Μεταναστευτικό: Ζουν ανάμεσά μας...

Ζουν καθημερινά ανάμεσά μας… Παρατηρούμε τα προβλήματά τους… Νιώθουν χαμένοι σε μια αφιλόξενη χώρα προσπαθώντας να επιβιώσουν… Δεν τους βοηθούμε… Οι περισσότεροι από μας έχουμε τα δικά μας προβλήματα που μας πνίγουν… «Ο καθένας για τον εαυτό του και ο Θεός για όλους», λένε οι Γάλλοι… Μήπως τελικά είμαστε όλοι μετανάστες;

Θα έχετε παρατηρήσει πως τις τελευταίες μέρες η πλατεία Συντάγματος έχει καθιερωθεί ως δεδομένο σημείο συλλογής υπογραφών για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Το αντικείμενο του δημοψηφίσματος αποτελεί ταμπού για τους περισσότερους Έλληνες. Μιλάμε για το μεταναστευτικό…

«Θα θέλατε να υπογράψετε, παρακαλώ;», με ρωτάει μια κυρία με το δηλητηριώδες χαμόγελο βεβιασμένης ευγένειας που μαρτυρά την λανθάνουσα μισαλλοδοξία. Σε αντίθεση με κάποιους λιγότερο ψύχραιμους συμπολίτες μου, χαμογελώ και απομακρύνομαι γρήγορα, λίγο πριν βυθιστώ στις ακόλουθες σκέψεις…

Θα εθελοτυφλούσα και θα δημαγωγούσα χειρότερα από τους ιδεολογικούς μου αντιπάλους αν σας παρουσίαζα την κατάσταση με τους μετανάστες ως κάτι ρόδινο και απλό. Η ανεργία, η εγκληματικότητα ακόμη και οι φόβοι της εξαφάνισής μας ως Έθνους αποδίδονται από πολλούς συμπολίτες μας στους ξένους. Και πράγματι, αν εξετάσουμε το θέμα επιφανειακά, θα διαπιστώσουμε ότι περίπου το 50% των εγκληματικών ενεργειών αποδίδεται, σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, στους μετανάστες. Θα διαπιστώσουμε ακόμα, πως δεδομένων των φθηνών εργατικών χεριών τους, πολλές φορές ίσως και να προτιμώνται από τους εργοδότες σε βάρος των Ελλήνων συναδέλφων τους. Θα συνειδητοποιήσουμε ότι γύρω μας υπάρχουν πολυμελείς οικογένειες αλλόθρησκων, την στιγμή που η μέση ελληνική οικογένεια χρεώνεται με μόλις 1,3 παιδιά- και φυσικά θα ανησυχήσουμε για το μέλλον του ένδοξου λαού μας. Θα ενοχληθούμε από τις διαφορετικές και περίεργες συνήθειες του νέου μας γείτονα που υποδηλώνουν όμως έναν άλλο ξεχωριστό πολιτισμό. Και στο τέλος θα παραδεχτούμε με τον γνωστό ωχαδερφισμό που μας διακρίνει ότι η Ελλάδα είναι πολύ μικρή και αδύναμη οικονομικά χώρα για να συντηρεί 1(?) εκατομμύριο μετανάστες.

Στο παραπάνω φοβικό σκεπτικό επενδύουν οι επίδοξοι διοργανωτές του δημοψηφίσματος, έχοντας ως απώτερο στόχο την απέλαση εκατοντάδων χιλιάδων εξαθλιωμένων συνανθρώπων μας που διαμένουν χωρίς άδεια στην χώρα μας. Είναι, ως επί το πλείστον, άνθρωποι από την Αφρική, την Ανατολική Ευρώπη του πρώην Σοβιετικού μπλοκ, την Μέση Ανατολή. Πρόκειται με λίγα λόγια για κάποιους πιο άτυχους που αποτελούν όμως τον κανόνα… Ανήκουν στα 2/3 του πληθυσμού της γης που εν έτει 2010 δεν έχει πρόσβαση στα στοιχειώδη αγαθά, για πολλούς και διαφόρους λόγους… Πόλεμοι, φτώχεια, πολιτικά καθεστώτα που δεν δίνουν δικαίωμα στην ελπίδα και την προοπτική… Έχουμε περάσει κι εμείς ως λαός απ’ αυτό το στάδιο, εκεί, κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα, αλλά φαίνεται πως ξεχνάμε γρήγορα… Ήταν τότε που φεύγαμε με 1$ στην τσέπη αναζητώντας ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο στις άγνωστες μα ελπιδοφόρες Ηνωμένες Πολιτείες…

