Γ. Μάρης: "Περιγράφω τα συναισθήματά μου από τον Οlympus Marathon"

O Γιάννης Μάρης μίλησε στο DromeasClub για την εμπειρία του στο Olympus Marathon! Eμείς απλά αναδημοσιεύουμε, δείτε και τις φωτογραφίες από αυτό τον πραγματικά συγκλονιστικό αγώνα..:

Δεν συνηθίζω να εξωτερικεύω τα συναισθήματα μου, αλλά αυτή την φορά θα κάνω μια εξαίρεση για ένα συναρπαστικό αγώνα βουνού-Τον Olympus Marathon.

Η ώρα είναι 21:30 και καθόμαστε με την παρέα μου στο κάμπινγκ του Λιτόχωρου για το τελευταίο γεύμα πριν από τον Μεγάλο Αγώνα.
Οι κουβέντες περιστρέφονται γύρω από το αυριανό γεγονός. Σε όλους όσοι αγωνίζονται υπάρχει στο πρόσωπο τους ζωγραφισμένη η αγωνία για το τι θα συναντήσουμε…Βλέπεις και για τους τρεις μας, η εμπειρία του Ο.Μ. θα ήταν πρωτόγνωρη.

Η ώρα πέρασε γρήγορα και πήγε έντεκα παρά, ήταν ώρα να πάμε για ύπνο γιατί θα έπρεπε να σηκωθούμε πολύ νωρίς. Αφού ρύθμισα το ρολόι μου να με ξυπνήσει στις 02:00 για να φάω το τελευταίο γεύμα (4 ώρες πριν τον αγώνα) και τοποθέτησα το μπολ με το φαγητό μου (ρύζι με λεμόνι) ακριβώς δίπλα από το κρεβάτι μου ήρθε η ώρα να κοιμηθούμε.

Ο ύπνος που έκανα ήταν αρκετά βαθύς, αλλά το ξυπνητήρι δεν άργησε να χτυπήσει, ήταν 02:00 και με σχεδόν κλειστά τα μάτια άρχισα να τρώω μπουκιές από ρύζι. Η διαδικασία αυτή δεν διήρκεσε πάνω από 5΄ και αφού έφαγα έπεσα πάλι για ύπνο για να ξυπνήσω αυτή την φορά κατά τις 04:10 όπου και σηκώθηκα από το κρεβάτι και να άρχισα να ετοιμάζομαι.

Οι σκέψεις μου περιστρέφονταν γύρω από το τι θα ακολουθούσε σε λιγότερο από 2 ώρες. Ο ουρανός άρχισε να χαράζει και εμείς είχαμε ετοιμάσει τα πάντα που θα χρειαζόμασταν μαζί μας για τον αγώνα (Βαζελίνη- τεϊπ- ενεργειακά ποτά και gelakia) και ξεκινήσαμε την χαλαρή μας πορεία (με το αυτοκίνητο) για τον χώρο της εκκίνησης. Η διάθεση που επικρατούσε στο αυτοκίνητο ήταν πολύ καλή. Η συζήτηση αφορούσε τον αγώνα, με συμβουλές και ανησυχίες για το τι θα πρέπει να προσέξει ο καθένας.

Φτάσαμε στο Δίον (χώρος εκκίνησης ) γύρω στις 05:30 π.μ. Ο κόσμος εκεί πολύς και όλοι με τον ίδιο στόχο και ελπίδα.
ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΣΤΟ ΛΙΤΟΧΩΡΟ.

Αφού άφησα τα πράγματα μου σε μια γωνιά άρχισα (μόνος μου) το ζέσταμα. Σε αυτή την φάση ήθελα να είμαι μόνος, να συγκεντρώσω το μυαλό και το σώμα μου όσο το δυνατό καλύτερα γι’ αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει σε λίγα λεπτά.
Ωστόσο η ώρα της προθέρμανσης πέρασε γρήγορα και αφού τακτοποίησα ΟΛΕΣ τις λεπτομέρειες που μου είχαν απομείνει (βαζελίνη στα επίμαχα σημεία, τεϊπ στις ρόγες, φτιάξιμο της κάλτσας και σωστό σφίξιμο στα κορδόνια) πριν από την εκκίνηση του ΑΓΩΝΑ.

