Ο φωτογράφος Γιώργος Όμηρος Χριστάκος μιλά αποκλειστικά στο neolaia.gr!

Στην πρώτη του έκθεση, με τίτλο “Dream flow” είχε χαρακτηρισθεί ως «ένας ταλαντούχος, παθιασμένος με την τέχνη του, δημιουργός» (εφημ. Καθημερινή). Η τελευταία του έκθεση «Αείζωον Πυρ», τάραξε τα νερά και στην Αθήνα και στο Λονδίνο που παρουσιάσθηκε, και το Ίδρυμα Ευγενίδου, στο οποίο φιλοξενήθηκε στην Ελλάδα, πήγε σε 4 παρατάσεις, εξαιτίας της μεγάλης προσέλευσης του κοινού. Οι δημιουργικές ανησυχίες όμως του Γιώργου Όμηρου Χριστάκου φαίνεται ότι δεν σταματούν ποτέ. Έτσι πρόσφατα έκανε ένα μικρό διάλειμμα από τη φωτογραφία, για να μας παρουσιάσει την πρώτη του συγγραφική δουλειά, το μυθιστόρημα «Αναζητώντας τα μονοπάτια της ψυχής». Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά το γεγονός ότι για να ασχοληθεί με το όνειρό του, τη φωτογραφία, παράτησε μια σημαντική καριέρα στον επιχειρησιακό χώρο, θα καταλάβουμε ότι ο Γιώργος Όμηρος Χριστάκος πάντα θα μας εκπλήσσει …

Αποφάσισες να εγκαταλείψεις την καριέρα σου μια περίοδο που ο χώρος σου (marketing / management) απέδιδε πολύ καλά οικονομικά, μια που δεν είχε ξεκινήσει ακόμα η κρίση. Πόσο σε δυσκόλεψε να πάρεις αυτή την γενναία απόφαση και τι ήταν αυτό που έκανε το «κλικ» μέσα σου για να ασχοληθείς επαγγελματικά με τα … φωτογραφικά «κλικ»;

Ήταν μία εσωτερική διεργασία, η οποία είχε αρχίσει αρκετό διάστημα πριν, και η οποία εξελισσόταν, χωρίς στην αρχή τουλάχιστον να την αντιλαμβάνομαι. Με την πάροδο του χρόνου όμως και όσο εκπληρώνονταν οι επαγγελματικοί μου στόχοι, τόσο διαπίστωνα πως η όλη δημιουργικότητα της δουλειάς μου εστιαζόταν αποκλειστικά σε κερδοφόρους ισολογισμούς των εταιριών που διηύθυνα. Στην αρχή το θεωρούσα δημιουργικό, αργότερα όμως αντιλήφθηκα πως υπήρχε μία έλλειψη ουσίας σε όλη αυτή τη διαδικασία. Μία ατέρμωνη κατάσταση με όλο και υψηλότερους, στην ουσία, οικονομικούς στόχους και το διαρκές κυνήγι επίτευξης αυτών.

Από την άλλη, διαπίστωνα πως από τη ζωή μου έλειπε η ποιότητα. Ασφαλώς τα χρήματα ήταν πολλά, ο ελεύθερος χρόνος όμως ελάχιστος. Από κάποιο σημείο και μετά αισθανόμουν εγκλωβισμένος. Όταν όλη σου η ζωή είναι μόνο η δουλειά σου, όταν αυτή δεν είναι το «μέσο», αλλά καταλήγει να είναι ο «στόχος», τότε καταλαβαίνεις πως κάποιο …μονοπάτι έχεις πάρει λάθος. Τουλάχιστον, αυτό αισθάνθηκα εγώ. Η συνειδητοποίηση αυτής της κατάστασης ήταν η απαρχή μίας διαδικασίας, η οποία με έφερε εδώ που είμαι σήμερα. Οφείλω δε να ομολογήσω πως δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να πάρω αυτή την απόφαση. Όταν αυτό συνέβη, είχαν ωριμάσει τόσο πολύ οι συνθήκες μέσα μου που θεώρησα την κίνηση αυτή ως την απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη στη ζωή μου.

Τώρα σε ό,τι αφορά στα φωτογραφικά «κλικς» υπάρχει κι εδώ μία ιστορία από πίσω. Κατ’ αρχήν να αναφέρω πως η φωτογραφία ήταν, μαζί με τη μουσική, το μεγαλύτερο χόμπι μου. Όταν λοιπόν βρέθηκα κάποια Άνοιξη στα Χανιά για ολιγοήμερες διακοπές αισθάνθηκα αμέσως πως σε αυτό το μέρος θα ήθελα να ζήσω. Έτσι, εγκατέλειψα τότε τις επιχειρήσεις, έμεινα περίπου δύο χρόνια στα Χανιά και από εκεί ξεκίνησαν όλα. Όταν ζεις σε ένα τόσο όμορφο τόπο και λατρεύεις τη φωτογραφία είναι φυσικό επακόλουθο η μηχανή να γίνεται προέκταση του χεριού σου. Κάποιο απόγευμα τα βήματά μου με έφεραν στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος των Τζαγκαρόλων και όταν ο ηγούμενος είδε τις φωτογραφίες που τραβούσα, μου ζήτησε να κάνω μία επαγγελματική φωτογράφιση για το μοναστήρι. Η αρχή είχε ήδη γίνει…

