7 ταινίες για να δεις την Κυριακή το βράδυ!

7 ταινίες, για 7 διαφορετικά στυλ Κυριακής. Θες ρομαντισμό; Έχουμε. θες δράση; Έχουμε. Κουλτούρα; Τεχνητή νοημοσύνη; Από όλα τα καλά.

Πάμε να τις δούμε μία προς μία:

Naked (1993) – Mike Leigh

Δύο άντρες πληγώνουν γυναίκες. Ο ένας σωματικά. Ο άλλος ψυχικά. Τέτοιες δυναμικές, πάντα έχουν ενδιαφέρον. Ο δεύτερος όμως (αυτός που τις πληγώνει ψυχικά) είναι και αυτός που κατά πάσα βεβαιότητα θα εστιάσεις. Ένας αλήτης από το Μάντσεστερ που αποφασίζει να πάει να βρει τον “παλιό του έρωτα”. Κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του, κράτα σημειώσεις. Μέσα σε ένα βράδυ ζει διαφορετικές πραγματικότητες και γνωρίζει διαφορετικές “κανονικότητες”. Έχει συναισθήματα ο αλήτης; Έχει. Κομφορμίζεται; Ίσως. Γενικά όμως πώς να αλλάξεις έναν αλήτη, πώς να τον κάνεις παιδί για σπίτι;

Να το δω γιατί:  Έξυπνοι διάλογοι, μπόλικη κάβλα, όμορφη σκηνοθεσία και ένα είδωλο που ακούει στο όνομα David Thewlis.

Nostalgia for the light (2010) – Patricio Guzmán

https://www.youtube.com/watch?v=ok7f4MLL-Hk

Είμαστε στη Χιλή. Εκεί στην έρημο Ατακάμα βρίσκεται το μεγαλύτερο τηλεσκόπιο του κόσμου. Δίπλα στο αστεροσκοπείο, συγγενείς αγνοούμενων από τη Χούντα του Πινοσέτ, ψάχνουν να βρουν οστά από τους αγαπημένους τους που εκτέλεσε ο δικτάτορας. Ποια η σύνδεσή τους; Φαινομενικά καμία. Εκτός από τα κίνητρα.

Να το δω γιατί: Ταξιδιάρικη σκηνοθεσία, ξεκούραστο θέμα, που θα φέρει απαντήσεις, αλλά και απορίες:

“I am convinced that memory has a gravitational force. It is constantly attracting us. Those who have a memory are able to live in the fragile present moment. Those who have none don’t live anywhere. Each night, slowly, impassively, the centre of the galaxy passes over Santiago.”

Short Term 12 (2013) – Destin Daniel Cretton

Αυτή (η τύπισσα που μάθαμε από το Room) δουλεύει σε χώρο με παιδιά που έχουν εγκαταληφθεί. Τραβάει λούκια. Έχει τα δικά της, έχει των παιδιών. Έχει και έναν σύντροφο που βάζει πλάτη. Ακούγεται απλοϊκό, είναι όμως “βαθύ”, μελαγχολικό, μερικές φορές απελπιστικό, άλλες φορές χιουμοριστικό και ελπιδοφόρο. Είναι σαν τη ζωή.

Να το δω γιατί: Είναι γλυκούλι και βλέπεται με τη ψυχή ανοικτή. 😉

Ex Machina (2015) – Alex Garland

Αρκετά δημοφιλής ταινία της χρονιάς που πέρασε. Να ξεκαθαρίσω ότι με τα sci – fi δεν τα πάω καλά, αλλά δεν μιλάμε για ακραίες καταστάσεις. Προγραμματιστής καλείται να επισκεφθεί σπίτι/εργατήριο/πανσιόν/ησυχαστήριο κορυφαίου επιχειρηματία τεχνολογικών συστημάτων. Ο λόγος; Καλύτερα να μην πω περισσότερα, θα χαλάσω την ταινία (θα σας πρότεινα να μη δείτε καν το τρέιλερ). Αρκεί να πω ότι είναι του τύπου που έχει βάλει την υπογραφή του σε ταινίες όπως “28 μέρες μετά”, “Sunshine” και “Dredd”.

Να το δω γιατί: Έχει την κατάλληλη δοσολογία σε περιπέτεια, δυστοπία, θριλεριλίκι, “άβολη στύση” και ηθικά διλήμματα. Βλέπεται ανετότατα (αν δεν σας πωρώσει).

Legend (2015) – Brian Helgeland

Υποθέτω ότι έχεις δει όλες τις ταινίες με μαφία. Δηλαδή δεν θα προτείνω το Goodfellas. Ούτε το Καζίνο. Από τον σεναριογράφο του L.A. Confidential όμως, έχουμε το Legend. Αληθινή ιστορία, με δίδυμα αδέρφια γκάνστερ στην Αγγλία της δεκαετίας του 60. Ο ένας λογικός. Ο άλλος σχιζοφρενής (και με χαρτί). Έξυπνη σκηνοθεσία που Γκαϊριτσίζει, χιουμοριστικοί διάλογοι και το αιώνιο ερώτημα. Μπορεί να ξεκόψει ο γκάνγκστα από τη “φάση”; Θέλει; Θα δείξει…

Να το δω γιατί: Έχει χαρακτήρα, έχει Τοm Hardy (δις) και έχει και μαφία. Μια χαρά.

The Lunchbox (2013) – Ritesh Batra

Έσκασε μύτη στο Φεστιβάλ των Καννών πριν τρία χρόνια και εντυπωσίασε. Γιατί; Φαίνεται προφανές σαν σενάριο, αλλά η απόδοσή του είναι γλυκιά, ειλικρινής και με εξαιρετικούς διαλόγους. Ένα λάθος της εταιρείας διανομής τροφίμων, φέρνει κοντά δύο ανθρώπους που ξεκινούν να επικοινωνούν μέσω αλληλογραφίας με μόνο κοινό σημείο τους, τη Μοναξιά.

Να το δω γιατί: Ε τι δεν καταλαβαίνεις; Είπαμε. Αν είσαι σε mood for love, δες το! Α! Και περιμένω και μήνυμα για το τέλος της ταινίας. Αν θες να το συζητήσουμε.

The Holy Mountain (1973) – Alejandro Jodorowsky

Το καλύτερο το άφησα στο τέλος (σίγουρα όχι να σου πω πως ένας ήταν ο Οθέλος), Τίγκα σινεφίλ. Jodorowsky στο τιμόνι. Δεν βλέπεις ταινία. Βλέπεις μπιενάλε. Γυρισμένη το 1973 με μηνύματα διαχρονικά, ευφάνταστα αποδοσμένα. Δύο ώρες ψυχικής και σωματικής κάβλας. Επαναλαμβάνω. “Δεν χρειάζονται ερωτήσεις τύπου “τι εννοεί”, “τι θέλει να πει”, “γιατί κλαίει το μωρό αφού φοράει πάνες”. Ο καλλιτέχνης δώνει και το κοινό παίρνει.

Να το δω γιατί: “You have power and money, but you are mortal
You know you cannot escape death
But immortality can be obtained
The legend is always the same
If others have succeed in conquering death
Why must we accept it?
I know where the immortals live
And how to obtain their secret
We too must become wise men
The elements of chemistry are many, but finite
So are the techniques of enlightenment”