Κριτική ταινίας: “Ο Κυνόδοντας”

Βίαιη και πρωτοποριακή. Σουρεαλιστική μα και εν μέρει πραγματική. Σύγχρονη και πρωτόγονη. Παρανοϊκή μα και συγχρόνως τόσο φυσική. Άρρωστη. Καταθλιπτική. Συναισθηματική. Με λίγα λόγια περίεργη και γι αυτό ενδιαφέρουσα.

Όταν ο άνθρωπος αποξενώνεται αλλάζει… ή μάλλον δεν αναπτύσεται πνευματικά ποτέ. Είναι τότε που ο συμπεριφορισμός δικαιώνεται και μας οδηγεί στο να κατανοήσουμε το ελάχιστο της απόστασής μας από τον παβλοφικό σκύλο. Κι αυτό προκαλεί μια εύλογη ενόχληση της απρόσμενης απογοήτευσης.

Η ταινία που εκμηδενίζει τη σημασία των στείρων πληροφοριών που τελικά δεν βοηθούν την επικοινωνία χωρίς το απαραίτητο ενδοψυχικό υπόβαθρο. Η ταινία που στηλιτεύει τον ανυπόστατο και βάρβαρο ανταγωνισμό της κενότητας που στο τέλος αποβλακώνει γινόμενος αναίτια αυτοσκοπός. Η ταινία που ξεμπροστιάζει τα αίτια της τόσης επιθετικότητας.

Ο φόβος του άλλου, του διαφορετικού, ο αυταρχισμός, η διαστροφή… και η αγάπη που γίνεται εύκολα μίσος. Και το μίσος βία… λεκτική, σωματική… δεν έχει σημασία. Aποκλεισμός… με πρόφαση έναν θάνατο κάποιου ανύπαρκτου αδερφού… που γίνεται αντικείμενο κρυφού υποσυνείδητου θαυμασμού…

Το αυτοκίνητο, το εργοστάσιο, η πισίνα, ο κήπος… ο συμβολισμός του νεοέλληνα από μια υπερβολική οπτική σε μια μεγαλειώδη δημιουργία. Η ύλη στο απόγειό της… κενά… δίχως νόημα… σκληρός ο ρόλος της… Γιατί τα πάντα χάνουν το νόημά τους στην βαρβαρότητα της μοναξιάς και της απομόνωσης.

Η αλληλοεξάρτηση, απόρροια της ανάγκης δημιουργίας συναισθηματικών δεσμών, γίνεται παθολογική. Το ίδιο φυσικά και η ενστικτώδης διάθεση για sex που κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να καταπνίξει. Και κάπως έτσι η ατμόσφαιρα σιγά- σιγά βαραίνει. Μαεστρικά οδηγείται σε αδιέξοδο. Και ο πιο υποψιασμένος, διχασμένος ανάμεσα στην πολυετή χειραγώγηση και το ένστικτο για απελευθέρωση, θα σπάσει τον κυνόδοντα για να καταστεί έτοιμος για απόδραση… Κάτι που θα κάνει άμεσα χωρίς όμως να είναι έτοιμος να γυρίσει σελίδα…

Το port-baggage δεν θα ανοίξει ποτέ.