 

Θα μπορούσε να πεις κανείς ότι με το καλλιτεχνικό σου έργο – είτε αφορά τη φωτογραφία είτε αφορά το μυθιστόρημά σου «Aναζητώντας τα μονοπάτια της ψυχής» – κλείνεις το «μάτι» σε μεταφυσικά θέματα. Ισχύει κάτι τέτοιο;

Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι… Νομίζω πως όλοι όσοι έχουν δει τα έργα μου το αντιλαμβάνονται σχετικά εύκολα. Προφανώς κάτι αντίστοιχο πιστεύω πως θα συμβεί και με όσους διαβάσουν το βιβλίο μου.

Η εσωτερική αναζήτηση ήταν βασικό στοιχείο του χαρακτήρα μου από μικρή ηλικία. Όσο περισσότερο έψαχνα τόσο περισσότερο διαπίστωνα πως στη ζωή πέραν της φυσικής υπόστασης υπάρχει και μία … μεταφυσική. Τουλάχιστον εκεί θα κατέτασσα κάποια φιλοσοφικά προβλήματα, που δεν μπορούν να εξηγηθούν μέσω της επιστήμης ή της λογικής ή της πίστης στις διαφορετικές θρησκείες.

Πόσο αυτοβιογραφικό είναι το βιβλίο σου;

Δεν θα έλεγα πως είναι αυτοβιογραφικό. Υπάρχει βέβαια ένα γενικότερο πλαίσιο στην ιστορία, το οποίο έχει κάποια βιωματικά στοιχεία, τουλάχιστον σε ότι αφορά στα διαφορετικά μέρη στα οποία εξελίσσεται η ιστορία.

Από εκεί πέρα όμως είναι μία μυθοπλασία, η οποία δημιουργείται προκειμένου να περάσει στον αναγνώστη συγκεκριμένες σκέψεις και προβληματισμούς σε ότι αφορά στη ζωή του καθενός από εμάς.

Δε νομίζω πως υπάρχει βιβλίο το οποίο να μην έχει κάποια, ψήγματα έστω, από τη ζωή και τις εμπειρίες του ανθρώπου που το γράφει. Το θέμα είναι να μπορέσεις, όποιες αφετηρίες και αν χρησιμοποιήσεις να δημιουργήσεις κάτι το οποίο θα είναι αυτόνομο και ολοκληρωμένο.

Όπως έχεις δηλώσει «… εάν ο καθένας από εμάς προσπαθήσει να “ανοίξει και να δει πέρα από τα όρια” τότε μπορεί και να καταλάβει αυτά που η ζωή θέλει να του πει». Ποια είναι αυτά τα όρια και ποιος τα βάζει;

Εμείς τα βάζουμε. Πάντοτε βάζαμε όρια και πάντοτε τα ξεπερνούσαμε. Βάζουμε όρια μέχρι του σημείου των πραγμάτων ή των καταστάσεων που μπορούμε να αντιληφθούμε φιλοσοφικά ή να αποδείξουμε επιστημονικά. Υπάρχουν ασφαλώς και οι θρησκείες, οι οποίες όμως θεωρώ πως και αυτές βάζουν συγκεκριμένα όρια. Κάθε τόσο δε, με κάποια νέα ανακάλυψη τα επανατοποθετούμε για να κλειστούμε πάλι μέσα σε αυτά. Τελικά, όλα έχουν σχέση πιστεύω με την ανθρώπινη διανόηση και μέχρι ποιου σημείου αυτή φθάνει την κάθε στιγμή.

Να γυρίσουμε για λίγο στη βασική σου επαγγελματική ιδιότητα, αυτή του φωτογράφου. Η έκθεσή σου «Αείζωον Πυρ» στο Ίδρυμα Ευγενίδου είχε αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές και λόγω του αυξανόμενου ενδιαφέροντος του κοινού άλλωστε είχε πάρει 4 παρατάσεις. Υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στο θέμα αυτής της έκθεσης και στο βιβλίο σου;

Σίγουρα. Και τα δύο κινούνται στο γενικότερο πλαίσιο των υπαρξιακών αναζητήσεων.

Μέσα από τη συγκεκριμένη φωτογραφική μου δουλειά αυτό που προσπάθησα να δείξω είναι πως τα πάντα είναι ενέργεια. Ο άνθρωπος είναι ενέργεια. Χρησιμοποίησα συτό τον τίτλο από τον πατέρα της φιλοσοφίας τον Ηράκλειτο ο οποίος έχει αναφέρει πως «…Αυτόν τον κόσμο τον ίδιο δεν τον έφτιαξε κανείς, ούτε από τους Θεούς, ούτε από τους ανθρώπους, αλλά ήταν πάντοτε και είναι και θα είναι πάντοτε, ζωντανό πυρ (ενέργεια), που θα ανάβει με μέτρο και θα σβήνει με μέτρο».

