Ποιο είναι τελικά το σωστό εκπαιδευτικό σύστημα;

Και μεταξύ μας, τι σημαίνει σωστό εκπαιδευτικό σύστημα; Για ποιον; Για τους μαθητές; Τους καθηγητές; Τους γονείς; Την αγορά εργασίας; Μπορούν όλοι αυτοί να ικανοποιηθούν με τη μία; Γιατί εμένα μου φαίνεται λίγο απίθανο ρε παιδιά.

Τώρα τελευταία, όλο και κάτι ακούμε κάθε μέρα για αλλαγές στην παιδεία. Πρώτα για το δημοτικό και το γυμνάσιο. Κάτι ακούγεται και για τα μεταπτυχιακά. Καλά, γενικά στο πανεπιστήμιο δεν μπορείς να βγάλεις άκρη με το τι ισχύει και τι όχι. Δεν συζητώ καν για το θέμα των πανελλαδικών, που κάθε χρόνο όλο και κάτι διαφορετικό υπάρχει. Κοινώς μια τρέλα.

Είναι πολύ περίεργο πώς είναι θέμα σαν το εκπαιδευτικό επηρεάζει πολλούς περισσότερους από όσους θα περιμέναμε…Γονείς, παιδιά, φοιτητές, εργοδότες, εργαζόμενους στα πανεπιστήμια, εργαζόμενους στα φροντιστήρια όλων των ειδών και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί επ’αόριστον. Το θέμα είναι πως κανείς δεν του δίνει τη σημασία που του πρέπει. Γιατί φυσικά, το πιο σημαντικό θέμα στα σχολεία είναι η προσευχή, οι γιορτές και οι παρελάσεις. Όλα τα άλλα τα έχουμε λύσει άλλωστε.

Η ερώτηση-κλειδί νομίζω είναι ποιος είναι κατάλληλος να βοηθήσει στο σχεδιασμό του. Βλέποντας και από άλλες περιπτώσεις (βλ. δημόσιες διαβουλεύσεις) η απάντηση δεν έχει μόνο μία πλευρά. Αν ρωτήσεις τους «ειδικούς» θα σου προτείνουν εκπαιδευτικά συστήματα άλλων χωρών κλπ κλπ χωρίς να καταλαβαίνουν ότι δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Αν ρωτήσεις τους φοιτητές θα σου πουν τον δικό τους καημό, αν ρωτήσεις τους γονείς το ίδιο. Η μέση λύση που βρίσκεται; Τι στο καλό μπορούμε να κάνουμε ώστε να είμαστε όλοι έστω και λίγο ικανοποιημένοι;

Αυτό που μπορεί να με τρελάνει είναι ότι δεν βλέπουμε κάποια πολύ βασικά και καθημερινά προβλήματα. Πρακτικά προβλήματα και εμπόδια που προκύπτουν από κακούς σχεδιασμούς του παρελθόντος που αν άλλαζαν θα ήταν όλων η ζωή καλύτερη. Παρά το ότι όλοι τα βλέπουν, λίγοι τα επισημαίνουν και ακόμα πιο λίγοι κάνουν κάτι για να μην μπαίνουν μέσα στα πόδια μας.

Κάνω όμως και μια άλλη σκέψη…Τελικά, πόσο κακό είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα; Είναι όντως χάλια; Ή απλά γκρινιάζουμε; Ή απλά δεν ξέρουμε να λειτουργούμε μέσα σε αυτό; Ή απλά δεν μπορούμε να προσαρμοστούμε και αντί να δούμε ότι εμείς κάνουμε λάθος, τα ρίχνουμε σε αυτό;

Λέμε για την ανεργία κλπ. Γιατί δεν λέμε όμως για τις επιλογές των μαθητών στις πανελλαδικές; Λέμε για τη δυσκολία των μαθημάτων στο δημοτικό κλπ κλπ. Γιατί δεν λέμε ότι οι γονείς πλέον δεν κάθονται ούτε μια ώρα με τα παιδιά τους και τα πασάρουν στα φροντιστήρια από το δημοτικό; Λέμε για το χαμηλό επίπεδο των ελληνικών πανεπιστημίων. Γιατί δεν λέμε για την τεμπελιά των φοιτητών που (λόγω κακών επιλογών) είναι σε σχολές που δεν τους ενδιαφέρουν;

Σίγουρα, τα πράγματα δεν είναι άσπρα ή μαύρα, ποτέ δεν είναι έτσι, το λέω σε κάθε μου άρθρο. Αλλά ίσως κάποια στιγμή θα ήταν χρήσιμο και λυτρωτικό να βλέπαμε τι μπορούμε να κάνουμε και εμείς οι ίδιοι για τα «μεγάλα» προβλήματα που έχει η κοινωνία γύρω μας. Τι λιθαράκι βάζουμε εμείς σε αυτά τα προβλήματα; Ποιες λύσεις μπορούμε να προσφέρουμε, έστω και στον μικρόκοσμό μας;

Πάντα το πρόβλημα είναι ότι φταίει κάποιος άλλος στο μυαλό μας. Και ειλικρινά, αν κρίνω από κάτι μανάδες…πρωτακίων που είδα πρόσφατα, έχουμε να δούμε πολύ χειρότερες γενιές παιδιών, φοιτητών και μελλοντικών εργαζομένων.