Σάββατο απόγευμα στο 550...‏

Σάββατο απόγευμα… Ανεβαίνω προς Ψυχικό με το 550… Όπως παλιά στην εφηβεία μας… Έχω rendez-vous μ’ έναν καλό «ξενιτεμένο» στην Κομοτηνή σχολικό φίλο…

Στην διαδρομή με πλησιάζει ένας συνομήλικος –γύρω στα 20 κι αυτός- και μου ζητά εισιτήριο. Δεν έχω… Του ψελλίζω «λυπάμαι» για να εισπράξω μια έντρομη ματιά. Ακολουθεί ο ελεγκτής… Παρακολουθώ αμήχανα, νιώθω λίγο ένοχος για την έλλειψη προνοητικότητας και την αδυναμία παροχής βοήθειας… Με συνοπτικές διαδικασίες και μετά από κάποιες τυπικές δικαιολογίες του νεαρού-έτσι για να μη λέει ότι έπεσε αμαχητί- υπογράφεται το πρόστιμο. Είναι γύρω στα 30 ευρώ. «Κρίμα», σκέφτομαι, αν και είμαι βέβαιος πως ο συνεπιβάτης-παραβάτης δεν αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα…

Και ξαφνικά ο απέναντι ανήσυχος και παρατηρητικός κύριος διακόπτει την αμηχανία της καθολικής σιωπής που στιγμιαία επεκράτησε, καταφερόμενος εναντίον του ελεγκτή. Τον κατηγορεί γιατί διέκρινε το δεκάρικο που του έβαλε στην τσέπη λίγα λεπτά πριν ένας άλλος επιβάτης για να μην τιμωρηθεί. Τον αποκαλεί ανέντιμο και ασυνείδητο επαγγελματία. Ο υπάλληλος του ΟΑΣΑ προσπαθεί ανεπιτυχώς να δικαιολογηθεί. Προβάλλει με τη σειρά του κάποια αδύναμα επιχειρήματα. Υποστήριξε πως η κάρτα του δωροδοκούντος επιβάτη έληγε εκείνη ακριβώς την ημέρα , ξεχνώντας όμως πως η ισχύς των επιβατικών καρτών των λεωφορείων διαρκεί μέχρι το τέλος του κάθε μήνα, ανεξαρτήτως της ημερομηνίας έκδοσής τους…

Οι τόνοι τώρα ανεβαίνουν… Ο ελεγκτής αποκαλείται ανήθικος, ψεύτης και δωροδοκηθείς… Απαντά μ’ αυτό το αόριστο « Σας παρακαλώ κύριε…» που μαρτυρά την ενοχή αν όχι την παραδοχή του βαρύτατου ατοπήματός του. Ο απηυδισμένος από την καταφανή αδικία και παρανομία επιβάτης παίρνει τα στοιχεία του, όπως επίσης και τον αριθμό του λεωφορείου.
Χαμογελάω με μια δόση ειρωνείας και απελπισίας για την κατάσταση που επικρατεί… Δεν μου αρέσει να εμπλέκομαι σε φασαρίες… Ο μόνος που παραμένει σιωπηλός κι αδιαμαρτύρητος είναι το «θύμα» της ιστορίας… Αυτός ο άβουλος νεαρός που αδυνατούσε να επωφεληθεί οπορτουνιστικά από τις συγκυρίες. Ως άλλος Σωκράτης μονολόγησε «έτσι είναι ο νόμος» και χαιρέτησε ευγενικά τον ελεγκτή, που κατέβηκε στην επόμενη στάση…

Δέκα λεπτά αργότερα συναντώ τον τελευταίο στα Starbucks να παραγγέλνει caramel macchiato. Το δεκάρικο ίσως και να ‘πιασε τόπο… Η νοοτροπία σ’ αυτή τη χώρα όμως δεν θ’ αλλάξει ποτέ…