Το δικαίωμα στην επιλογή

 

Είναι κάποιοι τίτλοι και θέματα που νομίζω ότι επαναλαμβάνω, είμαι σχεδόν σίγουρη δηλαδή. Το ότι τα επαναλαμβάνω έχει να κάνει με την επικαιρότητα, την καθημερινότητα και τις εμπειρίες μου και αυτό κατά κάποιο τρόπο με «δικαιώνει» γιατί για να επαναλαμβάνονται σημαίνει ότι δεν είναι η ιδέα μου, υπάρχουν όντως και μας βασανίζουν.

Ένα από αυτά τα θέματα είναι σίγουρα το δικαίωμα στην επιλογή. Στην επιλογή να κάνουμε ό,τι θέλουμε, ό,τι έχουμε ανάγκη, ό,τι μας εκφράζει (πάντα με την προϋπόθεση ότι δεν κάνουμε κακό σε κάποιον άλλον). Αυτό κολλάει σε πολλά. Είτε στις επαγγελματικές μας επιλογές είτε στις σεξουαλικές μας προτιμήσεις είτε στους φίλους μας, παντού.

Αυτές τις μέρες προσθέτουμε στην κατηγορία αυτή και τις επιλογές μας σχετικά με την ζωή μας, στο πιο βασικό στάδιο από όλα. Στο τέλος της.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που να μην άκουσε τον Αλέξανδρο Βέλιο να μιλάει για την ασθένειά του και για το ό,τι έχει επιλέξει να κάνει ευθανασία. Για να το κάνει αυτό πρέπει να πάει σε μια ξένη χώρα καθώς εδώ δεν επιτρέπεται. Ο άνθρωπος αυτός είπε το απλό: είναι η ζωή μου και κάνω αυτήν την επιλογή. Θαυμάζω τους ανθρώπους που θέλουν να παλέψουν και μπαίνουν στη διαδικασία των θεραπειών αλλά εγώ απλά κάνω διαφορετική επιλογή.

Γιατί λοιπόν κάποιος πρέπει να του στερεί αυτό το δικαίωμα;

Λίγο πολύ όλοι έχουμε κάποιον στην οικογένεια που έχει/είχε καρκίνο, ξέρουμε τι κάνει στον άνθρωπο σε προχωρημένα στάδια. Επίσης, έχουμε ζήσει τι κάνει η «θεραπεία» μέχρι να (ΑΝ) έχει αποτέλεσμα. Μερικές φορές η διαδικασία της θεραπείας εκτός από επώδυνη είναι και εξαιρετικά αμφίβολη ως προς το αποτέλεσμά της. Εκεί κάποιος μπορεί να ρωτήσει: πώς ξέρεις ότι δεν θα πετύχει και προδικάζεις το αποτέλεσμα ότι θα είναι αρνητικό και τα..παρατάς; Αλλά είναι όντως παραίτηση το να επιλέγεις να μην κάνεις θεραπεία; Ακόμα και να είναι σου λέω εγώ, τι λόγος πέφτει στους άλλους πέρα από αυτόν που νοσεί και κάνει την επιλογή;

Οι άνθρωποι είμαστε εγωιστικά όντα. Πολλές φορές κλείνουμε τα μάτια σε πράγματα που είναι κοινώς αποδεκτά γιατί δεν «μας συμφέρουν», γιατί μας πονάνε, γιατί δεν μας αρέσουν. Αλλά δεν έχουμε εμείς-εμείς το πρόβλημα, δεν πονάμε εμείς, δεν «χάνουμε» εμείς λεπτό λεπτό τη ζωή μας, τον εαυτό μας, την ποιότητα της ζωής μας. Εμείς είμαστε παρατηρητές, όσο και αν νομίζουμε ότι συμμετέχουμε και ότι στενοχωριόμαστε. Ναι, μπορεί να αλλάζει η καθημερινότητά μας, οκ, αλλά δεν πεθαίνουμε εμείς.

Όταν ένας άνθρωπος είναι λογικός, στα… «σωστά» του ψυχολογικά και κάνει μια τέτοια επιλογή, δεν μπορεί κανείς να του το απαγορέψει. Όπως έχουμε δικαίωμα να επιλέξουμε το πώς ζούμε τη ζωή μας, έτσι έχουμε δικαίωμα να επιλέξουμε και το πώς θα πεθάνουμε. Και πιστέψτέ με, είναι σημαντικό σε ένα θέμα που ξέρεις ότι δεν έχεις επιρροή να μπορείς έστω και λίγο να το ελέγξεις. Όλοι θα πεθάνουμε αλλά τουλάχιστον να μπορούμε να επιλέξουμε να πάμε «όρθιοι» και όχι σκιές και σκελετοί ενός προηγούμενου εαυτού μας για να πούμε ότι παλέψαμε.

Προσωπικά το λέω από τώρα ότι θέλω να μου τραβήξουν την πρίζα. Μετά δόξης και τιμής. Και έχω πει ότι δεν έχω κανένα θέμα να το κάνω σε άλλους, αν έχει παρθεί αυτή η απόφαση από το άτομο που υποφέρει. Δεν είναι θέμα θάρρους, είναι θέμα αγάπης. Γιατί δεν γίνεται να λες ότι αγαπάς έναν άνθρωπο και να τον αφήνεις να υποφέρει ενώ έχει επιλέξει το αντίθετο. Αυτά τα δύο μαζί δεν πάνε. Και ίσως κάποια στιγμή πρέπει να συμφιλιωθούμε με αυτό το πράγμα που λέγεται θάνατος. Ίσως έτσι μπορούμε να εκτιμήσουμε περισσότερο αυτά που συμβαίνουν μέχρι να φτάσουμε εκεί, όποτε και αν είναι αυτό.