερικό, που είναι τελικά πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι φανταζόμουν. Η Ετζ Χαγίμ χρονολογείται από το Μεσαίωνα και είναι η μόνη διασωθείσα εβραϊκή συναγωγή των Χανίων. Παρά τους τουρίστες, η ατμόσφαιρα ηρεμίας που πλανιόταν στο χώρο έκανε τα ολάνθιστα patios της να θυμίζουν οάσεις στη μέση της ερήμου. Θαύμασα για λίγο τον υπέροχο εσωτερικό της κήπο και συνέχισα.

Η Σπλάντζια έχει αδιαμφισβήτητα τη δική της ξεχωριστή γοητεία και έντονο άρωμα μιας άλλης εποχής, που παρασύρει σε δαιδαλώδη μονοπάτια όποιον προσπαθήσει να βρει την άκρη του μίτου στο «λαβύρινθο» των Μελισχεδέκ και Gavaladon. Το ζητούμενο έπειτα από αυτή την «περιπετειώδη» περιπλάνησή είναι να βγει κανείς στην οδό Δασκαλογιάννη. Αφού προσπέρασα το μιναρέ της οδού Μιχαήλ Νταλιάνη και ένα mini market αραβικών προϊόντων το οποίο τράβηξε την προσοχή μου, τη βρήκα ακριβώς μπροστά μου. Σχεδόν στο μέσο της «ασφαλούς» ευθείας της συνάντησα την Πλατεία 1821 ή, αλλιώς, Πλατεία του Αγ. Νικολάου και τη μονή του Αγ. Νικολάου των Δομινικανών. Ο Άγιος Νικόλαος χτίστηκε, σύμφωνα με γραπτές μαρτυρίες, γύρω στα 1320 από την αδελφότητα της Candia. Στην αρχική του μορφή διέθετε καμπαναριό, ωστόσο, αργότερα, οι Τούρκοι τον μετέτρεψαν σε τζαμί προσθέτοντας στη νοτιοδυτική του γωνία το μιναρέ με τους δύο εξώστες που υπάρχουν έως σήμερα. Αρκεί απλώς να στρέψει κανείς το βλέμμα για να βρεθεί από την Ανατολή στη Δύση, αφού σε απόσταση αναπνοής, βορειοδυτικά της πλατείας, βρίσκεται η ενετική εκκλησία του Αγίου Ρόκκου. Ο εν λόγω άγιος λέγεται πως προστάτευε από την πανούκλα. Ο ναός πιθανότατα άρχισε να χτίζεται την εποχή που ενέσκηψε η επιδημία στην πόλη και ολοκληρώθηκε περίπου το 1630.

Έξοδος στην Ακτή

Καταλήγω στα Νεώρια. Μετά την περιήγηση στους εσωτερικούς μαχαλάδες, το θαλασσινό αεράκι με επαναφέρει στην κοσμική πραγματικότητα της ακτής και, εν προκειμένω, στην περαντζάδα της Ακτής Ενώσεως. «Συνώνυμη» με το φρέσκο ψάρι, αποτελεί πόλο έλξης τόσο για τους μόνιμους κατοίκους του νησιού, όσο και για τους «εποχιακούς» επισκέπτες των Χανίων. Μια σειρά από γραφικά ταβερνάκια, πάντοτε γεμάτα τις ώρες αιχμής του καλοκαιριού, «φροντίζουν» γι’ αυτό. Επιλέγω ένα στην τύχη και κάθομαι στο πιο κοντινό στη θάλασσα τραπέζι. Αραδιάζω μπροστά μου ένα σωρό χαρτάκια από πλήθος σημειώσεων που κρατούσα επιμελώς καθ’ όλη τη διάρκεια του πρωινού. Πρέπει να τα βάλω όλα σε μια τάξη και να γράψω με κάθε λεπτομέρεια για όσα είδα, και, αν είναι δυνατόν, όσα ένιωσα. Δεν είναι πολύ εύκολο, γιατί πολλές φορές τα βήματά μου ξεστράτιζαν από την προδιαγεγραμμένη πορεία που έπρεπε ν’ ακολουθήσω σύμφωνα με το χάρτη, και το μυαλό μου ύφαινε δικές του ιστορίες, καθώς περιπλανιόταν στα γραφικά σοκάκια και τα πλακόστρωτα καλντερίμια.