Πέντε συνέδρια μετά…

Το 1995 χωρίς καλά καλά να έχω κλείσει τα 21 βρέθηκα στο Λουτράκι, εκλεγμένος σύνεδρος από την ΔΑΠ-ΝΔΦΚ της σχολής μου για να παρακολουθήσω το συνέδριο της ΟΝΝΕΔ. Παράξενη εμπειρία για ένα νέο παιδί που δεν είχα ακόμα προλάβει να εντρυφήσει στα της ΟΝΝΕΔ και είχε εμπειρίες μόνο από ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Το συνέδριο στο Λουτράκι ήταν κατά κάποιο τρόπο το συνέδριο της ωριμότητας της ΟΝΝΕΔ. Το τελευταίο που δεν εξέλεξε απευθείας τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ μιας και τότε ο πρόεδρος εκλεγόταν από την Κεντρική Επιτροπή. Ίσως μαζί με αυτό του Ρίου το τελευταίο στο οποίο υπήρξαν «σκληρές» διαδικασίες.

Το κλίμα περίεργο, η Νέα Δημοκρατία ακόμα έγλυφε τις πληγές της από το 1993, ο Μιλτιάδης Έβερτ προσπαθούσε να ελέγξει το μηχανισμό και αρκετά στελέχη (πάντως κανένα κορυφαίο) της ΟΝΝΕΔ είχαν ακολουθήσει τον Αντώνη Σαμαρά στην Πολιτική Άνοιξη. Εκεί έμαθα για πρώτη φορά, τις «γραμμές» και την σταυροδοσία. Εκεί έζησα και την παράνοια που μπορεί να φέρει η ανάγκη για εκλογή στην Κεντρική Επιτροπή ή στην προεδρία του «δικού μας». Ο Πάνος Σιδέρης ήταν ο μεγάλος κερδισμένος την μάχης στο Λουτράκι, αλλά όχι για πολύ. Στα μέσα της θητείας τους παρέδωσε τα ηνία στον Δημήτρη Μαραβέλια που οδήγησε την οργάνωση στο συνέδριο του 1998 στο Ρίο.

Στο Ρίο, το 1998, η ΟΝΝΕΔ εξέλεξε πρόεδρο απευθείας από το συνέδριο. Υπό την ευφορία της εκλογής Καραμανλή που έφερε νέες ελπίδες στην ταλαιπωρημένη από την ήττα του 1996 Νέα Δημοκρατία, ήταν ίσως το πιο δυναμικό συνέδριο όλων και σίγουρα το τελευταίο στο οποίο έγιναν σκληρές διαδικασίες. Ο Γιάννης Οικονόμου κατατρόπωσε τον Ευτύχη Βαρδουλάκη στην μάχη για την προεδρία. Τα «ρολόγια» έκαναν την εμφάνιση τους και οδήγησαν στο σταλινικό 99-1 στην Κεντρική Επιτροπή. Εκ των υστέρων διαπιστώνω πως ήταν λάθος η λογική αυτή μιας και οδήγησε την ΟΝΝΕΔ σε μία άνευ προηγουμένου εσωστρέφεια που κορυφώθηκε στην πρόταση μομφής κατά του προέδρου.
Ακολούθησε η Καλαμάτα το 2001. Συνέδριο άρον άρον υπό το βάρος της εκλογικής ήττας το 2000 και της πρότασης μομφής που ακολούθησε. Προσθέστε στις έκτακτες συνθήκες και την επικείμενη θητεία του Προέδρου της οργάνωσης και έχετε την πλήρη εικόνα. Πρόεδρος αναδείχθηκε χωρίς αντίπαλο ο Χρήστος Κουρούσης. Στην Κεντρική Επιτροπή υπήρξε η απαραίτητη συναίνεση κατόπιν των απαραίτητων πιέσεων και χωρίς σκληρές διαδικασίες και τα τοιαύτα ολοκληρώθηκε το πιο ήσυχο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ. Πιο πολύ φασαρία δημιουργήθηκε όταν διάφοροι απίθανοι διέδιδαν μέσω εφημερίδων πως είναι εν δυνάμει υποψήφιοι πρόεδροι παρά το γεγονός πως δεν ήλεγχαν πάνω από 3 άτομα στην οργάνωση, Ειρήσθω εν παρόδω τα ίδια τρία άτομα εξέλεξαν πέραν του εαυτού τους, κατόπιν συμφωνίας «απόσυρσης» από την προεδρία, στην Κεντρική Επιτροπή.

