Κοινωνική αντικοινωνικότητα

Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω κάπως τον εαυτό μου θα ήταν κοινωνικά…αντικοινωνική. Μισό λεπτό να εξηγήσω. Είμαι πολύ κοινωνική, ομιλητική, κάνω πλακίτσες με τους άλλους, πιάνω την κουβέντα εύκολα σε αγνώστους, τους κάνω να αισθάνονται μέλη της παρέας κλπ κλπ αλλά μέχρι ένα σημείο.

Αυτή η κατάσταση δεν συνεχίζεται επ’ αόριστον ούτε και βρίσκονται όλοι στο ίδιο επίπεδο φιλίας. Κάνω πολλά αρχικά βήματα ναι, αλλά για να συνεχίσεις και μετά, είναι μια άλλη διαδικασία. Μετά από αυτά τα αρχικά βήματα λοιπόν, όπου όλοι περνάμε καλά και είμαστε ευτυχισμένοι, εγώ πάω στην φάση που γίνομαι αντικοινωνική!

Υπάρχουν σίγουρα περιπτώσεις που δεν θέλω να έχω γύρω μου κανέναν-εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις- που δεν θέλω να μιλάω σε κανέναν, που δεν μου καίγεται καρφί να βγω έξω, που δεν συζητώ καν να πάω σε μέρη με πάρα πολύ κόσμο και δυνατή μουσική που δεν μπορείς να κάτσεις σαν άνθρωπος και να πεις μια κουβέντα.

Θα μου πείτε αυτό έχει να κάνει με την ηλικία…Μπορεί, αλλά εγώ ήμουν έτσι από πιο μικρή, ίσως λοιπόν έχει να κάνει με τον χαρακτήρα μου. Γνωρίζω και άλλους ανθρώπους που ίσως θα ταυτίζονται με αυτό που λέω.

Ένα μεγάλο ποσοστό αυτής της κατάστασης υπάρχει γιατί πολύ απλά θέλω να είμαι και μόνη μου με τον εαυτό μου, να οργανώνομαι, να μην εξαρτώμαι από άλλους, να μην δίνω (έστω και καλοπροαίρετο) λογαριασμό σε κανέναν, να έχω ησυχία. Είναι όμως και ένα άλλο ποσοστό, μικρό σχετικά αλλά υπάρχει, που οφείλεται στο γεγονός ότι είναι φάσεις που, ρε παιδιά, δεν αντέχω τους ανθρώπους.

Δεν μου αρέσει το πώς συμπεριφέρονται, το πώς κοιτάνε, το πώς διασκεδάζουν, το πώς θέλουν να κυριαρχήσουν πάνω σε άλλους ανθρώπους. Χαλιέμαι, τι να κάνουμε τώρα; Δεν κάνω κάτι προφανώς, δεν πλακώνομαι στο ξύλο ή παίρνω ένα όπλο και καθαρίζω όποιον βρω, προσπαθώ όμως να μειώσω τις επαφές μου με τον έξω κόσμο μέχρι να μου περάσει το κακό.

Θα πείτε τι υστέρω είναι αυτή τώρα…Λογικό. Λυπάμαι όμως αν δεν μπορώ να ακολουθήσω το ρεύμα της εποχής όπου αγαπάμε όλους τους ανθρώπους, τον εαυτό μας, της ζωή μας κλπ λες και φοράμε μια μάσκα και δεν βλέπουμε τα χάλια μας. Είναι κάποιες φάσεις που παραγνωριζόμαστε, που χρειάζεται να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να δούμε και να αξιολογήσουμε τι έχουμε κάνει και τι θέλουμε να κάνουμε και μετά να επανέλθουμε στις αγκαλιές και τις καρδούλες.

Είμαι φανατική υπέρμαχος του ότι δεν γίνεται με όλους τους ανθρώπους να είμαστε το ίδιο δεμένοι/κοινωνικοί/φίλοι, όπως θέλετε πείτε το. Δεν γίνεται να τους αγαπάμε όλους, να τους εκτιμούμε όλους. Είναι παράλογο και κάτι λάθος γίνεται. Ναι, θα υπάρχουν και κάποιοι που θα θέλουμε να τους χώσουμε το κεφάλι στην τουαλέτα, είναι κακό να το παραδεχόμαστε; Μας κάνει κακούς ανθρώπους; Μας κάνει περίεργους το να θέλουμε να μείνουμε μόνοι στο σπίτι μας με ένα βιβλίο;

Ο καθένας όπως την βρίσκει παιδιά. Αρκεί να είναι ο εαυτός του.