O εξευτελισμός της δημοκρατίας...

Γνωρίζαμε ανέκαθεν ότι η εξουσία αναζητά τον ηγέτη και αντιστρόφως. Ότι όλοι προσπαθούν να αποκτήσουν μια μοναχική και έντονα προσωπική σχέση μαζί της. Όμως ότι εν έτη 2007 θα συνέβαιναν τέτοια “δημοκρατικά όργια” όπως σε Ρωσία πρωτίστως και Γαλλία έπειτα είναι σοκαριστικό. Βλαντιμήρ Πούτιν και Νικολά Σαρκαζύ είναι οι δύο υπερ-ηγέτες της εποχής μας μπροστά στους οποίους ο πλανητάρχης ωχριά… εκεί τουλάχιστον η “γυναίκα του Καίσαρα” φαίνεται τίμια.

Η “Δημοκρατία” λάστιχο

Ο νυν (…και αεί) πρόεδρος της Ρωσίας ανακοίνωσε την απόφασή του να μετακινηθεί στον πρωθυπουργικό θώκο, τροποποιώντας τις εξουσίες του αξιώματος, μεταβάλλοντας προσωρινώς το πολίτευμα σε πρωθυπουργοκεντρικό, περιστέλλοντας της προεδρικές εξουσίες και διορίζοντας ένα απόλυτα ελεγχόμενο άνθρωπο ως νέο πρόεδρο-μαριονέτα. Και όλα αυτά για να παραμείνει ο εθνικός manager στη θέση του και να εξυπηρετήσει την οικονομική σταθερότητα-αναγέννηση, με περιορισμένα για την ευρεία πλειοψηφία κοινωνικά αποτελέσματα, με βάση την ενεργειακή ανάπτυξη και ουσιαστικά μεγάλα κέρδη για λίγους.

Το σκηνικό είναι γελοίο, παραπέμπει σε άλλα καθεστώτα και η προσπάθεια του Κασπάροφ και των υπόλοιπων αντι-Πούτιν είναι ενδιαφέρουσα αλλά λίγη… Η ενός ανδρός αρχή και ολίγων ισχυρών βρίσκει εδώ το καλύτερο μοντέλο παραβίασης κάθε δημοκρατικής λογικής.

Η κακόηχη “ορχήστρα”

Τον αποκαλούν άνθρωπο-ορχήστρα, προσθέτω εξαιρετικά κακόηχη. Παρατήρησαν ότι έχει το σύνδρομο των κοντών, συμφωνώ και επαυξάνω. Το τελευταίο όμως, αφού έχει εκμηδενίσει την κυβέρνησή του, εξαφανίσει το κόμμα του, ταυτίσει τη χώρα του με τον εαυτό του, ήταν να ορίσει υποψήφιο Δήμαρχο σε πόλη της Γαλλίας διαφορετικό από αυτό του κόμματός του.

Νομίζει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα, αγνοώντας τους πάντες, ότι μπορεί σώσει τον κόσμο, χωρίς τον ίδιο τον κόσμο, ότι μπορεί να συγκεντρώνει εξουσία χωρίς να φθείρει τον εαυτό του. Κάνει με τακτ όσα ωμά κάνει ο Πούτιν. Οι διαφορές λίγες, οι ομοιότητες πολλές. Σε μια εποχή που απαιτείται περισσότερη δημοκρατία, δύο από τις μεγαλύτερες χώρες προχωρούν στο μοντέλο μοναδικού ηγέτη, χωρίς καν να διαθέτουν τον άξιο ηγέτη.

Το πέρασμα από το δίπολο Καπιταλισμού-Σοσιαλισμού, η οικονομική εξέλιξη με το τέλος των βιομηχανικών κοινωνιών, ο κοινωνικός μετασχηματισμός με την πρόταξη του ιδιωτικού οδηγούν και σε μια πολιτική διαφορετική, μια πολιτική που προσωποποιείται, ιδιωτικοποιείται, ενισχύει τα φέουδα και τους φεουδάρχες, το ατομικό συμφέρον σε βάρος του συλλογικού.