Δεν θέλω να αναλωθώ περισσότερο στους παραπάνω συναισθηματισμούς, αν και θα ήταν καλό να θυμόμαστε κάποια πράγματα πού και πού.. Θα σταθώ όμως και θα επιμείνω στην ουσία ενός φαινομένου που μπορεί κάλλιστα να μετατραπεί από πρόβλημα σε ευκαιρία ανάπτυξης, κερδών, βελτίωσης των δημοσιονομικών, επιτυχούς και προοδευτικής μεταναστευτικής πολιτικής, καλλιέργειας κοινωνικής ευαισθησίας, καταπολέμησης της ξενοφοβίας, ανθρωπισμού. Αρκεί να υπάρξει στοιχειώδης πολιτική βούληση που θα δράξει της ευκαιρίας να ενσωματώσει, νομιμοποιώντας και παρέχοντας πλήρη δικαιώματα, όλους τους μετανάστες, οι οποίοι ας μην ξεχνάμε, εργάζονται ανασφάλιστοι υπό αντίξοες συνθήκες, με ελάχιστες χρηματικές απολαβές.

Αν ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στα κτήματα και τις καλλιέργειες της υπαίθρου, στις οικοδομές που ακόμα χτίζονται στην πόλη μας, στα εργοστάσια, ακόμα και στα μικρομάγαζα, θα συναντήσουμε πολλά παραδείγματα των προαναφερθέντων, για να εξαγάγουμε ένα απολύτως ασφαλές συμπέρασμα: οι αποκαλούμενοι «λαθρομετανάστες» στηρίζουν κατά πολύ την οικονομία αυτής της χώρας, βολεύοντας πολλούς εργοδότες που τους εκμεταλλεύονται για να αποφύγουν, τις περισσότερες φορές, μια πιθανή βαριά φορολογία. Και απασχολούνται σε θέσεις καθαρά χειρονακτικές, κάνοντας εργασίες στις οποίες ποτέ η νέα γενιά Ελλήνων, με τον μεγαλοϊδεατισμό που την διακρίνει, δεν θα επεδίωκε να προσληφθεί ή να στηρίξει το μέλλον της. Απόδειξη αυτού, η τεραστίων διαστάσεων αστικοποίηση, η παντελής έλλειψη νέων στην επαρχία, το κλείσιμο των σχολείων στα χωριά και η υποτίμηση των επαγγελμάτων του αγρότη, του κτηνοτρόφου, του οικοδόμου, του εργάτη… Γιατί λοιπόν να μη συλληφθούν όσοι φοροδιαφεύγουν εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη των παράνομων μεταναστών και αντ’ αυτού να λαμβάνουν χώρα χιλιάδες έλεγχοι καθημερινά ανασφάλιστων συνανθρώπων μας με διαφορετικό χρώμα δέρματος? Είναι απ’ τα πολλά ερωτήματα που θα παραμένουν αναπάντητα όσο η κοινή γνώμη εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται τους ξένους ως μια μειονότητα με πολλές υποχρεώσεις και κανένα δικαίωμα απέναντι στην κοινωνία.

Και ακριβώς λόγω αυτής της εδραιωμένης πια στη συλλογική συνείδηση αναπαράστασης, η πλειονότητα των μεταναστών είναι αναγκασμένη να ζει κάτω από άθλιες συνθήκες, στοιβαγμένη σε υπόγεια (στις πόλεις) και σε αντίσκηνα (στην ύπαιθρο) αναζητώντας μια κακοπληρωμένη εργασία υπό τον φόβο της πιθανής σύλληψης… Αυτά είναι και τα αίτια της αυξημένης εγκληματικότητας που παρατηρείται από την πλευρά τους. Γιατί ο καθένας, από τους Έλληνες μετανάστες στην Αμερική μέχρι τους έγχρωμους των γκέτο στα παρισινά προάστια, ελλείψει δικαιώματος της προσπάθειας απόκτησης των προς το ζην, εξωθείται σε πράξεις βίαιες, ανήθικες και εγκληματικές, μέσω του αλάνθαστου και θεμελιώδους ενστικτου της επιβίωσης. Έτσι κάθε φορά που θα μελετούμε στατιστικές εφημερίδων που αναφέρονται στις διαρρήξεις, στην πορνεία ακόμη και στο εμπόριο ναρκωτικών , και παρουσιάζουν ως δράστες αλλοδαπούς, καλό θα ήταν να μην εντείνεται ο ρατσισμός αλλά ο προβληματισμός για τα πραγματικά, τα σε βάθος αίτια αυτών των λυπηρών φαινομένων.

