Πόσο την πουλάς την παράδοση;

Κυριακή πρωί, κάνω «βόλτα» στο facebook και βλέπω μια ανάρτηση σχετικά με την τιμή πώλησης ενός βίντεο που διδάσκει έναν παραδοσιακό χορό. Σχολιάζει λοιπόν ο κύριος που κάνει την ανάρτηση, τι είδους τελικά «φτώχεια» περνάμε.

Οι εξωφρενικές τιμές σε πολλά που έχουν να κάνουν με την παράδοση είναι κάτι που έχει γίνει ιδιαίτερα έντονο τα τελευταία χρόνια. Για παράδειγμα, τώρα που άρχισε η Αποκριά, αν ανοίξει κάποιος μια εφημερίδα με εκδρομές κλπ. θα δει πακέτα προσφορών για διάφορα έθιμα που γίνονται ανά την Ελλάδα αυτήν την περίοδο –σε συνδυασμό και με κανά μπουζουκάκι για να πιάσουν όλα τα γούστα- με ένα εύρος τιμών από αρκετά λογικό μέχρι τρελό. Και φυσικά με τιμές που δεν έχουν καμία σχέση με τις τιμές που θα πετύχαινες άλλη εποχή του χρόνου.

Λογικό μια περιοχή να «πουλάει» το έθιμό της για να μαζέψει κόσμο. Η Νάουσα, η Σκύρος και άλλες περιοχές περιμένουν τέτοιες μέρες να δουν κόσμο. Αλλά το πόσο ακριβά το πουλάνε είναι ένα άλλο θέμα που θέλει συζήτηση.

Αυτή η συζήτηση μου φέρνει στο νου άλλες συζητήσεις…Συζητήσεις περί των τιμών των εισιτηρίων σε παραστάσεις παραδοσιακού χορού..Συζητήσεις περί τιμών που δηλώνουν τα βεστιάρια ότι σου νοικιάζουν τις φορεσιές. Συζητήσεις περί των χρημάτων που ζητούν συγκεκριμένοι οργανοπαίχτες για να σε συνοδέψουν σε μία παράσταση. Συζητήσεις και για τις τιμές των διαφόρων σεμιναρίων, για να μη συζητήσουμε για τα ίδια τα σεμινάρια που δεν θα έπρεπε καν να γίνονται αν θέλουμε να είμαστε εντάξει με τους εαυτούς μας.

Πουλάει τελικά η παράδοση, ε; Εδώ θα έρθει κάποιος να πει ότι αφού υπάρχει ένας κόπος από πίσω, κάποιοι ζουν από αυτό, υπάρχουν έξοδα, γιατί να μην έχει φέρνει και κάποιο κέρδος πίσω (μεγάλη κουβέντα αυτή και δεν είμαι και σίγουρη πώς μπορεί να γίνει); Αλλά από το δωρεάν στα 60 ευρώ είσοδο σε παράσταση παραδοσιακών, υπάρχει μια μέση λύση, τι λέτε και εσείς;

Η κοινότητα των ανθρώπων που ασχολούνται με την παράδοση (δάσκαλοι, μουσικοί, χορευτές, βεστιάρια) θα μπορούσε να αυτορρυθμιστεί. Ίσως είναι μία από τις λίγες περιπτώσεις που θα μπορούσε να πετύχει αυτή η μέθοδος. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, η φήμη είναι κάτι που μετράει ακόμα και η ικανότητα και το ταλέντο κάτι που μπορεί να καταγραφεί και να φανεί.

Άρα γιατί αφήνουμε κάποιους να χαλάνε την πιάτσα; Γιατί αφήνουμε βεστιάρια που «πουλάνε» κουρέλια ή δεν είναι καλοί συνεργάτες, να βαράνε στις τιμές; Γιατί αφήνουμε μουσικούς να ζητάνε χιλιάδες ευρώ ενώ δεν μας δίνουν την προσοχή που χρειάζεται για να βγει κάτι καλό; Γιατί εξακολουθούμε να δίνουμε λεφτά σε «ειδικούς» για να μας κάνουν σεμινάρια από περιοχές που δεν έχουν ιδέα καν που βρίσκονται;

Το λέω σε όλα μου τα άρθρα που είναι σχετικά με την παράδοση. Εμείς φταίμε που κάποιοι έχουν γίνει μάγκες. Αυτό ισχύει φυσικά και σε άλλους τομείς, αλλά εδώ είναι πιο έντονο, πιο απτό, το βιώνουμε περισσότερο. Όπως και όλα τα παραδοσιακά…