Εσύ είσαι δάσκαλος παραδοσιακού χορού;

Όχι;; Είσαι σίγουρος; Για ψάξου λίγο καλύτερα…κοίτα τα πόδια σου…μήπως κουνιούνται μόνα τους με ρυθμό; Μήπως μετράς βήματα και δεν το παίρνεις χαμπάρι;

Θα πείτε τρελάθηκε αυτή, πάει..

Όσοι δεν έχουν σχέση με τον παραδοσιακό χορό θα με συγχωρήσουν για λίγο να ασχοληθώ με ένα εξειδικευμένο θέμα και από την άλλη βδομάδα θα επιστρέψω στα γενικού ενδιαφέροντος! Συνεχίζω τώρα.

Εκεί που χαζολογούσα στο Φεισμπούκ, έπεσα πάνω σε γνωστά πρόσωπα. Πρόσωπα από τα παλιά-μια δεκαετία πίσω. Και μου θύμισαν διάφορες απορίες που έχω κατά καιρούς, για το πώς είναι δυνατόν να έχουμε τόσους δασκάλους παραδοσιακού χορού στην Ελλάδα.

Είναι κλειστό επάγγελμα θα μου πείτε; Όχι, δεν είναι. Είναι τόσο μεγάλης σημασίας όσο ένας κανονικός δάσκαλος που ο τίτλος δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιείται με ελαφρότητα; Δεν θα το έλεγα. Αλλά και πάλι, στο μικρόκοσμο των παραδοσιακών συλλόγων, είναι κάτι το σημαντικό, γι’αυτό και το σχολιάζω.

Στην πορεία μου ως χορεύτρια έχω συναντήσει αρκετούς δασκάλους. Κάποια στιγμή έγραψα και άρθρο για τις φυλές που έχουν περάσει από τα…πόδια μου. Κάποιες από τις κατηγορίες είχαν το κοινό χαρακτηριστικό ότι δεν θα έπρεπε να είναι ποτέ δάσκαλοι. Γιατί; Γιατί δεν έχουν τις ικανότητες. Γιατί δεν έχουν τις γνώσεις. Γιατί δεν έχουν τη μεταδοτικότητα. Γιατί έχουν κάποιες γνώσεις αλλά δεν είναι ολοκληρωμένες και σε βάθος, ώστε να μπορέσουν να στηρίξουν αυτό που διδάσκουν. Γιατί δεν είναι ηθικοί. Γιατί ψάχνουν για μια ευκαιρία να αναδειχθούν οι ίδιοι. Γιατί απλά δεν το αγαπούν. Τα γιατί μπορούν να πολλαπλασιαστούν αν συνεχίσω.

Πόσα και πόσα παιδιά που χορεύαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια δεν έγιναν «δάσκαλοι»…Και αναρωτιόμαστε κατά καιρούς μαζί με άλλους, πώς είναι δυνατόν αυτός να διδάσκει χορό που δεν μπορούσε να βρει βήμα να μπει; Ή πώς είναι δυνατόν αυτός να παρουσιάζεται ως ειδικός και να κάνει σεμινάρια σε περιοχές που παίζει να μην έχει πατήσει και ποτέ;

Δεν λέω ότι χρειάζεται κάποιος να έχει πτυχία και περγαμηνές. Αυτά δεν δείχνουν τίποτα από μόνα τους ούτε εξασφαλίζουν ότι έχεις να κάνεις με έναν καλό δάσκαλο. Έχω δει εξαιρετικούς χορευτές, χωρίς να έχουν πτυχίο ή επίσημη εκπαίδευση, που είναι εξίσου εξαιρετικοί δάσκαλοι. Το έχουν, ψάχνονται, διαβάζουν και μελετάνε. Δεν ντρέπονται να ρωτήσουν για να μάθουν. Δεν θέλουν να μπουν πρώτοι, ούτε να τους φωνάζουν «Δασκάλους» για να τονώνεται το εγώ τους. Αλλά και αυτό το επάγγελμα ή χόμπι ή όπως θέλετε πείτε το, πρέπει να έχει και κάποια standards ρε γαμώτο.

Ξέρετε, μπορεί να μην φαίνεται αλλά ο χώρος της παράδοσης είναι εξαιρετικά ανταγωνιστικός. Είναι και το ψώνιο του καθενός αλλά είναι και το όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον που προσελκύει τα τελευταία χρόνια. Η παράδοση μπορεί κάλλιστα να γίνει «προϊόν» στα χέρια καλοθελητών.

Αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι οι ίδιοι οι συμμετέχοντες σε αυτόν το χώρο δεν βοηθούν στην αυτορρύθμισή του. Μόνο έτσι μπορεί να καθαρίσει το σύστημα από τους έχοντες «γνώμη» και «γνώση». Από τους δήθεν και τους καραγκιόζηδες. Στην εποχή που ζούμε μπορείς να δεις αν αυτό που σου δείχνει ο δάσκαλος είναι σωστό ή λάθος. Και αν δεν μπορείς να κρίνεις από τα εκατοντάδες βίντεο που υπάρχουν online, μπορείς να ρωτήσεις, να συγκρίνεις, να δεις και άλλους (χωρίς πάντα να φτάσουμε στο άλλο άκρο).

Πολλοί χορεύουμε χρόνια αλλά δεν είμαστε όλοι για δάσκαλοι, με τον εαυτό μου πρώτο και καλύτερο. Είναι σημαντικό να το αντιλαμβανόμαστε αλλά είναι εξίσου σημαντικό να μην αφήνουμε και κάποιους πιο…καπάτσους να κάθονται στη θέση του δασκάλου και να μην ξεκουνιούνται. Επιχείρηση σκούπα λοιπόν…