Ρομαντική περιπλάνηση στη Μονεμβασιά

O Τάσος Δούσης μέσα από το TravelStyle.gr μας παρουσιάζει την μαγευτική Μονεμβασιά:

Μία πόρτα έχει η ζωή στην καστροπολιτεία, εξού και το όνομά της (μόνη έμβασις). Μόλις τη διαβείς, ξεμπερδεύεις, έστω και για λίγο, με τον «πεζό» 21ο αιώνα και εισχωρείς σε ένα ρομαντικό παραμύθι που εξακολουθεί να διαδραματίζεται αιώνες τώρα, σε πείσμα των καιρών.

Από πολύ μικρός είχα ιδιαίτερη αδυναμία στα κάστρα και τις ιστορίες που τα συνοδεύουν. Ήθελα να είχα γεννηθεί σε άλλη εποχή και να ζούσα «εκ των έσω» τους θρύλους της ιπποσύνης. Το παραδέχομαι. Ήμουν ονειροπόλος. Καταδικάστε με!

Οι φίλοι μου κι εγώ εκτονώναμε την αχαλίνωτη φαντασία μας σκαρώνοντας περιπέτειες στον Καλέ, το μικρό κάστρο της πόλης που μεγάλωσα, όπου παριστάναμε ετεροχρονισμένα τους «μεσαιωνικούς» Μυστικούς Επτά, τους ήρωες της Ένιντ Μπλάιτον. Όμως, όταν είδα σε φωτογραφία τη Μονεμβασιά, ο καημένος ο Καλές μου φαινόταν μικρός για να χωρέσει τα ανδραγαθήματά μου. Έκτοτε μου έγινε έμμονη ιδέα και όνειρο που έπρεπε να περιμένω αρκετά χρόνια για να πραγματοποιηθεί.

Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε στα 18 μου, όταν αποφάσισα να μην πάρω μέρος στην πενθήμερη εκδρομή του σχολείου μου και τα χρήματα που θα εξοικονομούσα (όχι εγώ, ο πατέρας μου) θα με έφερναν επιτέλους στο Κάστρο, καλοκαίρι του ’90. Αν πήγα μόνος; Όχι βέβαια. Με το κορίτσι μου! Γιατί στη Μονεμβασιά ο ένας είναι λίγος, οι τρεις είναι πολλοί.

ΜΑΓΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ
Ό,τι και αν είχα δει στις φωτογραφίες αποδείχθηκε λίγο και φτωχό μπροστά στην πραγματικότητα. Οι φωτογραφίες μπορούν να συλλάβουν αυτά που βλέπει το ανθρώπινο μάτι (ή μέρος από αυτά) και στην καλύτερη περίπτωση -αν ο φωτογράφος είναι πραγματικά καλός- κάτι από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Οι υπόλοιπες αισθήσεις περιπλανώνται σαν παραπονεμένες ζητιάνες ψάχνοντας κάτι περισσότερο.

Δεν γίνεται να γνωρίσεις τη Μονεμβασιά εξ αποστάσεως, ούτε να τη μάθεις δι’ αλληλογραφίας. Τη μαγική της ατμόσφαιρα πρέπει να τη ζήσεις. Πρέπει να περπατήσεις στα υπέροχα σοκάκια της, να μυρίσεις τα λουλούδια στα περβάζια και τους μπαξέδες, τη ρίγανη και το θυμάρι στο βράχο, να αγγίξεις σαν βιτσιόζος εραστής τους πέτρινους τοίχους, να δεις ταπεινές, καθημερινές απολαύσεις, όπως τον καφέ ή το φαγητό, να παίρνουν άλλη διάσταση σε μια από τις υπέροχες βεράντες με θέα τις κεραμοσκεπές και το πέλαγος, και να αφεθείς στον πιο γλυκό ύπνο της ζωής σου σε κάποιον παραδοσιακό ξενώνα, ενώ ο αέρας κάνει τα παραθυρόφυλλα να τρίζουν και «τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν».

Βέβαια την εποχή που πρωτοπήγα δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να μείνω σε κάποιον παραδοσιακό ξενώνα, όμως και στα ταπεινά ενοικιαζόμενα στη Νέα Μονεμβασιά (ή Γέφυρα), το χωριό πίσω από το βράχο, πέρασα υπέροχα, γιατί πάνω από όλα αυτό που έχει σημασία είναι να είσαι με τον άνθρωπό σου. Απλώς είχε μείνει ένα κομματάκι του ονείρου ανεκπλήρωτο, μια εκκρεμότητα, που ευτυχώς, θα με ξανάφερνε στη Μονεμβασιά 15 χρόνια αργότερα…

