Ελεύθερες σκέψεις περί θανάτου και πίστεως...‏

Όταν βρεθείς σ’ ένα νεκροταφείο θα δεις μαρμάρινους τάφους, σβησμένα καντήλια, μαραμένα λουλούδια, ξεθωριασμένες απ’ τον χρόνο φωτογραφίες αυτών που τώρα κείτονται παντού δίπλα σου… κι είναι σίγουρο πως θα χαθείς σε σκέψεις θυμού, μελαγχολίας, ερωτηματικών… εκεί, κάτω απ’ τον ίσκιο των επιβλητικών κυπαρισσιών… θα διαβάσεις και τις ημερομηνίες που μαρτυρούν πως η ζωή είναι μικρή… το επαναλαμβάνεις κάθε μέρα δικαιολογώντας την βιασύνη σου… δεν το πιστεύεις κι’ όλας…

Αν είσαι λίγο πιο διορατικός θ’ αντιληφθείς πως η μοίρα δεν σου επιφυλάσσει μακροπρόθεσμα τίποτα καλό… και θα γελάσεις που χθες έκανες πλάνα για το μέλλον… κι ύστερα θα προσπαθήσεις να συμφιλιωθείς με την προδιαγεγραμμένη σου πορεία… με την μελλοντική σου υπόγεια και κλειστοφοβική κατοικία… Δεν θα μπορέσεις…

Και κάπως έτσι θα συνειδητοποιήσεις την ανάγκη να πιστέψεις κάπου, να στηριχτείς, να ελπίσεις… Όπως κάνουν οι άνθρωποι χιλιάδες χρόνια τώρα- ως αντίδραση στον φόβο του αγνώστου του θανάτου. Κατά βάθος το γνωρίζεις… Αποτελείς μελλοντική τροφή για τα σκουλήκια … Κι όμως, κάτι σ’ ενοχλεί στην απελπιστική αυτή προοπτική… Κι έτσι εξαναγκάζεσαι να ακολουθήσεις πλαστές ιστορίες θαυμάτων και υπερφυσικών προσωπικοτήτων που ονομάζεις θρησκεία. Κι αν δεν σ’ αρέσει κάτι το αλλάζεις προβαίνοντας στην υποκειμενική τελειοποίηση του παρηγορητισμού… Δημιουργείς μια αίρεση που συγκρούεται με το κυρίαρχο δόγμα… Αφορίζεσαι, ξεσπούν διαμάχες, φιλονικείς… Αξίζει;

Για τις θετικές επιστήμες τα παραπάνω συνθέτουν ένα ωραίο ανέκδοτο… Για το ανθρώπινο μυαλό ένα αίνιγμα άλυτο εις τους αιώνες των αιώνων… Απ’ τη στιγμή που λόγω του ελλόγου της φύσεως μας απασχολούμαστε τόσο έντονα για την μετά θάνατον αβεβαιότητα αξίζει! Αξίζει γιατί πάντα είσαι ευτυχέστερος εμπαίζοντας- ασυνείδητα ή συνειδητά- τον εαυτό σου. Ζεις στην πλάνη… Ίσως και να επιλέγεις να ζεις στην πλάνη της μάταιης ελπίδας της φαντασιακής σωτηρίας…

Ο Μαρξ παρομοίασε τη θρησκεία με όπιο. Δεν είχε άδικο. Τα ναρκωτικά αποτελούν έναν σίγουρο τρόπο αποφυγής της σύγκρουσης με την σκληρότητα της πραγματικότητας. Το ίδιο και η θρησκεία, η πίστη στο εκ των πραγμάτων αδύνατο. Η δεισιδαιμονία και ο σκοταδισμός, αν καταστούν έξυπνα διαχειρίσιμα οδηγούν στην λυτρωτική περιφρόνηση του τέλους μέσω της ανανέωσης του άυλου της ύπαρξης… Και άρα στην –παράλογη- ευτυχία…

Ο ιδεαλισμός υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει… Για να μας γλιτώνει από την τρέλα του επιστημονικού ορθολογισμού που είναι δύσκολο να αποδεχθούμε… Ίσως γιατί οι αριθμοί , οι χημικές ενώσεις και οι φυσικοί νόμοι της λεπτομερειακής περιγραφής των πάντων, αδυνατούν τελικά να υποκαταστήσουν αυτό το κάτι παραπάνω του αθροίσματος των μερών που συνθέτει την ολότητα της ευάλωτης ανθρώπινης υπόστασης.

Άλλη μια ανθρώπινη αδυναμία που μάταια και λανθασμένα επιχειρήθηκε να αντιμετωπιστεί από τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Κι όταν αναρωτιέμαι τι μπορεί να πάει στραβά όταν προσπαθείς να πείσεις κάποιον για το αυτονόητο, για την απόλυτη αλήθεια που βρίσκεται μπροστά του , που τον βασανίζει καθημερινά, ενθυμούμαι το ρίγος και την απόγνωση στο νεκροταφείο… Και το άγχος που μας περιβάλλει στην σκέψη και μόνο της στιγμής που μάταια και βασανιστικά προσπαθούμε με κάθε μέσον να αναβάλουμε…

Ο θάνατος ήδη πλησίασε πιο κοντά… Κάθε στιγμή και κόκκος άμμου κλεψύδρας που αδειάζει χωρίς ευαισθησία για το δράμα της ανθρώπινης ύπαρξης… Κάθε μας βήμα μας φέρνει όλο και πιο κοντά στο τέλος… Γιατί το τέλος με την Αριστοτελική έννοια της αυτοπραγμάτωσης παραμένει μια μικρή κι ασήμαντη, σχεδόν προαιρετική λεπτομέρεια, αν σκεφτεί κανείς τον μέσο όρο ζωής του σύγχρονου ανθρώπου…
Πολύ φοβάμαι πως δεν αξίζει αυτή η περιπέτεια… Σαν έναν φίλο που συγχύζεται με την σκέψη των πιθανοτήτων που συγκέντρωνε η ανεπιθύμητη –εκ των υστέρων- σύλληψη του δικού του σπερματοζωαρίου… Όλα κρίνονται εκ των υστέρων…
Κι αποδεικνύονται συνήθως τραγικά και μάταια…

Ειδικά όταν η ρεαλιστική σου φύση δεν επιτρέπει την παραμικρή απόπειρα σκοταδιστικής αποπλάνησης του πνεύματος… Κι όταν το νεκροταφείο δεν αποκαλείται ποτέ κοιμητήριο…
Χριστός Ανέστη!
Αληθώς;