Μέρες αναθεώρησης οπτικής

Τι μας πιάνει πάντα αυτές τις χρονιάρες μέρες και αναθεωρούμε όσα ξέρουμε (ή έστω νομίζουμε ότι ξέρουμε), δεν ξέρω.

Ποτέ δεν το κάνουμε σε μια άσχετη φάση, το Μάρτιο ας πούμε, ή τον Αύγουστο. Μια πρώτη σκέψη είναι ότι σε φάσεις γιορτής βλέπουμε περισσότερο κόσμο και κοινωνικοποιούμαστε περισσότερο, οπότε και καταλαβαίνουμε πόσα σκατά κουβαλάμε μέσα μας (πάντα σικ-χαρακτηριστικό μου).

Δεν θέλει πολύ, 2-3 μερούλες και καταλαβαίνουμε την τρέλα που επικρατεί γύρω μας και το παράλογο που χαρακτηρίζει υπερβολικά πολλές-πλέον-πτυχές της κοινωνίας μας.

Τα Χριστούγεννα είναι πάντα μια πιο φορτισμένη περίοδος. Λίγο οι γιορτές, λίγο οι οικογενειακές στιγμές, λίγο η αισιοδοξία (λέμε τώρα) για το νέο χρόνο, θέλουμε να μοιράσουμε και στους γύρω μας τα ίδια συναισθήματα, να τους βοηθήσουμε να είναι και εκείνοι ίσως λίγο πιο χαρούμενοι.

Δεν είναι τυχαίο που τέτοιες μέρες πληθαίνουν και οι επισκέψεις σε διάφορα ιδρύματα, οι προσφορές σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, η προσπάθεια εύρεσης λύσης για όσο περισσότερα προβλήματα μπορούμε. Αν όμως ρωτήσεις κάποιον άνθρωπο από αυτά τα ιδρύματα ή που έχει προβλήματα θα σου πει ότι δεν θέλει άλλη προσοχή τα Χριστούγεννα. Θέλει και το Φεβρουάριο και τον Ιούνιο και το Σεπτέμβριο. Τα προβλήματα δεν εξαφανίζονται ως δια μαγείας επειδή τους θυμόμαστε ένα μήνα το χρόνο. Υπάρχουν συνέχεια και κάποιες, μη γιορτινές, εποχές είναι και χειρότερα, αλλά δεν τα βλέπουμε γιατί η φιλανθρωπική μας περίοδος έχει εξαντληθεί 15-31 Δεκεμβρίου.

Δεν μπορώ να μη βάλω σε αυτήν την «εξίσωση» και την εκκλησία. Ήμουν την Κυριακή εκεί, πουρνό-πουρνό, για να κοινωνήσω (δεν θέλω σχόλια παρακαλώ) και όπως κάθε φορά αναρωτήθηκα γιατί εξακολουθώ να το κάνω αυτό ενώ φεύγω και έχω ρίξει περισσότερα μπινελίκια και από γήπεδο (Η απάντηση σε αυτό είναι ότι το κάνω για μένα-αν θέλετε το συζητάμε σε άλλο άρθρο).

Μπήκα την ώρα που περνούσε ο «δίσκος για το φιλόπτωχο» και που ο ιερέας έλεγε το «μήνυμα» της ημέρας. Πέρα από το ότι το μήνυμα δεν είχε κάποιο μήνυμα ουσιαστικό-αλλά οκ το προσπερνώ, έλεγε ουσιαστικά ότι έχουμε υποχρέωση να φροντίζουμε τους συνανθρώπους μας γιατί εμείς ζούμε τη Βασιλεία του Χριστού και είμαστε τυχεροί. Μάλιστα. Περνούσε λοιπόν ο δίσκος και οι καλές κυριούλες έριχναν  τον οβολό τους. Οι ίδιες καλές κυρίες μετά δεν άφηναν την κοπέλα με το μωρό να περάσει να κοινωνήσει πρώτα… Φυσικά, τα λεφτά από το φιλόπτωχο κανείς δεν ξέρεις πώς και πού δίνονται.

Δεν μηδενίζω την εκκλησία, υπάρχουν και παραδείγματα πολύ φωτεινά αλλά αυτά είναι αθόρυβα, δεν χρειάζονται να ακουστούν για να πάρουν το μπράβο. Αλλά οι περισσότερες περιπτώσεις είναι τόσο κενές, όσο και οι μεμονωμένες περιπτώσεις φιλανθρωπίας. Κενά μηνύματα, κενές πράξεις με ημερομηνία λήξης.

Δεν έχουν όλοι το στομάχι να κάνουν εθελοντισμό όπως πρέπει και δεν είναι κακό αυτό. Δεν γίνεται να μπορούν όλοι. Αλλά υπάρχουν τρόποι να βοηθήσουμε εκτός των συνηθισμένων πλαισίων και είναι και εύκολο να τους βρει κάποιος. Το πόσο βοηθάμε όμως θα θα κριθεί πρακτικά και σε καμία περίπτωση δεν θα το κρίνουμε εμείς.