Το σπαμάρισμα των φίλων

Είναι μερικές φορές που αναρωτιέμαι αν τα σόσιαλ μίδια δημιουργήθηκαν για να μας φέρουν πιο κοντά ή για να μας απομακρύνουν τελείως! Γιατί δεν μπορεί να μην έχετε δει ότι φέρνουν στην επιφάνεια το χειρότερό μας εαυτό…! Είναι άξιο απορίας αν είμαστε έτσι και στην πραγματική ζωή. Αν είμαστε, είναι θαύμα το πώς μας αντέχουν οικογένεια, φίλοι, γνωστοί και συνάδελφοι και δεν μας έχουν πυροβολήσει εξ’επαφής.

Τι έφερε πάλι αυτήν την γκρίνια στην επιφάνεια; Μα τι άλλο από το σπαμάρισμα των φίλων;;

Έχεις κάποιους φίλους στο facebook (εκεί ισχύει περισσότερο αυτό, άντε και στο Instagram, ευτυχώς δεν έχει εξαπλωθεί παντού). Κολλάνε λοιπόν με ένα θέμα και ποστάρουν απανωτά, συνεχόμενα και για μεγάλο διάστημα το ίδιο πράγμα (είτε θεματικά είτε ακριβώς το ίδιο πράγμα). Και σε ενοχλεί αυτό. Σε ενοχλεί πολύ. Αλλά τι μπορείς να κάνεις που είναι όντως φίλοι σου και δεν είναι από αυτούς που κάνεις add απλά και μόνο για κάποιο συγκεκριμένο λόγο και που μπορεί και να έχεις τη δυνατότητα να τους σβήσεις μετά.

Κάνεις υπομονή. Μία, δύο, τρεις φορές. Υπάρχει η λύση να τους κρύψεις από τη ροή σου. Ναι αλλά έλα που θες να μαθαίνεις νέα τους αφού είναι πραγματικοί φίλοι σου. Τι κάνεις; Μέχρι που φτάνει η υπομονή σου, η αντοχή σου και η ανοχή σου;

Το πρόβλημα μεγενθύνεται αν δεν συμφωνείς με αυτά που γράφουν. Είναι ένα πράγμα να ποστάρουν συνεχώς φωτογραφίες με την αγάπη τους με καρδούλες και λουλουδάκια και άλλο να ποστάρουν πολιτικές απόψεις/διάφορες συνήθειες/σχόλια που μπορεί να είναι και υβριστικά και προκλητικά και προσβλητικά.

Ναι ναι, μην σοκάρεστε, ακόμα και οι δικοί μου και οι δικοί σας φίλοι μπορεί να είναι πολιτικά ζώα, μαλάκες, ρατσιστές, να βασανίζουν ζώα κλπ κλπ. Η λίστα είναι ατελείωτη. Φυσικά τα επίπεδα ποικίλουν και κάποια πράγματα δεν χωράνε κουβέντα αλλά κάποια άλλα, πιο…μαλακά, δεν δικαιολογούν διαγραφές κλπ. Δεν είχα εγώ μια φίλη που με διέγραψε όταν έγραψα ένα σχόλιο χιουμοριστικό για τον Τσίπρα; Τσουυυυυπ, εξαφανιζόλ η δικιά σου! Και μιλάμε χρόνια φίλη, όχι αστεία. Σοκαρίστηκα τότε αν και τώρα που το σκέφτομαι γελάω περισσότερο.

Δεν είναι λύση λοιπόν η διαγραφή. Εγώ αυτό που προτιμώ είναι να το….αναφέρω διακριτικά. Κάτι του στυλ «ρε Μπάμπη, μας έπηξες ρε φίλε στα πολιτικά, που να ήσουν και υποψήφιος». Αν ο Μπάμπης μου πει να πάω να κουρευτώ και δεν κάτσει να συζητήσει, τότε θα φάει «κρύψιμο». Αν μου την πέσει γιατί ξέρει και καταλαβαίνει ότι έχω διαφορετική άποψη αλλά δεν εκτιμά το γεγονός ότι δεν του το σχολιάζω με τέτοιο τρόπο, τότε θα ενημερωθεί και θα φάει διαγραφή.

Γιατί ρε παιδιά, φίλοι-φίλοι, αλλά ακόμα και στην παρέα στον offline κόσμο υπάρχουν κάποια όρια. Έτσι και αλλιώς οι άνθρωποι αλλάζουν, δεν μπορούμε να ταιριάζουμε με τους πάντες για πάντα. Αλλάζουν τα ενδιαφέροντά μας, τα πιστεύω μας, οι στόχοι μας. Δεν μπορώ να δεχτώ δηλαδή ότι μέσα σε ένα βράδυ όλο το timeline μου γίνεται κέντρο ψυχολογικής υποστήριξης μανάδων. Σίγουρα και οι μανάδες φίλες μου έχουν και άλλα ενδιαφέροντα και άλλα νέα.

Να πούμε λοιπόν αυτά που μας ενδιαφέρουν. Ναι. Αλλά όπως και σε έναν καφέ οι κουβέντες έχουν ποικιλία, ανάλογη ποικιλία πρέπει να έχουν και οι διαδικτυακές μας κουβέντες. Αλλιώς θα καταντήσουμε βαρετοί και δεν θα φταίνε οι άλλοι αν μας γυρίσουν την πλάτη.