Διακοπές στα Κύθηρα! Ένα ταξίδι, σκέτη μαγεία.

 

Η γνωριμία μου με το νησί ξεκίνησε από το βορειότερο σημείο του, το φάρο του Μουδαρίου -από τους ψηλότερους της Ελλάδας, καθώς ορθώνεται στα 25 μ.- που «επιβλέπει» σιωπηλά την ερημική αμμουδιά του Αγίου Νικολάου. Λίγο πιο κάτω η βοτσαλωτή παραλία της Πλατιάς Άμμου ενδείκνυται για βουτιές μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Έπειτα από 3 χλμ. οδήγησης προσέγγισα τον Καραβά. Ένα από τα πιο «πράσινα» χωριά του νησιού γεμάτο με πηγές και πλατάνια μού επιφύλασσε την πρώτη έκπληξη· τις ξακουστές πηγές Αμίρ Αλή. Μια βόλτα στο μεγαλείο της φύσης, κατά μήκος της ρεματιάς, ήταν το κατάλληλο τονωτικό για τη συνέχεια.

Σειρά είχε ο Ποταμός. Στο σημαντικότερο εμπορικό κέντρο των Κυθήρων και κομβικό σημείο του βορρά, με υποδέχτηκε ένα πέτρινο γεφύρι, που χρονολογείται από την εποχή της Αγγλοκρατίας. Στο χωριό, υπήρχαν αρκετές υπηρεσίες όπως ταχυδρομείο, τράπεζα και εμπορικά καταστήματα, κάτι που δεν συνηθίζεται στα υπόλοιπα. Στη μεγάλη πλατεία ήπια ουζάκι με τους απαραίτητους συνοδευτικούς μεζέδες, απολαμβάνοντας την ανακουφιστική σκιά που μου πρόσφεραν τα αιωνόβια πλατάνια. Στη συνέχεια άναψα ένα κεράκι στο ναό της Παναγίας της Ιλαριώτισσας και προσκύνησα την εικόνα της, η οποία λέγεται ότι ήρθε από τα Ιεροσόλυμα. Απ’ ό,τι πληροφορήθηκα από τους ντόπιους, εδώ διοργανώνεται κάθε Κυριακή το φημισμένο παζάρι, στο οποίο οι επισκέπτες μπορούν να βρουν λογής λογής καλούδια. Επόμενη στάση η Παλαιόχωρα. Η καστροπολιτεία της πρώτης πρωτεύουσας του νησιού δεσπόζει πάνω σε δύο απότομα φαράγγια. Καταστράφηκε από τον Μπαρμπαρόσα το 1537 και έκτοτε δεν ξανακατοικήθηκε. Σήμερα τα ερειπωμένα σπίτια και οι μισοκατεστραμμένες βυζαντινές εκκλησίες θυμίζουν αυτή τη μαύρη σελίδα στην ιστορία του νησιού.

Τη δεύτερη μέρα μου στο νησί χάραξα νοτιοδυτική πορεία με κατεύθυνση τον Μυλοπόταμο. Είχα ακούσει πως σε εκείνα τα μέρη υπάρχει ένας καταρράκτης ονόματι Νεράιδα κι έτσι αποφάσισα να ικανοποιήσω την περιέργειά μου, ανακαλύπτοντας αυτό τον μικρό παράδεισο. Αφού έστριψα δεξιά πριν το καμπαναριό του χωριού και ακολούθησα ευλαβικά τις πινακίδες με την ένδειξη «Νεράιδα, καταρράκτης», έφτασα στην δεύτερη έκπληξη του νησιού! Δροσερά, τρεχούμενα νερά έπεφταν από ύψος μεγαλύτερο των 10 μ. χαϊδεύοντας απαλά τα βράχια και συνθέτοντας με τον αχό τους μια γλυκιά μελωδία… της ευτυχίας! Μετά την ανάταση ψυχής που μου χάρισε η συγκεκριμένη εικόνα επισκέφθηκα τον οικισμό της Κάτω Χώρας και το κάστρο του Μυλοποτάμου. Χτισμένο από τους Ενετούς σε έναν απόκρημνο βράχο ξυπνάει μνήμες από τα παλιά, ενώ ταυτόχρονα προκαλεί δέος και ρίγη με τη μυστηριακή ατμόσφαιρα που επικρατεί ανάμεσα στα ερείπια! Αφού έφτασα μέχρι εδώ, είπα να συνεχίσω και ως το σπήλαιο της Αγίας Σοφίας, σε απόσταση 1,5 χιλιομέτρων. Με 4 εκατομμύρια έτη ζωής χαρακτηρίζεται από υπέροχους σταλακτίτες και σταλαγμίτες, ενώ στην είσοδό του βρίσκεται ο μικρός ναός της Αγίας Σοφίας με τοιχογραφίες από τον 13ο αιώνα. Σύμφωνα με το θρύλο, μάλιστα, εδώ είναι θαμμένοι οι θησαυροί του Μπαρμπαρόσα. Ωστόσο, η τύχη δεν μου χαμογέλασε αυτή τη φορά, καθώς το σπήλαιο ήταν κλειστό! Αρκέστηκα, λοιπόν, στα όσα είχα διαβάσει γι’ αυτό, χωρίς να καταφέρω να τα θαυμάσω ιδίοις όμμασι!

Τη γραφική Χώρα των Κυθήρων την άφησα για το τέλος. Παρεκκλίνοντας λίγο από την πορεία μου, έκανα μια μικρή στάση στα Μητάτα, στην καρδιά της ενδοχώρας. Το περιβαλλόμενο από πολλές ρεματιές παλαιότερο χωριό του νησιού είναι γεμάτο με αμπέλια και περιβόλια. Στην περιοχή έχουν ανακαλυφθεί δεκάδες σπηλιές και απολιθώματα κοχυλιών σε υψόμετρο 300 μέτρων! Ένα διάλειμμα στο καφενείο της κεντρικής πλατείας για κουβεντούλα με τους ντόπιους ήταν απαραίτητο και άκρως χαλαρωτικό. Στο δρόμο σταμάτησα στο Κατούνι, όπου χάζεψα το ξακουστό πέτρινο γεφύρι με τα 13 τόξα και μήκος 110 μέτρα.

Πηγή: travelstyle.gr