Οι δικές μας φυλακές

Έγραφα προχτές ένα κείμενο για τα φυτά και την νοημοσύνη που έχουν παρόλο που δεν έχουν εγκέφαλο.

Τα φυτά λοιπόν, αυτά που τα κοιτάμε με μισό μάτι, μπορούν να αναγνωρίζουν κινδύνους και ευκαιρίες, να θυμούνται τι έκαναν και επέζησαν ώστε να το επαναλάβουν και γενικά ξέρουν να παλεύουν για την επιβίωσή τους. Όλα αυτά τα φυτά, που εμείς οι άνθρωποι θεωρούμε ότι επειδή δεν έχουν εγκέφαλο (όπως εμείς), δεν αξίζουν όσο εμείς.

Κάποιες φορές, μέσα στις φιλοσοφικές μου (νοτ) αναζητήσεις, αναρωτιέμαι πώς θα ήταν να μην είχαμε λογική σκέψη με την έννοια που την εννοούν οι άνθρωποι. Τι σκέφτονται δηλαδή τα σκυλιά μας όταν μας κοιτούν; Πώς νιώθουν που αφήνουν τους νόμους της φύσης να αναλαμβάνουν δράση; Προφανώς δεν έχουν επιλογή ούτε αντεπιχειρήματα αλλά, σε έναν διαφορετικό κόσμο που θα μπορούσαν να μιλήσουν, τι θα μας έλεγαν;

Γιατί μπαίνω σε αυτήν την κουβέντα; Γιατί αναρωτιέμαι για το λόγο που αυτά είναι τόσο ευτυχισμένα με τόσο λιγότερα πράγματα και εμείς δεν είμαστε ποτέ. Τα νοιάζει μόνο η επιβίωσή τους-που εμείς λογικά το έχουμε λύσει αυτό το πρόβλημα-και μετά να έχουν όσο το δυνατόν πιο άνετη ζωή, όχι όμως με μέτρο τα χρήματα όπως εμείς, ένα μέτρο δηλαδή που έχει από πίσω του τόσο παρασκήνιο.

Τι διαφορετικό έχουμε από αυτά; Το μυαλό, τον εγκέφαλο, τη λογική σκέψη. Αυτά λοιπόν μας «κρατάνε» πίσω. Αυτά μας βάζουν σε δύσκολες σκέψεις. Αυτά είναι οι φυλακές μας, οι μικρές φυλακές του καθενός που δεν τον αφήνουν να «πετάξει».

Και σε παλαιότερα κείμενά μου έχω αναφερθεί σε αυτό το κουσούρι που έχουν πολλοί άνθρωποι (μην πω όλοι) να αναλύουν ξανά και ξανά τα πράγματα. Αυτή η καθυστέρηση λόγω της υπερβολικής σκέψης και της καθυστέρησης της δράσης, μας εμποδίζει να χαλαρώσουμε, να κάνουμε πράγματα για εμάς που θέλουμε, να διασκεδάσουμε απλά χωρίς να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί αύριο-σε μια βδομάδα-σε δυο χρόνια.

Μόνοι μας μπαίνουμε σε αυτές τις φυλακές. Πόσοι δεν έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να έχει μπροστά του μια εξαιρετική ευκαιρία, να περνάει καλά και όμως να σκέφτεται ταυτόχρονα ΟΛΑ τα κακά που του έχουν συμβεί σε ανάλογες περιπτώσεις και να θεωρεί ότι αυτόματα θα συμβεί το ίδιο και τώρα. Όλοι το έχουμε περάσει. Βάζουμε τρικλοποδιές και εμπόδια στον εαυτό μας. Πόσο χαζοί είμαστε τελικά…

Δεν είμαι ψυχολόγος, δεν θέλω και δεν μπορώ να δώσω λύσεις. Άλλωστε ο κάθε άνθρωπος πιστεύω ότι χρειάζεται και κάτι διαφορετικό. Αλλά μου κάνει τρομερή εντύπωση, πώς, όταν καθόμαστε με καθαρό μυαλό να σκεφτούμε τι και πώς κάναμε ή δεν κάναμε, μας κάνει εντύπωση πόσο μαλακισμένα συμπεριφερθήκαμε. Φυσικά, κατόπιν εορτής, τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Λέμε ότι θα το διορθώσουμε την επόμενη φορά, αλλά ναι καλά…ΑΝ έρθει επόμενη φορά, φυσικά.

Αστείο είναι το ότι η λογική που μας ξεχωρίζει από τα άλλα είδη πάνω στη γη είναι και αυτό που μας κάνει κακό ορισμένες φορές. Πόσο λάθος χρησιμοποιούμε τελικά τα εργαλεία που μας έχει δώσει η φύση.

Ένα reset χρειαζόμαστε μου φαίνεται.