Σε ότι αφορά δε στο βιβλίο, εκεί, με όχημα τις δυνατότητες διόρασης του ήρωα, προσπαθώ να καταδείξω πως η ζωή, έξω από τη φυσική της υπόσταση έχει και μία μεταφυσική.
Με δεδομένο πως ο άνθρωπος είναι ενέργεια, τότε υπάρχει μία ανώτερη μορφή ζωής την οποία για να αντιληφθούμε θα πρέπει να ξεφύγουμε από τα στενά πλαίσια της ζωής μας στα οποία αναφέρθηκα παραπάνω.

Μέσα στο βιβλίο υπάρχουν συνεχείς αναφορές σε συγκεκριμένα μουσικά κομμάτια, που σίγουρα παίζουν το δικό τους ρόλο στη δράση και στην εξέλιξη της ιστορίας … σα να έχεις κάνει μουσική επιμέλεια όχι σε μια ταινία αλλά σε ένα μυθιστόρημα … Εξαιρετικά ενδιαφέρον και ιδιαίτερα σπάνιο! Πώς αποφάσισες να εντάξεις τόσο πολύ τη μουσική μέσα σ’ αυτό;

Κατ’ αρχάς θα έλεγα πως αυτό το βιβλίο το έζησα ως μία ταινία. Τουλάχιστον αυτή την αίσθηση είχα κατά τη διάρκεια της συγγραφής του. Όμως, καθοριστικό ρόλο έχει παίξει το γεγονός πως η μουσική με γοητεύει και με ταξιδεύει από πολύ μικρή ηλικία. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν έγραψα ούτε μία πρόταση στο βιβλίο χωρίς να ακούω, την ανάλογη για τη στιγμή, μουσική.

Ως εκ τούτου, ήταν λογικό να εντάξω μέσα σε αυτό και συγκεκριμένα μουσικά κομμάτια, γιατί πολύ απλά, ακούγοντάς τα τη συγκεκριμένη στιγμή μου έδιναν τα ερεθίσματα στην εξέλιξη της μυθοπλασίας.

Πολύ θα ήθελα οι αναγνώστες που θα διαβάζουν το βιβλίο να βάζουν και να ακούν το κάθε κομμάτι διαβάζοντας τις αντίστοιχες σελίδες. Νομίζω πως με αυτό τον τρόπο θα μπουν ακόμη πιο βαθιά στην εξέλιξη της ιστορίας.

Μία από τις ενασχολήσεις σου είναι και η λειτουργία ενός διαδικτυακού ραδιοφώνου, του «Cool Cat”. Πώς προέκυψε;

Μέσα από την αγάπη μου για την μουσική ασχολήθηκα επαγγελματικά στο παρελθόν και με το ραδιόφωνο, στο ξεκίνημα της ιδιωτικής ραδιοφωνίας, κάνοντας εκπομπές σε διάφορους σταθμούς. Λόγω της καριέρας στις επιχειρήσεις και του ελάχιστου ελεύθερου χρόνου κάποια στιγμή τις σταμάτησα. Από την εποχή όμως που ασχολήθηκα με τα καλλιτεχνικά, δραστηριοποιήθηκα και πάλι, δημιουργώντας τον Cool Cat, ο οποίος μάλιστα έχει πετύχει να έχει ακροαματικότητα σε περισσότερες από 180 χώρες. Σε αυτόν μερικοί φίλοι και εγώ κάνουμε ζωντανές εκπομπές. Μεταξύ αυτών και ραδιοφωνικοί παραγωγοί από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίοι κάνουν εκπομπές στα Αγγλικά.
Ουσιαστικά με την μουσική ανακάλυψα νέους κόσμους, ταξίδεψα σε αυτούς και συνεχίζω να ταξιδεύω.

Ο Γιώργος Όμηρος Χριστάκος έχει βρει τα δικά του «μονοπάτια» ή συνεχίζει να τα αναζητά;

Σαφώς και έχω βρει τα δικά μου μονοπάτια ζωής, δε νομίζω όμως πως η αναζήτηση τελειώνει ποτέ. Τουλάχιστον για μένα. Όσο ψάχνεις, τόσα περισσότερα πράγματα βρίσκεις και όσα περισσότερα βρίσκεις τόσο περισσότερο ψάχνεις. Αέναη και απίστευτα γοητευτική διαδικασία που θέλω να πιστεύω πως δεν οδηγεί πουθενά αλλού, παρά στην εσωτερική ολοκλήρωση.

Η επίσημη παρουσίαση του μυθιστορήματος «Αναζητώντας τα μονοπάτια της ψυχής» θα γίνει στις 13 Μαΐου στο Public.

georgechristakos.com/