Τα χρόνια πέρασαν, ο Χρήστος Κουρούσης άμβλυνε σημαντικά τις εντάσεις και η Νέα Δημοκρατία επανήλθε στην εξουσία. Κάπως έτσι φτάσαμε στην Χαλκίδα. Άθλιο συνέδριο γενικά και μαύρη σελίδα για την οργάνωση. Τα πάντα ξεκίνησαν στραβά, από την τοποθεσία (ο συνεδριακός χώρος ήταν στη Χαλκίδα και τα ξενοδοχεία στην Ερέτρια…) μέχρι την διαδικασία. Το παρασκήνιο πριν, που οδήγησε στην απόσυρση του Νίκου Λιακόπουλου είχε περισσότερη αξία από το ίδιο το συνέδριο τελικά. Για διάφορους άλλους εν δυνάμει υποψηφίους που ακολούθησαν το γνωστό μοντέλο της δήθεν υποψηφιότητας με αντάλλαγμα θέσεις στην Κεντρική Επιτροπή ας μην μιλήσουμε καλύτερα. Πρόεδρος εξελέγη ο Γέωργιος Παπανικολάου και η ΟΝΝΕΔ ουσιαστικά πέρασε σε μία νεότερη γενιά.

Στις υποψηφιότητες και στην εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής καταλύθηκαν όλες οι διαδικασίες και καταλήξαμε να ξεκινήσει η ψηφοφορία για την Κεντρική Επιτροπή, Κυριακή 17:00 μιας και τα ψηφοδέλτια άργησαν να τυπωθούν επειδή οι «κομμένοι» του μοιράσματος της Κεντρικής Επιτροπής δεν ήθελαν να συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια και να μην εκλεγούν. Γενικώς ένα συνέδριο που κανείς δεν θέλει να θυμάται και που τα «εγώ» επικράτησαν κατά κράτος του «εμείς». Στα θετικά του; ίσως για πρώτη φορά καμία ομάδα δεν έμεινε χωρίς αξιοπρεπή εκπροσώπηση στα όργανα.

Τρία χρόνια μετά, στα Καμμένα Βούρλα, ήταν ένα ιδιαίτερο συνέδριο για εμένα μιας και είχα την τιμή να είμαι πρόεδρος της ΚΕΦΕ. Ήσυχο συνέδριο με εύκολη επανεκλογή του Γεώργιου Παπανικολάου και αύξηση των μελών της Κεντρικής Επιτροπής που οδήγησε σε χαρούμενες ομάδες και τάσεις. Οι διαδικασίες αυτή τη φορά κύλησαν πιο ομαλά και χωρίς εντάσεις με την εξαίρεση ίσως κάποιων διαφωνιών για το μέγεθος της ποσόστωσης της ομάδας της Ντόρας Μπακογιάννη.

Αυτό όμως, που έμεινε χαραγμένο στην μνήμη όσων παρακολουθήσαμε το συνέδριο, ήταν αναμφισβήτητα η συγκλονιστική παρουσία του Κώστα Καραμανλή. Ο πρώην πρωθυπουργός βγαίνοντας εκτός κειμένου μίλησε για τον «πυρσό που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά» και έβαλε φωτιά στο κλειστό γυμναστήριο. Ακόμα και η εικόνα των πρώην προέδρων της οργάνωσης να τραγουδάνε, κατόπιν παραίνεσης του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, πιασμένοι χέρι-χέρι το «Μύρισε Θυμάρι και Βασιλικό» δεν κατάφερε να επισκιάσει την επιβλητική εικόνα του πρωθυπουργού. Ίσως να ήταν και το ιδανικό ρέκβιεμ για μία γενιά ΟΝΝΕΔιτων…

του Σταύρου Κοντακτσή για το Παρον