Περήφανη Ελλάδα

Διάβαζα πρωί πρωί ένα άρθρο για το Athens Pride που έγινε το Σάββατο και είχε τίτλο Περήφανη Αθήνα. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτός ο τίτλος μου έμεινε στο μυαλό, μου κόλλησε. Αναρωτήθηκα λοιπόν, πέρα από αυτόν τον τίτλο που είχε και κάποιο «παρασκήνιο» από πίσω λόγω athens pride, υπάρχουν λόγοι να λέμε την Αθήνα υπερήφανη; Ή ακόμα καλύτερα, να λέμε ότι η Ελλάδα είναι υπερήφανη;

Αν βγεις στον δρόμο και ρωτήσεις 100 άτομα θα σου πουν ότι τώρα η Ελλάδα, σε αυτή τη φάση, δεν έχει κάποιον λόγο να είναι περήφανη. Αυτή θα είναι η πρώτη τους σκέψη, αντανακλαστική, σχεδόν αμυντική με όλα αυτά που γίνονται τα τελευταία χρόνια και φως στο τούνελ δεν βλέπουμε. Αν όμως τους αφήσεις να το σκεφτούν λιγάκι, νομίζω ότι η απάντησή τους θα αλλάξει.

Νομίζω πως έχουμε πράγματα να είμαστε υπερήφανοι στην Ελλάδα. Απλά μέσα στην γενική μιζέρια δεν μπορούμε να τα δούμε ή ακόμα χειρότερα επιλέγουμε να μην τα βλέπουμε. Μας παρασέρνει η ζωή και δεν τα προσέχουμε πλέον, δεν μπορούμε να τα εκτιμήσουμε όπως τους πρέπει.

Μην πάτε μακριά. Δείτε στην καθημερινή σας ζωή. Όλοι ξέρουμε ότι οι Έλληνες οδηγοί είναι από τους χειρότερους και πιο ανταγωνιστικούς (για κάποιο λόγο άγνωστο…). Και όμως, όταν βλέπουν ένα ασθενοφόρο στο δρόμο και πρέπει να περάσει ανεβαίνουν ο ένας πάνω στον άλλον για να κάνουν χώρο. Επίσης, όλο και περισσότερο στο μετρό βλέπω ανθρώπους να δίνουν τις θέσεις του σε εγκύους ή μαμάδες/μπαμπάδες με παιδάκια. Μάλιστα κάνουν και φασαρία αν κάποιος δεν σηκωθεί και είναι από τις λίγες φασαρίες που χαίρομαι να τις ακούω. Θα μου πείτε, είναι αυτοί λόγοι για να είμαστε περήφανοι; Γιατί να μην είναι; Κανείς δεν μας «υποχρεώνει» να τα κάνουμε και όμως μέσα στην γκρίνια μας, τα ξεχωρίζουμε και τα κάνουμε.

Το ότι πλέον πραγματοποιούμε Athens Pride (και ανάλογα σε άλλες πόλεις) χωρίς να το κάνουμε τρομακτικό θέμα, ναι, είναι ένας λόγος για να είμαστε υπερήφανοι. Το ότι υπάρχουν νέοι άνθρωποι που αναλαμβάνουν παλιά επαγγέλματα και τα ανανεώνουν με ευγένεια αυτή τη φορά και προσπάθεια νομίζω είναι ένας ακόμα λόγος για υπερηφάνεια. Το ότι πετυχαίνουμε στο εξωτερικό στον αθλητισμό, στις επιστήμες είναι και άλλοι λόγοι. Το ότι παραμένουμε οικογένεια ακόμα και όταν δεν μας ενώνουν δεσμοί αίματος είναι ακόμα ένας λόγος.

Θα μου πείτε, αυτά δεν συμβαίνουν μόνο τώρα. Προφανώς. Αλλά γιατί επιλέγουμε να εστιάζουμε μόνο στα άσχημα και δεν εστιάζουμε στα θετικά που μπορούν να μας δώσουν ώθηση να κάνουμε ανάλογα θετικά πράγματα; Για κάποιο λόγο πάντα τα άσχημα είναι αυτά που βγαίνουν προς τα έξω και τα όμορφα θάβονται. Η κοινωνία μας, η χώρα μας θα πρέπει να προχωρήσει σε μία…αυτορρύθμιση. Να οργανωθεί και να προωθήσει εσωτερικά τα όμορφα. Αντίστοιχα να αποκλείσει τα άσχημα, να τα βάλει στην άκρη και να μην τα αφήσει να κυριαρχήσουν και να χαλάσουν την εικόνα και την ψυχολογία μας.

Πάντα θα υπάρχουν λόγοι να είμαστε υπερήφανοι. Αρκεί να τους βρούμε και να τους πολλαπλασιάσουμε. Το ότι αφήνουμε δέκα κόπανους να μας βρωμίζουν το όνομα είναι δικό μας φταίξιμο και κάτι που διορθώνεται εύκολα!