Είχα σχεδιάσει στην τακτική μου να φύγω γρήγορα στα πρώτα 6χλμ που η διαδρομή ήταν ασφάλτινη για να κερδίσω χρόνο που θα έχανα στα τεχνικά σημεία του αγώνα, άλλωστε εγώ προερχόμουν από αγώνες δρόμου και η άσφαλτος είναι ένα από τα σημεία που είναι τα δυνατά μου και έπρεπε να εκμεταλλευτώ.

Η εκκίνηση δόθηκε και όπως είχα σχεδιάσει έφυγα μπροστά (πρώτος).
Για 3-4χλμ διατήρησα την πρώτη θέση όσο η διαδρομή ήταν με μια ελαφριά κλήση. Σιγά σιγά η ανηφόρα άρχισε να αυξάνει και εκεί είναι που με έφτασε ο Ισπανός αθλητής με τον καλύτερο Έλληνα σε αγώνες βουνού τον Νίκο Καλοφύρη. Αυτό όμως ούτε που με επηρέασε στο ρυθμό μου ώστε να με παρασύρει.

Τους άφησα να πάνε το τέμπο τους και εγώ το δικό μου. Είχα σχεδιάσει σε όλο το ανηφορικό κομμάτι να πάω με 170-174 παλμούς που είναι οι παλμοί που έχω στο μαραθώνιο και μισό μαραθώνιο.

Περίπου στα 6χλμ μπήκαμε στο μονοπάτι και όλα για εμένα πήγαιναν καλά, ήμουν πολύ καλά και είχα πολύ καλή διάθεση για αγώνα. Τα χιλιόμετρα μέσα στο μονοπάτι άρχισαν να περνάνε το ένα μετά το άλλο, με την πυκνή βλάστηση να δημιουργεί ένα τοπίο απίστευτου Κάλλους για περπάτημα στη φύση και όχι για αγώνα.

Όσο το μονοπάτι ανηφόριζε προς την κορυφή, οι παλμοί μου ήταν και αυτοί σε «ανηφορικό ρυθμό». Προχωρούσα με γοργό ρυθμό με το μυαλό μου να είναι συνεχώς στραμμένο στην καρδιακή μου συχνότητα που έπρεπε να μην ξεπερνά τα όρια που είχα θέσει. Στα σημεία που η διαδρομή ήταν επίπεδη ή με ελαφριά κλήση προσπαθούσα να το εκμεταλλευτώ και να πηγαίνω γρήγορα, ενώ στα πολύ ανηφορικά σημεία προχωρούσα. Οφείλω να ομολογήσω πως το βάδισμα μου ήταν πολύ γρήγορο και αυτό οφείλεται στο ότι έκανα πολλά χρόνια Βάδην σε υψηλό επίπεδο. Γύρω στο 12-15χλμ. με έφτασε ο Ελβετός αθλητής και πηγαίναμε μαζί.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι αυτός έτρεχε στην ανάβαση και εγώ βάδιζα γρήγορα και η απόσταση η οποία μας χώριζε ήταν ένα βήμα. Αυτό συνέβη ως την κορυφή του βουνού στην οποία υπήρχε και ο έλεγχος με τα τσιπάκια. Σε αυτό το σημείο τελείωσε για εμένα και το σημείο υπεροχής μου. Από εκεί και πέρα θα έπρεπε να αρχίσει ή αντίστροφη πορεία.

Φτάνοντας στην κορυφογραμμή άρχισε να με κυριεύει ο φόβος βλέποντας δεξιά και αριστερά μου τον γκρεμό. Για μια στιγμή σκέφτηκα να γυρίσω πίσω (είπα: είναι αδύνατο να περάσω από αυτό το σημείο). Απ΄ την άλλη άρχισα τα πρώτα δειλά ΒΗΜΑΤΑ σε μια απόσταση η οποία ήταν 1500μ με 2χλμ και ενώ ο δρόμος ήταν επίπεδος και μπορούσες να τρέξεις –κερδίζοντας αρκετό χρόνο, εγώ περπατούσα πολύ αργά κάνοντας τα πιο αργά χιλιόμετρα σε ολόκληρο τον αγώνα μου.
Ευτυχώς πέρασα αυτό το σημείο. ‘Αρχιζε πλέον η κατηφόρα η οποία όπως έχω πει είναι το αδύνατό μου σημείο γιατί δεν είχα κάνει καθόλου προπόνηση σε βουνό. Προσπαθούσα να κατέβω με ρυθμό που να μην κινδυνεύει η σωματική μου ακεραιότητα. Ενώ οι παλμοί μου ήταν πολύ χαμηλοί και η αναπνοή μου λες και έκανα συνεχόμενο, έπρεπε να είμαι προσεκτικός για να μην πέσω. Όσες φορές τολμούσα να κοιτάξω ποιο μπροστά (από την μύτη μου) πήγαινα να πέσω ή έπεφτα.

