Ακαδημία Πλάτωνος

Σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά της Αθήνας, τέσσερις φίλοι από παιδιά, ρατσιστές μέχρι το κόκαλο, ξημεροβραδιάζονται μπροστά στο ψιλικατζίδικο του ενός της παρέας. Μιλούν για ροκ συναυλίες και για την επαναστατημένη νιότη τους, όπου τα ’σπαγαν με υπόκρουση τον Ρόρι Γκάλαχερ ή τους Police. Κλωτσούν μια μπάλα σαν έφηβοι που δεν θα μεγαλώσουν ποτέ, ενώ μπροστά τους, στο γήπεδο της αληθινής ζωής, «παίζουν μπάλα» οι Κινέζοι. Κραυγάζουν διαρκώς κατά των Αλβανών, τους οποίους αντιμετωπίζουν σαν κατώτερα όντα. Ο ένας από την παρέα έχει μπροστά στο ετοιμόρροπο ψιλικατζίδικό του ένα λαγωνικό της συμφοράς, ένα σκύλο, τον Πατριώτη ή Πάτριοτ, που οσφραίνεται τους Αλβανούς που περνούν και τους γαβγίζει. Είναι ολοφάνερο πως δεν μπορούν να πάρουν στα σοβαρά τη ζωή, που τους έχει ξεπεράσει. Αν τα αστεία τους δεν ήταν επικίνδυνα και τόσο μπανάλ, θα μπορούσαμε να τους εκλάβουμε σαν θλιβερές καρικατούρες των «εντιμότατων φίλων» του Μονιτσέλι.

Κεντρικό πρόσωπο ανάμεσα στους σύγχρονους αμπελοφιλόσοφους της Ακαδημίας Πλάτωνος είναι ένας χωρισμένος άντρας (Αντωνης Καφετζοπουλος) που ζει με την μητέρα του. Μια ηλικιωμένη γυναίκα που πάσχει από μια μορφή άνοιας μετά από ένα εγκεφαλικό. Μια μέρα που ο Πάτριοτ γαβγίζει έναν Αλβανό, η γυναίκα αίφνης ζωντανεύει. Αρχίζει να μιλάει αλβανικά σε έναν ξένο που κοντοστέκεται αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό του ένα γιο που έχει αφήσει πίσω της στην Αλβανία. Ο «Ελληνάρας» γιος της παθαίνει σοκ. «Αντε ξύπνα ένα πρωί και να μην ξέρεις ποιος είσαι», μονολογεί ο εξαιρετικός Καφετζόπουλος.

Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα; O Τσίτος αφήνει διακριτικά αυτό το ερώτημα να πλανάται ανάμεσα στις εικόνες της «Ακαδημίας Πλάτωνος». Η μνήμη της ηλικιωμένης γυναίκας που εξιστορεί πρωτόγνωρα πράγματα είναι μια ασαφής ένδειξη που σπρώχνει τον Ελληνα στη θέση του Αλβανού. Το ίδιο και η φθαρμένη οικογενειακή φωτογραφία που κρατάει στα χέρια του ο Αλβανός μετανάστης. Οι δυο τους τείνουν να ταυτιστούν σε μια Ελλάδα που φαντάζει στα μάτια τους σαν ένας ου-τόπος καθώς κλιμακώνεται ένα δράμα στο βυθό μιας κωμωδίας.