Old Souls...

Σε αυτά τα αμερικάνικα «ερωτικά» βιβλία που διαβάζω πολλές φορές πέφτω πάνω σε χαρακτήρες που χαρακτηρίζονται σαν «παλιές ψυχές», old souls είναι η αμερικάνικη έκφραση.

Δεν ξέρω γιατί, πολύ μου αρέσει αυτή η έκφραση. Ίσως σε πολλούς από αυτούς τους χαρακτήρες βλέπω και εμένα από πιο μικρή. Συνήθως είναι νέοι άνθρωποι ή ακόμα και παιδιά που σκέφτονται και λειτουργούν σαν άτομα πολύ μεγαλύτερα από την ηλικία τους. Συνήθως προτιμούν και για παρέα μεγαλύτερα άτομα καθώς αισθάνονται ότι με τα της ηλικίας τους ή μικρότερα δεν μπορούν να συνεννοηθούν, δεν έχουν να πουν και πολλά.

Πολλές φορές αυτά τα παιδιά είναι παρεξηγημένα. Πολλά είναι τα επίθετα που τους φορτώνουν. Από σπασίκλες και φυτά-γιατί το ρίχνουν στο διάβασμα- μέχρι ψωνάρες-επειδή δεν μιλάνε σε πολλούς και το παρεξηγούν για ψώνισμα, μέχρι και απόμακρους, αντικοινωνικούς με ψυχολογικά προβλήματα. Ναι, κάποια από αυτά μπορεί και να ισχύουν αλλά στην πλειοψηφία τους δεν το κάνουν επίτηδες. Έχουν άλλο τρόπο που λειτουργούν.

Παρατηρούν τον κόσμο και απορροφούν τις πληροφορίες χωρίς να το κάνουν μεγάλο θέμα. Βασικά, ό,τι και αν κάνουν δεν το κάνουν μεγάλο θέμα, δεν το διατυμπανίζουν, δεν το βγάζουν στις εφημερίδες. Το κάνουν για τον εαυτό τους και το ξέρουν μόνο αυτοί που χρειάζεται να το μάθουν. Δεν έχουν να καυχηθούν για τίποτα. Παρακολουθούν τα πάντα, ακόμα και αυτά που νομίζεις ότι περνούν απαρατήρητα από μπροστά τους γιατί δεν έχουν φανερές αντιδράσεις. Μην έχεις αυτήν την εντύπωση. Όλα τα βλέπουν και μην νομίζεις ότι θα τους κοροϊδέψεις επειδή δεν μιλούν.

Το σημαντικότερο είναι όμως ότι μπορούν να σε βοηθήσουν. Μπορούν να σου δώσουν συμβουλές, να σου πουν την άποψή τους να σε βγάλουν από τη δύσκολη θέση. Μην τους υποτιμάς. Σκέφτονται πολύ πιο βαθιά από ότι οι υπόλοιποι, γι αυτό και τους βλέπεις να συμπεριφέρονται έτσι.

Είναι βάσανο να έχεις μια παλιά ψυχή. Θεωρείς ότι κανένας δεν είναι στο ίδιο μήκος κύματος με σένα, δεν έχεις κάποιον να μιλήσεις. Το χειρότερο όμως είναι ότι παίρνεις ευθύνες, πολλές ευθύνες, ευθύνες που δεν ήταν ποτέ για σένα αλλά κανείς άλλος δεν είχε το κουράγιο να τις πάρει. Πολλές φορές δεν απολαμβάνεις τη ζωή, την καθημερινότητα γιατί σκέφτεσαι πάντα μπροστά, πάντα σχεδιάζεις το μέλλον και χάνεις το παρόν. Μεγάλο πρόβλημα αυτό, μεγάλο φορτίο, δυσβάσταχτο.

Αυτός είναι και ο λόγος που αυτές οι ψυχές προτιμούν να είναι μόνες τους, παρέα με έναν-δύο ανθρώπους ή ακόμα καλύτερα με ένα βιβλίο ή με ένα μολύβι και χαρτί για να γράψουν αυτά που σκέφτονται. Δεν είναι τυχαίο που πολλές παλιές ψυχές είναι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο καλλιτέχνες, έτσι μαθαίνουν να εξωτερικεύουν τους προβληματισμούς τους και να μην τρελαίνονται.

Μην τους έχετε για πέταμα αυτούς τους ανθρώπους. Μην τους προσπερνάτε. Μπορεί κάποια στιγμή στο παρελθόν ή στο μέλλον να σας έσωσαν/σώσουν το τομάρι, αθόρυβα, όπως πρέπει να γίνονται αυτά τα πράγματα.