Ζουν ακόμα οι φοιτητικές παρατάξεις;

Κάπου πήρε το μάτι μου ότι αυτήν την εβδομάδα έχουμε φοιτητικές εκλογές… Μπορεί να μου θυμίσει κάποιος γιατί χάνουμε τον χρόνο μας με αυτά τα πράγματα ακόμα;

Όλον τον υπόλοιπο χρόνο οι φοιτητικές παρατάξεις είναι σαν να μην υπάρχουν μέσα στις σχολές. Μόνο κάτι θλιβερά κατάλοιπα, τραπεζάκια με δυο αφίσες παρατημένες και 2-3 φοιτητές βαριεστημένους ακόμα και να σου πουν καλημέρα, δεν συζητώ να σου πουν απέξω και το μανιφέστο τους. Ξαφνικά 1-2 βδομάδες πριν τις εκλογές (που οι περισσότεροι φοιτητές τις θυμούνται γιατί για 3 μέρες δεν έχουν μαθήματα), όλοι ξυπνάνε και προσπαθούν να κερδίσουν ψηφοφόρους και να αφυπνίσουν τους φοιτητές ώστε να μην υπάρχει αποχή.

Πριν από αρκετά χρόνια είχα γράψει ένα άρθρο πάλι για τις φοιτητικές εκλογές που ελαφρώς «έκραζα» την όλη κατάσταση. Τώρα, επιστρέφοντας πάλι στο ίδιο θέμα αναρωτιέμαι ποιος δίνει ακόμα σημασία σε αυτά. Όσες ευκαιρίες και αν είχαν για να αποδείξουν ότι μπορούν να κάνουν κάτι χρήσιμο στα ελληνικά πανεπιστήμια, τις έχασαν, οπότε καιρός δεν είναι ή να αλλάξει η διαδικασία ή να εξαφανιστεί τελείως;

Πώς θυμήθηκα το θέμα; Έπεσαν τα μάτια μου πάνω στις ανακοινώσεις που βγάζουν τέτοιες μέρες.

Ρε παιδιά, αλήθεια, ποιος τα γράφει αυτά τα πράγματα; Δηλαδή, πού ζούμε; Στο 1980; Τι να πρωτο-προσέξει κανείς; Τη γλώσσα; Τις λέξεις που χρησιμοποιούν; Τα καλέσματα για δράση και επανάσταση; Γελάνε και οι κατσίκες με αυτά που διαβάζουν. Εκτός από όλα αυτά είναι πολύ στενάχωρο να διαβάζεις κείμενα που (υποτίθεται ότι) γράφουν φοιτητές (άρα νέα-υποτίθεται πάλι-παιδιά) και να έχεις την αίσθηση ότι μιλάς για μία άλλη εποχή, για ένα άλλο πανεπιστήμιο, για μία άλλη χώρα. Καμία επαφή με την πραγματικότητα, καμία σύνδεση με τον έξω κόσμο και όλα αυτά που λαμβάνουν χώρα εκεί, κανένα όνειρο για το μέλλον. Κολλημένη καραμέλα η δωρεάν παιδεία, που ναι μεν είναι ένα σοβαρό αίτημα αλλά δεν μπορεί να διατηρηθεί με τη μορφή που είναι σήμερα. Καμιά πρόταση γι αυτό υπάρχει άραγε; Πρόταση που να στέκει όμως και να μπορεί να εφαρμοστεί, όχι απλά να λέμε δυο μαλακίες να περάσει η ώρα.

Οι φοιτητικές παρατάξεις και το πανεπιστήμιο που σχεδιάζουν και χρωματίζουν ανήκουν σε μια άλλη εποχή. Όπως σε όλα τα πράγματα έτσι και εδώ πρέπει να ακολουθήσουμε την πορεία της ζωής και της κοινωνίας και να χορέψουμε στον ρυθμό αυτό.

Αυτό όμως που με στενοχωρεί πιο πολύ είναι να βλέπω ανθρώπους να καταπίνουν αμάσητα αυτά που τους μεταφέρουν από τα κόμματα τα οποία εκπροσωπούν. Παιδιά που υποτίθεται ότι είναι μορφωμένα-ή έστω βρίσκονται στη διαδικασία της μόρφωσης- και δεν μπορούν να ανοίξουν μάτια και αυτιά και να πουν «ρε συ, κάτι βρωμάει εδώ, δεν είναι έτσι τα πράγματα, δεν μπορούν να γίνουν αυτά». Αλλά όχι, κανένας δεν το έχει πει. Όλοι βρίσκονται στα άκρα. Είτε είναι χωμένοι μέχρι το λαιμό στον φοιτητικό συνδικαλισμό είτε αδιαφορούν πλήρως και αφήνουν τους πάντες και τα πάντα να πάνε να πνιγούν. Αν κάποια ανεξάρτητη φωνή πάει να ακουστεί, τότε καταπνίγεται και χλευάζεται. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι είναι που θα βγουν στην κοινωνία αύριο, θα γίνουν επαγγελματίες, θα αλληλεπιδρούν μαζί σου και ίσως θα τους έχεις και ανάγκη. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ακόμα και τότε θα διατηρούν την ίδια γλώσσα, τον ίδιο τρόπο διεκδίκησης. Όσο λοιπόν σε εκνευρίζουν τώρα στις γενικές συνελεύσεις που τσακώνονται και δεν σε αφήνουν να μιλήσεις, άλλο τόσο θα σε εκνευρίζουν και στο μέλλον που θα τους συναντήσεις στη δουλειά σου. Αν έχουν γίνει και συνδικαλιστές; Άστο, χέστο, δεν υπάρχει σωτηρία.

Το να υπάρχουν φοιτητικοί σύλλογοι χρειάζεται, παντού υπάρχουν. Χρειάζονται όμως συντονισμό με την εποχή μας ρε παιδιά, αποχρωματισμό από τα κόμματα, αποδέσμευση από τα παλιά, απαίσια κομματικά κολλήματα. Έτσι και αλλιώς, πλέον, ζήτημα να υπάρχουν 10 πορωμένοι σε κάθε τμήμα, είναι δυνατόν να κρατάνε όλους τους υπόλοιπους πίσω;