Ο βιασμός της Δικαιοσύνης στον βωμό της κομματικής εκμετάλλευσης...

Γράφει ο Ηλίας Τ.

Ασχολείται ολόκληρη η χώρα με την υπόθεση Ζαχόπουλου, ακούμε το ένα απο εδώ, το άλλο από εκεί και τελικά μένουμε με την απορία πως είναι δυνατόν να ζούμε σε μια χώρα όπου οι θεσμοί δεν εφαρμόζονται καν.
Όποιος κάνει “ατιμία” από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας για κάποιο μυστηριώδη λόγο πάντοτε παραιτείται αρκετό χρόνο μετά, περίπου 15 μέρες συνήθως και σχεδόν πάντα για άσχετο και ασήμαντο λόγο…
Η Ελληνική Δικαιοσύνη για την οποία έχουμε ξανασυζητήσει στο blog, προσπαθώντας προφανώς ανεπιτυχώς μέχρι σήμερα, να συμβάλλουμε στην αναμόρφωση της στον θεσμό που πρέπει να είναι, φροντίζει με την λειτουργία της και σε αυτήν την υπόθεση να μας αποδείξει ότι τελικά όχι μόνο έχουμε δίκιο, αλλά και λίγα είπαμε…
Επεμβαίνει σε χρόνο ρεκόρ, σε μια σχετικά ασήμαντη υπόθεση, σε σχέση ας πούμε με το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, το οποίο παρεπιπτόντως ακόμη διερευνά !, και φροντίζει κατ’εντολή της κυβέρνησης προφανώς, γιατί αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί νομικά, να προφυλακίσει μια “κατηγορούμενη”. Και κάπου εδώ θα εκθέσουμε μερικούς προβληματισμούς, σε μια προσπάθεια να δούμε όλοι μαζί τι μπορεί να μας συμβεί ξαφνικά στην χώρα που λέγεται Ελλάδα…
Κάνει ένα αμφιλεγόμενο πολιτικό πρόσωπο μια προσπάθεια αυτοκτονίας. Ασκείται σε μια γυναίκα “που φέρεται να είχε” σχέση μαζί του κατηγορία, σε χρόνο ρεκόρ, για:
α. συμμετοχή σε αυτοκτονία, Ποινικος Κώδικας, άρθρο 301
“Όποιος με πρόθεση κατέπεισε άλλον να αυτοκτονήσει, αν τελέστηκε η αυτοκτονία ή έγινε απόπειρα της, καθώς και όποιος έδωσε βοήθεια κατ΄αυτήν τιμωρείται με φυλάκιση”
β. εκβιασμό, Ποινικος Κώδικας, άρθρο 385 (Συνέχεια εδώ…)
“1. Οποιος, εκτός από τις περιπτώσεις του άρθρου 380, με σκοπό να αποκομίσει ο ίδιος ο άλλος παράνομο περιουσιακό όφελος, εξαναγκάζει κάποιον με βία ή με απειλή σε πράξη, παράλειψη ή ανοχή από την οποία επέρχεται ζημία στην περιουσία του εξαναγκασμένου ή άλλου τιμωρείται: α) σύμφωνα με όσα ορίζονται στο άρθρο 380, παρ.1 και 2, αν η πράξη τελέστηκε με σωματική βία εναντίον προσώπου ή με απειλές ενωμένες με επικείμενο κίνδυνο σώματος ή ζωής, β) αν ο υπαίτιος μεταχειρίστηκε βία ή απειλή βλάβης της επιχείρησης, του επαγγέλματος, του λειτουργήματός του, ή άλλης δραστηριότητας που ασκεί ο εξαναγκαζόμενος ή άλλος ή προσφέρθηκε να παρέχει ή παρέχει προστασία για την αποτροπή πρόκλησης τέτοιας βλάβης από τρίτον τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών και δεν επιτρέπεται μετατροπή ή η αναστολή της ποινής. Αν τις παραπάνω πράξεις τέλεσε πρόσωπο που διαπράττει τέτοιες πράξεις κατά συνήθεια ή κατ’ επάγγελμα, τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών, γ) σε κάθε άλλη περίπτωση τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών. 2. Οι διατάξεις του άρθρου 72 για το κατάστημα εργασίας εφαρμόζονται και εδώ.”
Επομένως, έχουμε μια περίπτωση που έχει ασκηθεί μια δίωξη για συμμετοχή σε αυτοκτονία που ακόμα και με την απλή ανάγνωση του κειμένου του Ποινικού Κώδικα δεν στοιχειωθετείται με τίποτα. Πρέπει απλα να έχει γίνει ένα εκ των δύο:
α. η κατηγορούμενη να έχει κάτσει και να έχει πείσει ενεργά και με πρόθεση τον Ζαχόπουλο, όχι να την μονιμοποιήσει, αλλά να αυτοκτονήσει.
β. η κατηγορούμενη να ήταν εκεί και να τον έσπρωξε.
