Σε αναζήτηση υπομονής!

Τελειώνει παιδιά, τελειώνει. Δεν ξέρω τι γίνεται αλλά όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο λιγότερη έχω. Συμβαίνει και σε εσάς; Πείτε μου ότι δεν είμαι μόνη σε αυτόν τον κόσμο..

Υπήρχε κάποια εποχή που μπορούσα να υπερηφανευτώ ότι έχω τεράστια αποθέματα υπομονής. Υπομονή για τα πράγματα που καθυστερούσαν. Υπομονή για τα πράγματα που πήγαιναν στραβά. Υπομονή για όσα δεν γίνονταν. Υπομονή για τους φίλους που έλεγαν μαλακίες. Υπομονή για τους φίλους που έκαναν μαλακίες σε μένα. Υπομονή γενικά.

Κάποτε πίστευα ότι ίσως κάτι, το Άγιο Πνεύμα, θα πάει στον ύπνο τους και θα τους σπρώξει στο σωστό το δρόμο. Ή ότι θα καταλάβαιναν κάπως ότι κάνουν χαζομάρες και δεν βοηθούν κανέναν, ούτε καν τον εαυτό τους. Νόμιζα ότι ίσως κάποια στιγμή κάποιος εκνευριζόταν τόσο πολύ που θα τους το έλεγε και θα έβγαζε όλους τους υπόλοιπους από τη δύσκολη θέση. Πλέον νομίζω ότι δεν υπάρχουν όλες αυτές οι περιπτώσεις. Δεν γίνονται τα πράγματα μόνα τους. Δεν γίνονται αν δεν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.

Όσο μεγαλώνουμε τόσο λιγότερο είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε εκπτώσεις σε αυτά που θέλουμε και περιμένουμε από τους άλλους και από τους άλλους (σαν άτομα) γενικότερα. Και δεν μιλάω για όταν φτάσουμε…40! Υπάρχει τεράστια διαφορά στα θέλω μας αλλά και στις αντοχές μας από την ηλικία των 18 που μόλις μπαίνουμε στο πανεπιστήμιο μέχρι την ηλικία των 22-23 που βγαίνουμε. Αυτά τα 4-5 χρόνια είναι σημαντικά και από εκεί και πέρα, κάθε χρόνο που μπαίνει στη σακούλα, όλο και κάτι αλλάζει. Είναι απολύτως φυσιολογικό αλλά μερικές φορές στην καθημερινότητά μας αρχίζουμε και δυσκολευόμαστε. Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια συνεχώς σε αυτά που μας ενοχλούν. Θέλουμε να πάρουμε τις καταστάσεις στα χέρια μας, να λύσουμε εμείς τα προβλήματα που προκύπτουν και μας κρατάνε πίσω ώστε να προχωρήσουμε παρακάτω.

Είναι όμως αυτή η λύση; Πρέπει να βγάζουμε εμείς το φίδι από την τρύπα πάντα; Ή, ακόμα χειρότερα, πρέπει να γίνονται όλα στο δικό μας χρόνο και στη δική μας ταχύτητα; Μπορεί μερικές φορές να μην το καταλαβαίνουμε, αλλά κάποια πράγματα θέλουν το χρόνο τους για να γίνουν.

Υπομονή λοιπόν, αναζητούμε υπομονή. Υπομονή να αντέξουμε όλα αυτά που μας ενοχλούν, όλους αυτούς που μας ενοχλούν. Γιατί εντάξει να μας ενοχλούν πράγματα. Τι γίνεται όταν μας ενοχλούν άνθρωποι και συμπεριφορές; Γίνεται να αντέξουμε κάτι τέτοιο μέχρι να το πάρουν απόφαση ότι είναι σπαστικοί;

Πίσω από όλα αυτά κρύβεται και μία άλλη, ίσως η σημαντικότερη, παγίδα: Και αν όλα αυτά είναι νορμάλ και εμείς είμαστε οι περίεργοι και οι εκνευριστικοί; Και αν οι άλλοι λένε τα ίδια και χειρότερα για εμάς; Τι γίνεται τότε; Ακούμε τις συμβουλές που δίνουμε στους άλλους ή εμείς είμαστε υπεράνω;

Μιλώντας για μένα πάντως θα πω ότι ναι, είμαι περίεργη και γενικά ενοχλούμαι εύκολα. Γι’ αυτό προσπαθώ να κάνω τη ζωή των άλλων ευκολότερη (όσο αντέχω φυσικά!!). Κάποια πράγματα μου είναι αδύνατον να τα διαπραγματευτώ αλλά κάνω φιλότιμες προσπάθειες-αν και όχι πάντα επιτυχημένες!

Τελικά, τώρα που το σκέφτομαι, μήπως ποτέ δεν είχα υπομονή και απλά το λέω για τα μάτια του κόσμου…;