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
…για να ξαναζήσω την εμπειρία της Μονεμβασιάς, αυτή τη φορά «νυχθημερόν». Με έκπληξη αντιλαμβάνομαι, καθώς διαβαίνω την πύλη του κάστρου, ότι αυτή η αίσθηση, η διάχυτη μαγεία, με πλημμυρίζει ξανά. Περπατάω νύχτα στα σοκάκια και περιμένω να ξεπροβάλει από τη γωνιά ο Δον Κιχώτης, έτοιμος να πολεμήσει το κακό και τ’ άδικο για τα μάτια της Δουλτσινέας, όπου να ‘ναι θα φανεί και ο Ρωμαίος κάτω από το μπαλκόνι της Ιουλιέτας, ενώ πίσω από τις κλειστές πόρτες εξυφαίνεται μια βυζαντινή συνωμοσία. Η ιστορία του Κάστρου είναι πανταχού παρούσα, όχι σαν ανάμνηση, αλλά σαν μια παράλληλη πραγματικότητα.

Φτάνω στον παραδοσιακό ξενώνα Κελλιά και κοντοστέκομαι για να θαυμάσω αυτό υπέροχο, απέριττο κτήριο να λούζεται από αυτό το «σκοτεινό» φως, που τυλίγει σαν φίδι στενά και σπίτια της Μονεμβασιάς. Είναι Παρασκευή, αργά το βράδυ, όταν φτάνω κατάκοπος, μετά από μια κουραστική εβδομάδα, στο πρώην μοναστήρι των αρχών του 15ου αιώνα. Όταν έρχεται η ώρα να ξεκουραστώ στο πανέμορφο «κελί» μου, είμαι πια σίγουρος πως αυτή τη φορά ζω το όνειρό μου χωρίς εκπτώσεις.

ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Την επόμενη μέρα, θυμάμαι τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια και ξεκινώ για εξερεύνηση. Αυτή τη φορά είμαι «διαβασμένος» (έχω πάρει οδηγίες από τους ντόπιους) και ανακαλύπτω ένα ένα τα κρυμμένα μυστικά της καστροπολιτείας, μία μία τις 40 εκκλησιές της και τα καλοδιατηρημένα αρχοντικά της.

Με την αυστηρή επίβλεψη της πολιτείας, η Μονεμβασιά διατηρεί ακέραιο το χαρακτήρα της, δίχως την παραμικρή παραφωνία. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, δεν θα δείτε πουθενά μέσα στο Κάστρο κεραία τηλεόρασης. Περπατώ στο κεντρικό σοκάκι και βλέπω τα παλιά εργαστήρια με τα θολωτά ταβάνια να έχουν μεταμορφωθεί σε καλόγουστα καταστήματα.

Ύστερα ανεβαίνω τις «βόλτες», το φιδωτό δρομάκι που σκαρφαλώνει στο βράχο και οδηγεί στην Άνω Πόλη, όπου μέσα στα ερείπια ξεχωρίζει αγέρωχη η Αγία Σοφία. Τώρα που έχω την πλήρη εικόνα μπορώ εύκολα να φανταστώ το μεγαλείο που είχε αυτή η πόλη την εποχή της ακμής της. Η στρατηγική της θέση την είχε καταστήσει «μήλον της έριδος» για πολλούς αιώνες -άλλωστε την αποκαλούσαν πολύ συχνά «Το Γιβραλτάρ της Ανατολής». Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτά αποτελούν παρελθόν. Σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοι δεν ξεπερνούν τους τριάντα.

Κατεβαίνω τις «βόλτες» και κάνω μια στάση για να δροσιστώ και να απολαύσω τη θέα σε κάποιο από τα πανέμορφα cafés. Κοιτώ γύρω μου και βλέπω παντού ερωτευμένα ζευγαράκια. Ακόμα και στις μεγάλες παρέες όλοι έχουν έρθει με το έτερον ήμισυ.

Η Μονεμβασιά οξύνει την αμβλυμμένη από τις δυσκολίες της καθημερινότητας ρομαντική διάθεση. Ειδικά το φθινόπωρο, που οι έρωτες, ακολουθώντας το παράδειγμα της φύσης, δείχνουν να «φυλλορροούν», πολλοί είναι αυτοί που έρχονται για να κάνουν μια «τονωτική ένεση» στη σχέση τους. Θα το διαπιστώσετε αυτό αν κάνετε ένα πρόχειρο γκάλοπ ανάμεσα στα παντρεμένα ζευγάρια που θα βρείτε εδώ. Το 90% βρίσκεται είτε στον τρίτο είτε στον έβδομο χρόνο του έγγαμου βίου, στα λεγόμενα «χρόνια της φαγούρας». Αν υπάρχει ένα πράγμα που αμβλύνει η Μονεμβασιά, είναι αυτό ακριβώς, η «φαγούρα».