Από ότι μαθαίνουμε αυτά δεν συνέβησαν… Πάει λοιπόν η κατηγορία. Απορώ λοιπόν ποιός φωστήρας την άσκησε, και σε ποιόν λογοδοτεί για την ευκολία με την οποία ασκεί τέτοιες κατηγορίες; Και αυτός τι κάνει; Η διαδικασία απονομής της ποινικής δικαιοσύνης είναι ιερή, δεν είναι παιχνίδι για κομματική εκμετάλλευση και μέσο προστασίας από την δημόσια έκθεση για τις πατάτες που κάνει ο καθένας…
Ας περάσουμε λοιπόν στην δεύτερη κατηγορία, από όλα τα στοιχεία προκύπτει ότι η κατηγορούμενη ναι μεν “εκβίασε” τον Ζαχόπουλο, αλλά όχι για λεφτά, αλλά για να μονιμοποιηθεί στην θέση που την κρατούσε όμηρο για να την εκμεταλλεύεται, ίσως και σεξουαλικά, ως συμβασιούχο. Επομένως, το αδίκημα θα μπορούσε να τεκμηριωθεί μόνο εάν το Ελληνικό Δημόσιο αποτελεί περιουσιακό στοιχείο του “κυρίου” Ζαχόπουλου… Μπορεί να έχει τέτοια αντίληψη το καθεστώς της Νέας Δημοκρατίας, αλλά όχι και ο Ελληνικός Λαός…
Επίσης, υπάρχουν άπειρα ερωτηματα. Πως τον εκβίασε; Πως γίνεται να τεκμηριωθεί η διάπραξη αδικήματος χωρίς να υπάρχουν τα τεκμήρια;
Πως είναι δυνατόν να προέρχονται τα τεκμήρια από το κυριώς ενδιαφερόμενο μέρος που είναι το Μέγαρο Μαξίμου και το περιβάλλον Καραμανλή και η “ανεξάρτητη δικαστική εξουσία” να τα αποδέχεται; Μιλάμε για κραυγαλέα παράβαση της Σύμβασης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ελπίζω πραγματικά η χώρα μας να παραπεμφθεί και να καταδικαστεί γιατί αλλιώς δεν βλέπω να υπάρχει συμμόρφωση προς τις επιταγές της Σύμβασης…
Πως είναι δυνατόν να μην αποκαλύπτει ο υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού την πηγή του μονταρισμένου!!! υλικού; Είναι υποχρεωμένος από το Νόμο να το κάνει. Και φυσικά δεν καλύπτεται από το δημοσιογραφικό απόρρητο. Δεν το παρέλαβε το υλικό υπό την δημοσιογραφική του ιδιότητα…
Αφού το Μέγαρο Μαξίμου που ήταν ο παραλήπτης που “θα ελάμβανε το υλικό” το είχε ήδη, πως στοιχειωθετείται η εκβίαση; Με τι τον απείλησε τον Ζαχόπουλο;
Αφού ο ίδιος ο Ζαχόπουλος είπε ότι ο λόγος που προσπάθησε να αυτοκτονήσει ήταν ότι πίστεψαν στο Μαξίμου όσα λέγονται, γιατί δεν διώκεται για συμμετοχή σε αυτοκτονία ο Πρωθυπουργός και το περιβάλλον του, αφού πολύ πιο ενεργά συνέβαλαν στην πράξη του Ζαχόπουλου;
Και περνάμε στην άλλη πλευρά του θέματος, αυτήν της προφυλάκισης. Πάνω στο θέμα αυτό έχει ένα πολύ καλό άρθρο σήμερα η εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ. Εγώ θα αναφερθώ μόνο στο εξής. Μέχρι την οριστική καταδίκη του κατηγορουμένου, ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΣ! ΤΕΛΟΣ! Δεν συζητείται, δεν είναι διαπραγματεύσιμο, δεν είναι στην διακριτική ευχέρεια κανενός… Ως αθώα λοιπόν, και μέχρι να καταδικαστεί, για να της στερήσει το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας το κράτος, πρέπει να τηρούνται οι προυποθέσεις του Νόμου, και όχι σύμφωνα με την “γνώμη” του εκάστοτε δικαστικού λειτουργού.
Αυτές θεσπίζονται στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, άρθρο 282 και είναι:
1. Οσο διαρκεί η προδικασία, αν προκύπτουν σοβαρές ενδείξεις ενοχής του κατηγορουμένου για κακούργημα ή πλημμέλημα που τιμωρείται με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον τριών μηνών, είναι δυνατό να διαταχθούν περιοριστικοί όροι, εφόσον αυτό κρίνεται απολύτως αναγκαίο για την επίτευξη των αναφερόμενων στο άρθρο 296 σκοπών.
2. Περιοριστικοί όροι είναι ιδίως η παροχή εγγύησης, η υποχρέωση του κατηγορουμένου να εμφανίζεται κατά διαστήματα στον ανακριτή ή σε άλλη αρχή, η απαγόρευση να μεταβαίνει ή να διαμένει σε ορισμένο τόπο ή στο εξωτερικό, η απαγόρευση να συναναστρέφεται ή να συναντάται με ορισμένα πρόσωπα.
