Η ζωή που δεν μας περιμένει

 

Παρασκευή βράδυ, σε σουβλατζίδικο της Γλυφάδας. Ο κακός χαμός, πολύς κόσμος, μεγάλοι, νεότεροι, παιδάκια να τρέχουν γύρω τριγύρω, μωράκια να γελούν και ο κόσμος να τα βλέπει και να χαμογελά. Άνθρωποι που δεν γνωρίζονται να μιλούν ο ένας στον άλλον, απλά γιατί είναι σε καλή διάθεση.

Αν μας δει κάποιος που δεν μας ξέρει, που δεν ξέρει τι γίνεται στην Ελλάδα, τι γίνεται στον κόσμο, θα σκεφτεί ότι δεν έχουμε ούτε ένα πρόβλημα στον κόσμο. Είμαστε καλά, έχουμε όλοι (αρκετά) λεφτά για ξόδεμα, βγαίνουμε, διασκεδάζουμε, γελάμε. Η πραγματικότητα απέχει ως προς τα προβλήματα προφανώς-που φυσικά όλοι έχουμε και δεν είναι μόνο οικονομικά όπως περιμένει κάποιος-αλλά αναρωτιέμαι, τι θα έπρεπε να κάνουμε; Να καθόμαστε σε μία γωνία να κλαίμε;

Όταν ήμουν έξω χάρηκα πολύ με την εικόνα που είδα. Παρέες ανθρώπων να μιλάνε, να γελάνε, να περνούν καλά αφήνοντας έστω και για λίγο τα θέματα που τους βασανίζουν. Ξέρετε γιατί κάνουν καλά; Γιατί η ζωή δεν μας περιμένει. Καθόλου όμως. Η ζωή προχωρά γρήγορα και απαιτεί από εμάς να προσαρμοστούμε σε νέα δεδομένα και καταστάσεις γρήγορα γιατί αλλιώς μας καταπίνει.

Αυτό το πράγμα που έχουν ορισμένοι άνθρωποι που κάθονται και σκέφτονται και αναμασούν σκέψεις, προβλήματα, καταστάσεις και δεν προχωρούν ούτε ένα μικρό βηματάκι μπροστά παίζει να είναι από τα χειρότερα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης. Αυτό το κόλλημα σε πράγματα και πεποιθήσεις ενώ θα έπρεπε να έχουμε ανοιχτό μυαλό σε νέα πράγματα. Το έχω αναφέρει και αλλού, το συναντώ συχνά, η υπερ-ανάλυση δεν βοηθά κανέναν, ούτε τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση, ούτε και τους γύρω μας αφού πρέπει να μας αντέχουν και πολλές φορές κρατάμε και αυτούς πίσω.

Η ζωή προχωρά και δεν θα περιμένει μήνες για να πάρουμε μια ρημαδο-απόφαση. Δεν ωφελεί να καθόμαστε να αναλογιζόμαστε τι είχαμε παλιότερα και τι χάσαμε, ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχει τρόπος να το ξαναέχουμε άμεσα. Αντιθέτως, πρέπει να μάθουμε να κινούμαστε και να υπάρχουμε με όσα έχουμε, να πάρουμε έστω και αυτά τα λίγα και να κάνουμε μια νέα ζωή με λίγα και καλά που όμως θα μας κάνουν ευτυχισμένους και θα μας βοηθούν να ξυπνάμε με καλή διάθεση το πρωί.

Σας φαίνεται πολύ φιλοσοφικό όλο αυτό; Μπορεί. Αλλά τι κέρδος υπάρχει ρε παιδιά να σκεφτόμαστε τι κάναμε πριν από 10 χρόνια αν δεν μπορούμε να το κάνουμε τώρα; Τι νόημα υπάρχει στο να κάνουμε σχέδια υπερ-παραγωγές ενώ χρειαζόμαστε πολύ λιγότερα ώστε να είμαστε πραγματικά καλά; Η λέξη προσαρμογή είναι το κλειδί, είναι η βάρκα σωτηρίας μας μέσα σε αυτόν τον χαμό που μας βαράνε από παντού.

Είναι αστείο πάντως πώς πράγματα που είναι καθαρά στο χέρι μας να τα κουμαντάρουμε θεωρούμε ότι είναι εκτός και ταυτόχρονα, πράγματα που δεν γίνεται να έχουμε έλεγχο να πιστεύουμε ότι θα τα φέρουμε εκεί που θέλουμε. Πότε χάσαμε το focus μας και τη λογική μας, δεν ξέρω, αλλά τείνει να γίνει μάστιγα αυτό το πράγμα….