Κατ’ ανάλογο τρόπο, οι αυξημένες γεννήσεις των μεταναστών, δεν πρέπει να συμβολίζουν την απειλή αλλά τον θαυμασμό για κάποιους που συνεχίζουν να ελπίζουν ακόμη, αντλώντας δύναμη από τις απόλυτα σεβαστές θρησκευτικές και πολιτισμικές τους πεποιθήσεις. Και κάτι άλλο! Πρέπει να μας γεμίσουν με ερωτηματικά για την προσπάθεια που κάνει το κράτος για την καταπολέμηση της υπογεννητικότητας. Για την παροχή αδειών, επιδομάτων και υποδομών που θα βοηθήσουν στην αύξηση των γεννήσεων και άρα στην διαιώνιση του σπάνιου είδους των Ελλήνων…

Είναι πολλές οι ανακατατάξεις που διαμορφώθηκαν στην κοινωνία μας με την αθρόα προσέλευση μεταναστών, πολλοί από τους οποίους- υπενθυμίζω- «χρησιμοποιούν» (ή προτίθενται να «χρησιμοποιήσουν») την Ελλάδα ως απλό πέρασμα στον δρόμο για άλλες πιο ανεπτυγμένες χώρες που θα τους παράσχουν μια μεγαλύτερη γκάμα ευκαιριών. Θα ήταν ανεύθυνο αν υποστήριζα πως δεν πρέπει να υπάρξει καλύτερη φύλαξη των συνόρων μας, καθώς η κατάσταση δείχνει να ξεφεύγει λόγω πολλών προβλημάτων που δημιουργήθηκαν… Όλο όμως το νόημα του κειμένου βρίσκεται σ’ αυτήν την παθητική φωνή που χρησιμοποιώ. Τα προβλήματα δεν τα δημιούργησαν ουσιαστικά οι μετανάστες, αλλά δημιουργήθηκαν από πολιτικές και νοοτροπίες που με τις πράξεις και τις αντιλήψεις τους εξώθησαν κάποιους ήδη δυστυχείς στην εξαθλίωση και την ηθική ταπείνωση. Γιατί δεν νομίζω ότι κανένας μετανάστης έχει ως όνειρο να εκδίδεται, να κλέβει ή να πουλάει ναρκωτικά όταν ξεκινάει το ταξίδι της ελπίδας ανεύρεσης μιας καλύτερης ζωής. Ούτε και πιστεύω πως θα ήταν τόσο παρηκμασμένο το κέντρο της πρωτεύουσας αν δίδονταν οι στοιχειώδεις παροχές κινήτρων για αναζήτηση και ανεύρεση νόμιμης εργασίας και άρα νέων ευκαιριών για ευημερία και προκοπή. Και μη μου πείτε πως υπάρχει ανεργία γιατί θα επαναλάβω πως η μεγάλη πλειοψηφία μεταναστών εργάζεται ανασφάλιστη σε περιόδους που τα ασφαλιστικά ταμεία υποφέρουν από την εισφοροδιαφυγή…

Ας αφήσουμε λοιπόν τα μισαλλόδοξα και φοβικά δημοψηφίσματα που υπονομεύουν αντί να προάγουν την δημοκρατία κι ας δώσουμε μια ειλικρινή και ζεστή ευκαιρία πραγματικής ένταξης στην κοινωνία ανθρώπων που μας έχουν ανάγκη. Ας βοηθήσουμε ώστε να επιστρέψουμε τα χαμόγελα στα πρόσωπα χιλιάδων συμπολιτών μας. Ας συμβάλλουμε στην διαμόρφωση μια κοινωνίας ανοχής και αλτρουισμού. Ας γεννήσουμε και πάλι την αισιοδοξία της αρμονικής συνύπαρξης διαφορετικών χρωμάτων, πολιτισμών, θρησκειών… Άλλωστε ο ανθρωπισμός είναι κατά γενική ομολογία μια αξία μη διαπραγματεύσιμη… ή μήπως όχι;