Για πρώτη φορά (μάλλον δεύτερη μετά το Alpamayo) σε βουνό κινιόμουν αρκετά καλά. Ο κόσμος σε κάθε σταθμό που έφτανα μου φώναζε παροτρύνοντάς με να συνεχίσω. Στο 31χλμ. ήταν ο σταθμός με τον περισσότερο κόσμο. ‘Αρχιζε ουσιαστικά και το τελευταίο πιο δύσκολο κομμάτι στον Ενιπέα. Οι γνωστοί μου που ήταν σε εκείνο το σημείο εξεπλάγησαν από την 6η θέση που είχα σε αυτό το σημείο και ομολογώ πως μου έδωσαν μια γερή ώθηση για να μπω στο Φαράγγι με αρκετές δυνάμεις (που θα έπρεπε να εξαντλήσω).

Η διαδρομή μέσα στον Ενιπέα ήταν φανταστική. Δυστυχώς το στρες και η κούραση του αγώνα δεν με άφηναν να απολαύσω την μαγεία του τοπίου. Κινιόμουν όσο πιο γρήγορα μπορούσα γιατί το μονοπάτι ήταν βατό – παρ’ όλες τις δυσκολίες με τα σκαλοπάτια – και μπορούσες να τρέξεις χωρίς ιδιαίτερο κίνδυνο. Μετά τα 38χλμ άρχισε η μεγάλη κούραση και δεν έβλεπα την ώρα να τερματίσω.

Η άγνοιά μου για το ότι είχα ακόμη με έκανε να ρωτώ όποιον έβρισκα μπροστά μου πόσα χλμ και ώρα έχω ακόμα. Οι απαντήσεις που έπαιρνα ήταν ανάλογες με τα επίπεδο φυσικής κατάστασης που είχε ο καθένας (πχ ένας «χοντρός» κύριος μου είπε ότι είναι ακόμα «2 ώρες δρόμο» τόσο έκανε να φτάσει αυτός εκεί).

Ευτυχώς για εμένα έφτασα πιο γρήγορα στο 41-42χλμ και μπήκα στο ασφάλτινο κομμάτι και παρόλη τη μεγάλη εξάντληση, σωματική και εγκεφαλική, άρχισα να δίνω ό,τι είχα και δεν είχα για να φτάσω στο τέρμα. Στο δρόμο ο κόσμος ήταν αρκετός ζητωκραυγάζοντας για να φτάσω στον τερματισμό, ώσπου παρουσιάστηκε μπροστά μου η αψίδα του τερματισμού. Φτάνοντας στη γραμμή του τερματισμού η ευχαρίστηση που ένιωθα δεν περιγραφόταν με λόγια, αλλά η κούρασή μου δεν με άφησε να το απολαύσω όπως έπρεπε. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να βρω ένα σκιερό σημείο για να πέσω κάτω. Περνώντας μέσα από τον πολύ κόσμο εξαντλημένος έφτασα σε μια τέντα και έπεσα κάτω ζητώντας κρύο νερό για να συνέλθω. Μετά από 15-20 λεπτά που σηκώθηκα και άρχισα να περπατάω προς τον κόσμο- μη καταλαβαίνοντας τι έχω κάνει- άρχισα να δέχομαι συγχαρητήρια για την επιτυχία μου και ευχές για του χρόνου. Από μέσα μου εγώ έλεγα ότι δεν θα το ξανακάνω. Τώρα που γράφω δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν θα το ξανάκανα.

Πάντως αυτό που έχω να πω σε όλους είναι ότι κάτι τέτοιο είναι ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΖΩΗΣ και θα πρέπει να δοκιμάσει κανείς. Από την άλλη όποιος το δοκιμάσει για να ζήσει καλά αυτή την «εμπειρία ζωής» θα πρέπει να έχει κάνει και προπόνηση ζωής κατάλληλη για το βουνό: «ΑΔΥΝΑΤΟ Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΠΟΘΗΣΑΜΕ ΠΟΛΥ»

Πηγή: