Τα δικά μας (μικρά) προβλήματα

Μερικές φορές χρειάζεσαι κάτι να σε ταρακουνήσει, να σου δείξει ότι δεν είσαι το κέντρο του κόσμου. Ευτυχώς (ή δυστυχώς) ο κόσμος μας αυτήν την εποχή προσφέρει άφθονες ευκαιρίες για κάτι τέτοιο με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

Οι προηγούμενες μέρες ήταν για μένα μία τέτοια ευκαιρία. Είχα την τιμή να συμμετέχω στο Διεθνές Συνέδριο Δημάρχων που πραγματοποιήθηκε 21-23 Ιουλίου, στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Το Συνέδριο αυτό το διοργάνωσε η Αυστριακή ΜΚΟ Act Now και είχε ως θέμα το προσφυγικό. Ήταν καλεσμένοι λοιπόν Δήμαρχοι από περιοχές που έχουν δεχτεί και δέχονται ακόμα μεγάλο αριθμό προσφύγων στην Ελλάδα, στην Ιταλία αλλά και στην Τουρκία.

Εκτός από τους Δημάρχους συμμετείχαν και μέλη από ΜΚΟ, όπως οι Γιατροί του Κόσμου και η Μετάδραση, που μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους με όλους. Το πιο σοκαριστικό όμως ήταν οι περιγραφές των ίδιων των προσφύγων που ήταν εκεί, τα προβλήματά τους ειπωμένα από τους ίδιους και όχι από επίσημα χείλη που τα κουμαντάρουν και τα οδηγούν όπως εκείνους τους συμφέρει.

Άνθρωποι που αφήνουν τις ζωές τους πίσω και αποφασίζουν να τα ρισκάρουν όλα ώστε να γλιτώσουν τον πόλεμο. Οι πιο πολλοί από αυτούς ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένοι, με καριέρες που θα ζήλευαν και οι πιο γνωστοί στη χώρα μας. Μορφωμένοι, με ευτυχισμένες οικογένειες. Ο πόλεμος τους έκανε να πάρουν την απόφαση και να φύγουν, να πάρουν ότι τους απέμεινε (από περιουσία ή ακόμα και οικογένεια) και να προσπαθήσουν να βρουν ένα μέρος ασφαλέστερο που θα μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους όπως ονειρεύονται.

Οι περιγραφές τους σοκάρουν. Όπως επίσης σοκάρουν και οι περιγραφές των ΜΚΟ που κάνουν όντως δουλειά και δεν τρώνε λεφτά απλά. Όταν έχει περάσει κάποιο χρονικό διάστημα και δεν είναι η κατάσταση στην κορύφωσή της και τα βλέπεις όλα κάπως πιο ψύχραιμα, απορείς πώς τα κατάφερες. Αυτήν ήταν η αίσθηση που πήρα ακούγοντας όλες τις περιγραφές. Ακόμα και οι ίδιοι απορούσαν πώς τα έβγαλαν πέρα, πώς επέζησαν.

Οι άνθρωποι όταν θέλουν είναι πολύ δυνατοί. Πιέζουν και ξεπερνούν τα όριά τους ώστε να επιζήσουν ή απλά να γίνουν καλύτεροι. Είναι στη φύση μας αυτό και δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν και προβλήματα που είναι πολύ πιο σοβαρά από τα μικρά καθημερινά δικά μας. Αυτά τα μικρά, στην ροή της καθημερινότητάς μας φαίνονται μεγάλα, αλλά αν έχουμε μάτια και αυτιά ανοιχτά αντιλαμβανόμαστε ότι είναι βλακείες. Αν μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε αυτές τις εμπειρίες, θα γίνουμε και εμείς καλύτεροι άνθρωποι. Θα μάθουμε να μην αγχωνόμαστε με το παραμικρό, να μην περιφρονούμε τα προβλήματα των άλλων, να προσφέρουμε τη βοήθειά μας.

Σημείωση: Δεν είδα κανέναν «αλληλέγγυο» εδώ στην Ελλάδα να κάνει κάτι αντίστοιχο, μια συζήτηση από όπου θα προκύψουν πρακτικές λύσεις. Έπρεπε να έρθουν από την Αυστρία να το οργανώσουν. Ε, βέβαια, εδώ το μόνο που ακούγεται είναι ότι τα λόμπι είναι από πίσω και ο καπιταλισμός.