Ακτιβιστές κατά παραγγελία

Γενικά έχω μία απέχθεια ως προς τον όρο ακτιβισμό και ακτιβιστή. Δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί λόγω του διδακτορικού και της μελέτης που έχω κάνει είδα ποιος είναι ακτιβιστής και ποιος είναι «ακτιβιστής». Κατά καιρούς έχω εκφράσει την άποψή μου, με θέρμη ομολογώ, γιατί με τσαντίζει ακόμα περισσότερο κάποιος να δηλώνει επάγγελμα ακτιβιστής.

Δυστυχώς καθημερινά όλο και κάτι βρίσκω να φουντώνει ξανά την φωτιά! Να, προχτές, διάβασα ένα άρθρο για την Μαλάλα από το Πακιστάν που έχει γίνει λέει πολύ πλούσια πλέον. Μπράβο της της κοπέλας, το αξίζει και με το παραπάνω, και το βιβλίο λέει που έχει γράψει πάει πάρα πολύ καλά. Δωρίζει σε ιδρύματα κλπ πάρα πολλά χρήματα αλλά ταυτόχρονα χρεώνει λέει για τις ομιλίες της 152.000 δολάρια τη φορά. Λογικά πολλά από αυτά θα τα δίνει. Επίσης λογικά, θα κάνει και πολλές δωρεάν ομιλίες για κάποιους που δεν έχουν να δώσουν να την ακούσουν. Ελπίζω δηλαδή ότι θα τα κάνει όλα αυτά. Αλλά εκεί έρχεται και μπαίνει η ερώτηση για το πώς έγινε πλούσια. Γενικά ένα μπέρδεμα.

Το ζουμί για μένα είναι το πότε ο ακτιβισμός, μια πράξη (ή πολλές πράξεις ή μια ζωή ολόκληρη) που είναι για τους συνανθρώπους μας κατάφερε να γίνει επάγγελμα και μάλιστα ιδιαίτερα κερδοφόρο. Όπου και αν γυρίσεις κάποιος «διάσημος» δηλώνει ακτιβιστής και όλοι τον χειροκροτάμε λες και κάνει κάτι το ιδιαίτερο. Κουτσοί, στραβοί βγαίνουν στις τηλεοράσεις ή γράφουν άρθρα και κάνουν τις βαρύγδουπες τοποθετήσεις τους σαν «γνωστοί ακτιβιστές του χώρου» και εμείς έχουμε την υποχρέωση να τους αποθεώσουμε. Καλή φάση.

Το χειρότερο δε από όλα είναι όταν αυτοί οι λεγόμενοι ακτιβιστές άγονται και φέρονται από άλλα συμφέροντα. Πολιτικά τα λες αυτά, οικονομικά τα λες αυτά, συμφέροντα παραμένουν. Νομίζω ότι τα κρύβουν επιμελώς αλλά αυτά πάντα καταφέρνουν και βγαίνουν στην επιφάνεια και τους πέφτουν στο κεφάλι.

Ο ακτιβισμός, η αλληλεγγύη, η βοήθεια, η αγάπη για τον συνάνθρωπο δεν έχει τιμή, δεν έχω χρώμα, δεν έχει πολιτική πεποίθηση. Δεν βγαίνει να το φωνάξει γιατί δεν το έχει ανάγκη. Λειτουργεί ήσυχα, όπως πρέπει, χωρίς να έχει ανάγκη τη δημοσιότητα για να τραφεί.

Λυπάμαι πολύ που το λέω αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση από το να βλέπω «δομές αλληλεγγύης» και «ακτιβιστές» να αποτυγχάνουν. Έτσι φαίνεται γιατί και πώς έκαναν ότι έκαναν. Τα λόγια είναι πάντα εύκολα έτσι και αλλιώς και οι ιδέες πολλές. Ειδικά όταν συνοδεύονται και από ανάλογες πολιτικές και επαναστατικές πεποιθήσεις που μόνο τα άρματα δεν μας βάζουν να παίρνουμε για να δώσουμε μια βοήθεια στον συνάνθρωπό μας.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι η αλληλεγγύη και ο ακτιβισμός είναι πολιτικές πράξεις. Αδυνατώ να το καταλάβω. Εγώ τα λέω απλά ανθρωπιά και αυτό θα υποστηρίζω όσο μπορώ πιο πολύ. Φτάσαμε στο σημείο για να βοηθήσουμε έναν διπλανό μας να πρέπει να αλλάξουμε και το πολιτικό σύστημα ή να κάνουμε και μια δήλωση στην τηλεόραση. Άλλο ένα χάσιμο της μπάλας, από τα πολλά αυτήν την εποχή.