Η δικτατορία της άποψης

Ο κόσμος συνεχίζει να μας ξαφνιάζει, άλλοτε αρνητικά άλλοτε θετικά, με το πρώτο δυστυχώς να υπερισχύει. Από βδομάδα σε βδομάδα που γράφω αυτά τα άρθρα όλο  και κάτι συμβαίνει. Μερικές φορές είναι μικρά πραγματάκια που δεν επηρεάζουν το μικρο-σύμπαν μας άλλες όμως φορές είναι πολύ μεγάλα και πολύ σοβαρά πράγματα που μας ταρακουνούν.

Λογικό θα μου πείτε, έτσι είναι η ζωή, απρόβλεπτη και συνεχώς σε κίνηση. Συμφωνώ απλά, να, σαν πολλά άσχημα να μαζεύτηκαν τώρα τελευταία. Εδώ λοιπόν έρχεται το περίεργο και ταυτόχρονα εξοργιστικό. Εγώ, μπροστά σε όλα αυτά τα συμβάντα, τις εξελίξεις, αισθάνομαι σοκ και προσπαθώ να βρω έστω και έναν μικρό αλλά πρακτικό τρόπο να κάνω κάτι που ίσως αλλάξει αυτήν την κατάσταση. Τις περισσότερες φορές δεν είναι στο χέρι μου να αλλάξω το μεγάλο σύμπαν αλλά αλλάζω το μικρό, αυτό που είναι γύρω μου.

Με τον ερχομό των social media, ειδικά τα τελευταία 3-4 χρόνια, παρατηρώ όμως ότι όλο και λιγότεροι άνθρωποι σκέφτονται το ίδιο με μένα. Αντιθέτως, το μόνο που κάνουν είναι να έχουν άποψη, να την φωνάζουν, να μην την συζητούν αλλά αντιθέτως να προσπαθούν να την φορέσουν καπέλο σε άλλους. Τι νέα αρρώστια είναι αυτή ρε παιδιά; Βρήκαμε βήμα και λέμε ότι μαλακία μας έρθει στο μυαλό;

Με κάθε γεγονός που συμβαίνει ο κόσμος αλλάζει και ειδικότητα… Τη μια μέρα είναι ειδικός στην τρομοκρατία, την άλλη στα αθλητικά, την άλλη στην πολιτική ιστορία της Τουρκίας, την παράλλη στα δικαιώματα της ‎LGBTQ‬ κοινότητας. Όλοι έχουν άποψη για όλα. Για όλα όμως.

Προφανώς οι απόψεις υπήρχαν και πριν, δεν δημιουργήθηκαν μαζί με το facebook και το twitter. Αυτή η μανία όμως να τις δημοσιοποιούμε ΧΩΡΙΣ να θέλουμε να τις συζητήσουμε είναι κάτι το καταπληκτικό. Ναι, τις γράφουμε παντού, τις κάνουμε και public για να τις βλέπουν όλοι αλλά δεν δεχόμαστε κριτική από κάποιον που διαφωνεί, δεν μπαίνουμε σε κουβέντα. Δεν είναι πολύ αστείο που χρησιμοποιούμε τα social media ως παραδοσιακά μέσα; Χρησιμοποιούμε πλατφόρμες που είναι δημιουργημένες για συζήτηση και κοινωνικοποίηση σαν ένα νέο είδος εφημερίδας, που μπορείς να διαβάζεις απόψεις αλλά δεν έχεις τρόπο να επικοινωνήσεις με τον συγγραφέα. Ακόμα και «γράμμα» να τους στείλεις (όπως κάναμε παλιά στις εφημερίδες), κανένας δεν σου απαντάει (όπως στις εφημερίδες).

Μερικές φορές ακόμα και εδώ στο neolaia γράφω άρθρα που είναι ελαφρώς…τσιμπημένα για να προκαλέσω αντιδράσεις. Ακόμα και έτσι, σπανίως έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα γιατί οι αναγνώστες ενώ τα διαβάζουν, δεν αντιδρούν. Ή αν αντιδρούν είναι για να βρίσουν, να πουν το δικό τους χωρίς να ακούσουν τίποτα άλλο.

Δεν συζητώ για την περίπτωση που δεν έχεις άποψη για κάτι ή δεν θέλεις να την πεις. Εκεί και αν σε πιάνουν στο στόμα τους και σε στολίζουν με όλα τα όμορφα επίθετα. Χριστουγεννιάτικο δέντρο σε κάνουν, όχι αστεία.

Η άποψη και κυρίως η δημοσιοποίησή της είναι το νέο trend, το νέο «όπλο». Θεωρείται δυνατό χαρτί και ένδειξη εξυπνάδας, ενημέρωσης και επιρροής. Εγώ πάλι το θεωρώ χαμένο χρόνο να δεν φέρει κάποιο πρακτικό αποτέλεσμα. Το να λες την άποψή σου και να την παίρνει ο αέρας είναι απλό αλλά άχρηστο. Το να την λες, να τη συζητάς, να προσπαθείς πρακτικά να αποδείξεις ότι στέκει, τότε οκ, κάτι μπορεί να γίνει.

Είναι η αλήθεια βέβαια ότι πολλές φορές δεν είναι ανάγκη να είναι τόσο περίπλοκα τα πράγματα. Ένα απλό «κανείς δεν ζήτησε την άποψή σου» είναι αρκετό να βουλώσει στόματα και να γλιτώσει κεφάλια από φουντούκια.