Πες και εσύ την παραξενιά σου!

Ελάτε αγαπητά μου παιδιά…όλοι έχουμε παραξενιές! Κάποιοι λίγες (ή πολλές) παραπάνω από τους άλλους, κάποιοι περίεργες, κάποιοι πολύ διαφορετικές.

Εγώ ομολογώ ότι έχω πολλές! Έχω αναφέρει και κάποιες εδώ αλλά φυσικά έχω και άλλες που δεν έχουν τόσο να κάνουν με συμπεριφορές άλλων αλλά με τη δικιά μου.

Για παράδειγμα, δεν μπορώ να κοιμάται κάποιος άλλος στο μαξιλάρι μου (εκτός από μια εξαίρεση). Ναι ναι, και όμως, μπορεί να με στείλει στο τρελοκομείο το να σκέφτομαι ότι κάποιος άλλος έχει βάλει το κεφάλι του εκεί που έχω το δικό μου τώρα! Επίσης, δεν μπορώ να διαβάσω (και διαβάζω πολύ-πάρα πολύ…) αν κάποιος κινείται στο χώρο που βρίσκομαι. Γι’αυτό και ποτέ δεν μπορώ να κάνω δουλειά σε βιβλιοθήκες/καφετέριες/γραφεία κλπ κλπ. Ακόμα δεν μπορώ να ψωνίζω για ώρες. Δεν βγαίνω δηλαδή για να δω βιτρίνες και να ψάξω. Μπαίνω, αγοράζω αν μου αρέσει και βγαίνω. Αυτό ήταν. Δε συζητώ για την περίπτωση που μιλάω με κάποιον και προσπαθεί να με πείσει για κάτι που δεν ισχύει και να με βγάλει μαλάκα…Εκεί πάει… Έρχεται το Big Bang Vol2!

Καμιά φορά αναρωτιέμαι πώς μας αντέχουν οι γύρω μας με τις τόσες παραξενιές που έχουμε. Πόση υπομονή είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε και πόσα πράγματα μπορούμε να παραβλέψουμε για να είμαστε κοντά με κάποιους ανθρώπους. Πόσες υποχωρήσεις κάνουμε για πράγματα που δεν θα σπαταλούσαμε δεύτερη ματιά απλά και μόνο για να είμαστε μαζί τους. Μερικές φορές μάλιστα φτάνουμε στο σημείο να λέμε ότι αυτές οι παραξενιές είναι γλυκούλικες ή έχουν και πλάκα-φαντάσου τι ψέμα λέμε στον εαυτό μας!

Όλες αυτές οι παραξενιές δεν ξέρω από πού προκύπτουν. Πάντως, προσωπικά, ενθουσιάζομαι όταν βρίσκω πάνω στην κουβέντα κάποιον να έχει τις ίδιες με μένα. Είναι σαν να μου προσφέρει κάποιος δωρεάν ψυχοθεραπεία, μπορώ να μιλήσω για το πρόβλημά μου με κάποιον που με καταλαβαίνει!

Όσο μεγαλώνουμε αυτά γίνονται και χειρότερα. Μην πω ότι πολλαπλασιάζονται κιόλας. Πόσο ακόμα θα μπορούν να μας ανέχονται οι άλλοι; Πότε θα μας διαολοστείλουν; Αλλά να μου πείτε και εμείς κάτι αντίστοιχο κάνουμε γι’αυτούς, ανεχόμαστε αντίστοιχα τις δικές τους παραξενιές.

Τι γίνεται λοιπόν όταν φτάσουμε σε ένα σημείο που το μοναδικό συστατικό μιας σχέσης είναι η υπομονή αυτού του είδους; Μπορεί η ερώτηση να φαίνεται αστεία τώρα αλλά όσο περνάνε τα χρόνια θα το νιώθουμε στο πετσί μας όλο και περισσότερο, στην καθημερινότητά μας. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ το έχω πει ότι δεν θέλω να βγω με τον τάδε γιατί κάνει αυτό το πολύ εκνευριστικό κλπ.

Είναι πάντως σημαντικό-και το λέω και σε μένα κάθε φορά, ασχέτως αν δεν μπορώ να το ακολουθήσω πάντα- να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι όπως οι άλλοι που κατηγορούμε, έτσι και εμείς έχουμε ανάλογες περιέργειες.

Πριν κράξουμε κάποιον, πριν πούμε ότι δεν τον αντέχουμε, πριν τον ξεγράψουμε ας θυμηθούμε και τη δική μας την καμπούρα. Ας θυμηθούμε πόσο έχουμε βασανίσει κάποιους άλλους γύρω μας. Μπορεί να μη μας συμφέρει κάποια σύγκριση, μπορεί να είμαστε χειρότεροι εμείς.

Εσείς ποια θεωρείτε λοιπόν ότι είναι η μεγαλύτερή σας παραξενιά; Για πείτε…Να τις…βάλουμε κάτω να τις συγκρίνουμε και να δούμε ποιος τελικά αντέχει ποιον!