Τα καλοκαίρια στο χωριό!

Εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε ένα πράγμα που δεν το έχω συναντήσει πουθενά αλλού. Έχουμε χωριά, πατρίδες, εξοχικά.

Τόσα χρόνια που μιλάω με ανθρώπους από άλλες χώρες, ξένους, δεν το έχω δει πουθενά. Κάποιοι μπορεί να έχουν κάποια εξοχικά, να είναι από κάποια άλλη πόλη αλλά δεν το έχουν όπως το έχουμε εμείς εδώ, που επιστρέφουμε στις πατρίδες μας, που έχουμε τα εξοχικά μας σε τόπους που σημαίνουν κάτι για εμάς, που γυρίζουμε εκεί γιατί έχουμε πράγματα που μας δένουν με τους τόπους αυτούς.

Κάτι τέτοια μικρά πραγματάκια με κάνουν να αισθάνομαι τυχερή που είμαι από την Ελλάδα. Γιατί αν δεν ήμουν εδώ δεν θα είχα την ευκαιρία να ζήσω αυτό που λέμε καλοκαίρι στο χωριό.

Όσοι το έχουν ζήσει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο ξέρουν γιατί μιλάω. Είναι αυτό το συναίσθημα που περιμένεις, όταν είσαι μικρός, να τελειώσει το σχολείο και να πας στο χωριό όπου σε περιμένει η παρέα σου. Παρέα που γνωρίζεις από όταν ήσουν μωρό, έχεις μεγαλώσει μαζί τους, έχεις κάνει ότι βλακεία μπορείς να φανταστείς, έχεις τσακωθεί, τα έχεις ξαναβρεί, έχεις ονειρευτεί, τα πάντα όλα.

Κάθε χρόνο βλέπεις τα ίδια πρόσωπα αλλά δεν βαριέσαι ποτέ. Κάθε χρόνο κάνεις τα ίδια πράγματα με ευλάβεια αλλά δεν νιώθεις ποτέ την ανάγκη να αλλάξεις κάτι. Είναι άλλο το συναίσθημα εκεί, κυριαρχεί η ασφάλεια. Οι γονείς από μικρό σε αφήνουν να βγεις στην πλατεία μέχρι να ψοφήσεις από την κούραση. Σε αφήνουν από μικρό να ξενυχτήσεις και να γυρίσεις μόνος σου γιατί δεν ανησυχούν. Αν φωνάξεις βοήθεια ή χαθείς, κάποιος θα βγει από το διπλανό σπίτι και θα σε μαζώξει-έχεις και πολλές ελπίδες να είναι και κάποιος θείος!

Μερικοί είμαστε τυχεροί και αυτές τις παρέες τις κρατάμε και στην Αθήνα, ειδικά όταν μεγαλώνουμε και μπορούμε και μετακινούμαστε και μόνοι μας. Έτσι δεν χάνεται η επαφή. Αλλά ακόμα και αν χαθεί, μόλις γυρίσουμε τον επόμενο χρόνο στο χωριό θα είναι σαν να μην έχει περάσει μια μέρα. Ευτυχία να έχεις τέτοιους φίλους παιδικούς, έχεις να θυμάσαι πράγματα.

Ακόμα και όταν είμαστε πιο μεγάλοι και δεν έχουμε τόσες μέρες άδεια και διακοπές, πάντα φροντίζουμε να πάμε κάποιες μέρες στο χωριό για να πάρουμε τη…δόση μας. Είναι άλλος ο αέρας, μας κάνει και αισθανόμαστε πάλι παιδιά, καθαρίζει το μυαλό μας. Και με κάποιον τρόπο όλα όσα θυμόμαστε είναι καλά. Σίγουρα θα είχαμε και κάποιες κακές αναμνήσεις αλλά αυτές απαλύνονται με τα χρόνια και μένουν μόνο τα καλά.

Είμαστε τυχεροί όσοι έχουμε τέτοιες αναμνήσεις και τέτοια μέρη να πηγαίνουμε. Δεν έχουν όλοι αυτή τη δυνατότητα οπότε πρέπει να το εκτιμάμε. Και αυτές ακόμα οι φιλίες που δεν αντέχουν στο χρόνο, κάτι μας έμαθαν, κάτι μας έδωσαν. Κι ας μας φαινόντουσαν ατελείωτες εκείνες οι καλοκαιρινές νύχτες που όλα «πήγαιναν στραβά»…