3. Προσωρινή κράτηση μπορεί να επιβληθεί αντί για περιοριστικούς όρους, εφόσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις της πρώτης παραγράφου του άρθρου αυτού, μόνο αν ο κατηγορούμενος διώκεται για κακούργημα και δεν έχει γνωστή διαμονή στη χώρα ή έχει κάνει προπαρασκευαστικές ενέργειες για να διευκολύνει τη φυγή του ή κατά το παρελθόν υπήρξε φυγόδικος ή κρίθηκε ένοχος για απόδραση κρατουμένου ή παραβίαση περιορισμών διαμονής ή κρίνεται αιτιολογημένα ότι αν αφεθεί ελεύθερος είναι πολύ πιθανό, όπως προκύπτει από ειδικά μνημονευόμενα περιστατικά της προηγούμενης ζωής του ή από τα συγκεκριμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πράξης για την οποία κατηγορείται, να διαπράξει και άλλα εγκλήματα. Μόνο η κατά το νόμο βαρύτητα της πράξης δεν αρκεί για την επιβολή προσωρινής κράτησης.
4. Οι περιοριστικοί όροι που επιβλήθηκαν στον κατηγορούμενο για κακούργημα ή πλημμέλημα, εάν παραβιασθούν από αυτόν, είναι δυνατόν να αντικατασταθούν με προσωρινή κράτηση κατά το άρθρο 298.
5. Η παρ. 3 του παρόντος άρθρου εφαρμόζεται και για τον έφηβο κατηγορούμενο, εφόσον η πράξη που τέλεσε τιμωρείται στο νόμο με ποινή κάθειρξης κατ’ ελάχιστο όριο δέκα ετών. Η αδυναμία παροχής εγγύησης δεν επιτρέπεται να οδηγήσει από μόνη της σε προσωρινή κράτηση”
Άρθρο 296:
“Ο σκοπός των περιοριστικών όρων είναι να εξασφαλιστεί ότι εκείνος στον οποίο επιβλήθηκαν θα παραστεί οποτεδήποτε στην ανάκριση ή στο δικαστήριο και θα υποβληθεί στην εκτέλεση της απόφασης. “
Άρθρο 298:
” Οι περιοριστικοί όροι που επιβλήθηκαν στον κατηγορούμενο είναι δυνατό να αντικατασταθούν με προσωρινή κράτηση: α) αν, μολονότι προσκλήθηκε νόμιμα, δεν εμφανίζεται στον ανακριτή ή στο δικαστήριο για να δικαστεί, χωρίς να συντρέχουν εύλογα κωλύματα που να κάνουν αδύνατη την εμφάνισή του, β) αν φεύγει ή εκδηλώνει διάθεση φυγής, γ) αν παραβιάζει τους όρους που του επιβλήθηκαν ή δεν δηλώσει τη μεταβολή της κατοικίας του σύμφωνα με το επόμενο άρθρο, “δ) αν εμφανισθούν σε βάρος του σοβαρές υπόνοιες για άλλο κακούργημα για το οποίο επιτρέπεται νέα προσωρινή κράτηση”
Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι η κατηγορούμενη πήγε από μόνη της στις αρχές, πριν καν την καλέσουν ως μάρτυρα, πριν καν καταστεί κατηγορούμενη, θεωρώ πως είναι άσκοπο καν να ασχοληθούμε με το να σχολιάσουμε αυτήν την απόφαση της προφυλάκισης.
Είναι παράνομη, είναι έκνομη, είναι σκανδαλώδης και αποτελεί πεντακάθαρο βιασμό του θεσμού της δικαιοσύνης. Είναι ποτέ δυνατόν, γνωρίζοντας ακριβώς το τι λέει ο Νόμος, να πιστέψουμε ότι κάποιος ευπαίδευτος λειτουργός της δικαιοσύνης, χωρίς καμία παρέμβαση, έλαβε αυτές τις αποφάσεις;;;;
Είναι αντίθετες ακόμα και με την ερμηνεία που και ο πιο απλοϊκός άνθρωπος θα δώσει στο Νόμο, είναι τόσο προκλητικές που σε κάνουν να απορρείς αν πλέον λειτουργεί ο θεσμός της δικαιοσύνης, ή έχει καταστεί ένα μέσο ενάσκησης πολιτικών και μεθοδεύσεων ενός καθεστώτος.
Μια βασική προυπόθεση για να ενταχθεί μια χώρα στην Ευρωπαική Ένωση είναι να είναι “κράτος δικαίου”. Κατα την ταπεινή μου γνώμη τέτοιες αποφάσεις αποτελούν αρκετά καλό λόγο για να μας πετάξουν έξω… Και ίσως μετά να μπορέσουμε να ενταχθούμε εκεί που οι πράξεις του περι-κυβερνητικού καθεστώτος, τόσο στην Εκτελεστική όσο και την Δικαστική εξουσία, μας κατατάσσουν. Σε κάποια ένωση αφρικανικών χωρών…
Τελικά το πως καταφέρε η Νέα Δημοκρατία να με κάνει περήφανο για το γεγονός ότι αποφάσισα πλέον να μην ζώ στην Ελλάδα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα με έχει σοκάρει…

Ηλίας Τ.
31/12/07