Η παρθενοπιπίτσα του 2017

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Τι είναι παρθενοπιπίτσα;

Είναι από αυτές τις έννοιες -μην πω τις ιδέες!- που όλοι τις ξέρουμε αλλά δεν μπορούμε να τις εξηγήσουμε! Κάνω λοιπόν αναζήτηση στο διαδίκτυο και καταλήγω στο slang.gr που μου λέει ότι είναι η «και καλά άβγαλτη, η σιγανοπαπαδιά». Θα το δεχτώ λοιπόν! Το κλειδί εδώ είναι το «και καλά».

Αναρωτιέμαι λοιπόν, πώς είναι η παρθενοπιπίτσα το σωτήριον έτος 2017;

Η απορία μου δημιουργήθηκε την Παρασκευή, στον χορό, που κάναμε κάτι αποκριάτικα από την Κοζάνη και την Λέσβο. Όλοι ξέρουμε πώς είναι τα αποκριάτικα αυτά, τι λένε και τι δεν λένε και πόσο πλάκα έχουν. Είναι στην τελική έθιμα που γίνονται εδώ και δεκαετίες, μην πούμε και αιώνες κάποια. Εντάξει, δεν είναι ανάγκη να τα…ασπάζεσαι κιόλας. Απλά τα τραγουδάς και κάνεις τις «κινήσεις» για την πλάκα, μια φορά τον χρόνο και αν.

Ε, ρε λοιπόν και τους έπιασαν όλους οι ντροπές…Λες και δεν είχαν ξανακούσει τις λέξεις ή δεν είχαν ξανακάνει τις κινήσεις. Λες και δεν λέγανε σόκιν αστεία τις προηγούμενες μέρες στο facebook. Λες και δεν έκαναν τις πράξεις όσων έλεγαν με τους συντρόφους τους. Πραγματικά ήθελα να βάλω τα γέλια. Ή να τους φτύσω. Και οι δύο αντιδράσεις έπαιζαν.

Είναι δυνατόν, στο 2017 (και όχι στο 1920-που δεν ξέρω πώς ήταν, αλλά υποθέτω) να ντρέπεσαι, σε μία τέτοια περίσταση πάντα, να πεις δυο πικάντικα αστεία; Δεν λέω να βγεις έξω και να αρχίζεις να τα φωνάζεις στην πλατεία Συντάγματος. Αλλά είναι σαν ένα έργο, σαν να είσαι ηθοποιός και να το κάνεις χωρίς να σε «εκφράζει», χωρίς να σε χαρακτηρίζει στην τελική. Και έστω να την δεχτώ την ντροπή, τη γενικότερη.

Αυτό που δεν μπορώ με τίποτα να αντέξω είναι η επιλεκτική ντροπή. Κάνω ό,τι κάνω αλλά μετά ντρέπομαι να το πω και μάλιστα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ενός παιχνιδιού. Λέω και κάνω τα χειρότερα στην πραγματική μου ζωή, ίσως και πίσω από την κάλυψη της ανωνυμίας του facebook και του κάθε facebook, ή πίσω από ασφάλεια της απόστασης, και όταν έρχεται η κουβέντα σε μια παρέα, κάνω τον ανήξερο γιατί ντρέπομαι γι’αυτά που κάνω, ίσως στο τέλος-τέλος, και γι’ αυτό που είμαι.

Θα περίμενε κανείς πως πλέον τέτοια ταμπού έχουν σπάσει. Προφανώς όμως είναι τόσο πολύ ριζωμένα στην κοινωνία μας που ακόμα και τώρα ντρεπόμαστε να εκφράσουμε τα προφανή. Το σεξ απ’ότι διαπιστώνω κρατάει ακόμα τα σκήπτρα του «μυστικού». Σωστά, απολύτως λογικό… Γιατί τα παιδιά στην τελική φυτρώνουν και το ζευγαράκι απέναντι παίζει ξερή όταν είναι μόνοι τους.

Παρθενοπιπίτσες-μοντέλο του 2017 λοιπόν: Σαν να λέμε ότι μυρίζεις σουβλακίλα και εσύ επιμένεις ότι νηστεύεις…